Απλά,

Κι αν μπορούσαμε να σκεφτούμε πέρα από τη λογική, τους κανόνες και τα άγχη μας; Αν προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα που μας στοιχειώνει; Τότε απλά θ' απελπιζόμασταν με την ομορφιά που κρύβει ο κόσμος, θα προσπαθούσαμε να τη ζήσουμε μα δε θα τα καταφέρναμε, πολύ απλά επειδή θα μας ήταν αδύνατο να συνειδητοποιήσουμε ότι πράγματι μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς όρια. Έτσι θα βάζαμε εμείς όρια στους εαυτούς μας, θα επιστρέφαμε στις ζωούλες μας και στις υπεκφυγές μας. Θα ζούσαμε με δικαιολογίες του τύπου "η ευτυχία βρίσκεται σε μικρά καθημερινά πράγματα" και απλά θα συμβιβαζόμαστε. Ίσως όμως να μη μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας, ίσως πράγματι να χρειαζόμαστε κάποιον να βάζει όρια σε εμάς, είτε άλλους είτε τον ίδιο μας τον εαυτό ... Οι κανόνες από τους άλλους -οι υποσχέσεις κι οι απαιτήσεις- τόσο εύκολα σπάνε όμως..Ενώ εκείνοι που βάζουμε εμείς στους εαυτούς μας -οι ελπίδες, τα πρέπει και τα δεν πρέπει- μπορούν να είναι ακατανίκητα, μιας και τότε δυσκολευόμαστε να αφήσουμε τον εγωισμό μας να πληγωθεί. Και τελικά, είμαστε όλοι εγωιστές είτε φανεροί, είτε κρυφοί...Ίσως και κρυφοί και από εμάς τους ίδιους μέχρι να έρθει η μέρα να το ανακαλύψουμε.



Θ'ακολουθήσει κάποια στιγμή κείμενο-απολογισμός μιας χρονιάς, σαν όλες τις άλλες και τόσο διαφορετικής από αυτές συνάμα.

Τέμνει τους άξονες σε χ που δε θα τα ορίσουμε ποτέ και y που θα τα ψάχνουμε ενώ θα είναι μπροστά μας

Πολύ tumblr  πέφτει αυτές τις μέρες. Και πολύ περπάτημα και πολύ διάβασμα,πολλές σκέψεις από αυτές που σε κυνηγάνε και δε σε αφήνουν σε ησυχία, πολλά μέρη με αναμνήσεις, πολλές παρέες που μου θυμίζουν τη δική μας,πολλές εικόνες που με κάνουν να ανυπομονώ να έρθει ο χειμώνας και οι διακοπές και πολλές άλλες που να μου λένε πώς θα αρχίσει και το κρύο-θα ξαναρθούν οι μέρες που δε θα μπορώ να αποχωριστώ τα σκεπάσματα το πρωί- και πολλή κούραση και πολλή βαρεμάρα σχολείο και πολύς καφές. Αυτός ο υπερθετικός σκοτώνει, απλά δε βρίσκεται κανένα υπουργείο υγείας να μας προειδοποιήσει όταν πράγματι χρειάζεται.

Καλό μήνα -αν και λίγο καθυστερημένα-και να περνάτε όλοι πολύ πολύ καλά.
Αυτό έχει σημασία στη ζωή εξάλλου..
Καληνύχτα!

Νόστιμον Ήμαρ ( Η μέρα της επιστροφής)

Υπάρχουν κάποια άτομα που είναι σε θέση να σου προσφέρουν τόσο όμορφες συζητήσεις, να σε καταλάβουν απόλυτα. Κάποιοι που έχουν τόσο ίδια ή τόσο διαφορετική άποψη για τη ζωή και τις καταστάσεις, όλοι τόσο διαφορετικοί. Περνούν όλοι απ'τη ζωή σου, κανένας δε μοιάζει με τον άλλο, ο καθένας είναι τόσο υπέροχα μοναδικός με τον τρόπο του, κι εδω ταιριάζει να συμπληρώσω ότι αντιλαμβανόμαστε την υπεροχή αυτή μόνο μετά που θα τους χάσουμε. Αλλά για να χάσουμε κάποιον/κάτι φταίμε κι εμείς, και το μερίδιο ευθύνης μας είναι μεγάλο.

