Θεραπεία ακτίνων

Ξύπνησε με πονοκέφαλο σήμερα. Και χτες. Και προχτές. Και κάθε μέρα αυτή τη βδομάδα.
Σηκώθηκε βιαστικά κι άνοιξε τα πατζούρια. Το πρωινό φως πλημμύρισε το δωμάτιο. Αυτό επιθυμούσε κι εκείνη. Να νιώσει μια παρουσία στο δωμάτιο, κι ας ήταν το άψυχο φως. Έκανε τα πράγματα να φαίνονται αλλιώτικα... όπως κι ο έρωτας. Κι αφού πλέον δεν υπήρχε έρωτας ας υπήρχε τουλάχιστον φως. Στο δωμάτιο. Γιατί στις σκέψεις της έπρεπε να ψάξει πολύ για να το βρει. Κι αν δεν κοιμάσαι καλά ξυπνάς με πονοκέφαλο. Κι ο πονοκέφαλος δεν ευνοεί την εσωτερική αναζήτηση... Και καμία αναζήτηση.. Ίσως μόνο αυτή του κουτιού με τα παυσίπονα...
Μα το κουτί δεν ήταν πουθενά. Γιατί σε μια στιγμή έρωτα  αλαζονείας πίστεψε ότι ήταν δυνατή και θωρακισμένη απέναντι σε όλα. Κι έτσι πέταξε το κουτί. Ξέχασε όμως να θωρακιστεί απέναντι στον εαυτό της, ή καλύτερα στον εαυτό που της έβγαζε ο έρωτας εκείνος.