Δεν τους προσέξαμε αρκετά, πάντα φροντίζαμε να φαινόμαστε τέλειοι μπροστά τους, να φαινόμαστε όπως θέλουμε να μας δουν. Κάναμε ότι εκείνοι περίμεναν από εμάς, αν και συχνά αυτό ταυτιζόταν με αυτό που θέλουμε. Αλλά τι γίνεται όταν δεν ταυτίζονται αυτές οι επιθυμίες;

Ενεργούμε αυθόρμητα;

Ζητάμε απόψεις;

Κάνουμε υποθετικά σενάρια;

Κάτι από αυτά σίγουρα, και τέλος όλα αυτά μαζί.

Και μετά σκέφτεσαι ότι η ζωή είναι μια συλλογή στιγμών, δε θυμάσαι την υπερανάλυση και τις σκέψεις σου πριν απ'τις στιγμές, δε θυμάσαι τους φόβους ή τους δισταγμούς και τις προσδοκίες σου. Θυμάσαι μόνο τα γεγονότα, τις εικόνες, ίσως και τη μουσική που υπήρχε στο μπακγκράουντ ή τις ομιλίες που ακούγονταν χαμηλόφωνα στην καφετέρια. Μπορεί να θυμάσαι και κάποιες μικρολεπτομέρειες του χώρου που πρόσεξες όταν απέφευγες τα μάτια του άλλου, όταν υποτίθεται ότι σκεφτόσουν τι θα απαντήσεις, τι θα πεις, μα εσύ απλά περίμενες, εσύ είχες ακόμα στο μυαλό σου το τέλειο σενάριο και προσπαθούσες να οδηγήσεις τα γεγονότα εκεί.

Είναι μια κοπέλα που γράφει για τη θάλασσα. Μ'αρέσει να διαβάζω όσα γράφει, νιώθω ότι με καταλαβαίνει, ότι βγάζει απ'το μυαλό μου όσα θέλω να πω αλλά μ'ένα τρόπο μαγικό. Ίσως και να ταυτίζομαι με τη θάλασσα ή και με την κοπέλα. Ίσως και να ταυτίζομαι γενικά με άτομα και καταστάσεις επειδή φοβάμαι να αφήσω κάποιον να με ακούσει πραγματικά. 

Φοβάμαι ότι θα ταυτιστεί μαζί μου, ότι θα μου πει ότι με καταλαβαίνει.

Ότι έχει περάσει τα ίδια ή παρόμοια κι ότι θα βρεθεί λύση.

Δε θέλω να βρεθεί λύση, δε θέλω να βρεθεί το όνειρο ή το ζητούμενο. 

Δε θέλω να βρεθεί τίποτα παραμόνο χρόνος. 

Χρόνος, χρόνος, χρόνος...

Φεύγει κι εμείς μένουμε, προσκολλούμαστε σε όσα έφυγαν, κοιτάμε πίσω με αποτέλεσμα να βλέπουμε την κάθε στιγμή μετά που θα έχει φύγει, να πιάνουμε μόνο την άκρη των χρωμάτων και των ήχων της. Φοβόμαστε να γυρίσουμε το κεφάλι εκατόν ογδόντα μοίρες, δεν πρέπει κι όλας, δεν πρέπει να ασχολούμαστε με το θα,θα,θα και τους υπόλοιπους μέλλοντες.

Γύρνα μόνο ενενήντα μοίρες, προσπάθησε, συγκεντρώσου.

Πρόσεξε τις στιγμές, τα άτομα, μην τα αφήνεις να γλιστράνε μόνο από μπροστά σου, γιατί θα τραβήξουν το βλέμα σου και πάλι αριστερά προς τα πίσω, στα παλιά, κι όλα θα χαθούν,πάλι...

Πάμε, σαν διψασμένα πουλιά... 

Αριθμοί οξείδωσης των στοιχείων της ζωής.

Θα ήταν κάτι σαν απολογισμός, αλλά τελικά όχι, θα είναι απλά μια δυο φράσεις.

Είχα καιρό να νιώσω το συγκεκριμένο είδος προσοχής στραμένο πάνω μου - ξέρεις, αυτό που όλοι τραγουδούν και μετά φωνάζουν ευχή, ευχή- , δηλαδή εντάξει μάλλον παραπάνω από χρόνο. Ίσως παραπάνω κι από δύο χρόνια. Απλά τρομάζω με τις εξετάσεις που έρχονται και με τη συνειδητοποίηση ότι ο καιρός περνάει. Φεύγει κι εμείς φιλοσοφούμε και ψάχνουμε νοήματα αντί να ζούμε. Χρόνια μου πολλά λοιπόν. Μακάρι να αρχίσω να ζω πιο αυθόρμητα και να μην υπεραναλύω καταστάσεις.

Καλό απόγευμα=)

so you wanna know about me..

Όπως και πολλοί από εσάς , έτσι κι εγώ δέχτηκα πρόσκληση για το γνωστό αυτό blogoπαίχνιδο και πρέπει να αναφέρω 7 αλήθειες για τον εαυτό μου.Η αλήθεια είναι ότι θέλει σκέψη μιας και τα πάντα γύρω μας καταλήγουν ψεύτικα άρα είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσω αν ό,τι πω είναι πράγματι αλήθεια..Θα προσπαθήσω όμως!

1.Απ'όλα τα είδη βιβλίων που υπάρχουν, όσα κι αν μου αρέσουν αρκετά, ξεχωρίζω τα αστυνομικά μυθιστορήματα τα οποία λατρεύω συνήθως, ειδικά όσα έχουν σχέση με ιατροδικαστικά θέματα ή με αιρέσεις , και ένα από τα αγαπημένα μου είναι το the predator της cornwell.Τέλος πάντων , γενικά τα βιβλία αποτελούν ένα τεράστιο κομμάτι στην ενότητα "εγώ".

2.Έχω ένα εισητήριο από συναυλία των rolling stones στη Ρώμη το '82 (που δεν υπήρχα καν)καθώς και μερικά βινύλια των scorpions και των doors, για τα οποία είμαι περήφανη, ένα παλιό τεράστιο κασετόφωνο καθώς και πολλά άλλα παλιά αντικείμενα, ξύλινα κουτιά κλπ, τα οποία μου αρέσει να μαζεύω.

3.Δεν έχω αντικρίσει ποτέ κανονικό χιόνι, μόνο  χιονόνερο ή μία απειροελάχιστη ποσότητα χιονιού.

4.Πιστεύωότι η ανθρώπινη θέληση μπορεί να αλλάξει τα πάντα, ο χειρότερος όμως εχθρός της είναι η δύναμη της συνήθειας, που είναι η μεγαλύτερη δύναμη που διαθέτει το ανθρώπινο ον, και είναι σε θέση να μας διαλύσει, να μας κάνει να χάσουμε τους εαυτούς μας, να αλλοτροιωθούμε..

5.Μ'αρέσει να βρίσκω ιδέες για φωτογραφίες που θα μπορούσαν να τραβηχτούν, να δημιουργώ το χώρο, τα αντικείμενα, το πλαίσιο...Απολαμβάνω πολύ περισσότερο την προετοιμασία αυτή παρά την ίδια τη φωτογραφία.

6.Ο πρώτος πραγματικός μουσικός (και αγαπημένος μου πια) που άκουσα ήταν ο Φρανκ Ζάππα, οπότε θεωρώ καλή ιδέα να παραθέσω τα εξής λόγια του: "Δε μπορείς να λέγεσαι χώρα αν δεν έχεις τουλάχιστον μία μπύρα και μία αερογραμμή,βοηθάει αν έχεις και μία ομάδα ποδοσφαίρου ή μερικά πυρηνικά όπλα,αλλά το ελάχιστο που χρειάζεσαι είναι μία μπύρα."

7.Και κάτι πολύ προτώτυπ στοιχηματίζω, ένας από τους στόχους μου είναι να ταξιδέψω πολύ.πολύ.πολυ.Γι αυτό πρέπει να βρω και μία σχετική δουλειά κάποια στιγμή.Στο εξωτερικό.

Ξέρω ότι σας ενδιαφέρουν πολύ όλα αυτά.(πλάκα κάνω).

Με τη σειρά μου καλώ όσους από εσάς θέλετε να παίξετε το παραπάνω παιχνίδι μιας και δε μπορώ να διαλέξω.

Οπότε ακούστε αυτό να φτιάξει η διάθεσή σας( νομίζω ότι το αφιερώνουμε κατά ένα μέρος στη χώρα μας, και θυμόμαστε ότι μία χώρα είναι οι άνθρωποι όχι η γεωγραφική περιοχή)

Καλό Σαββατοκύριακο=)

Another gloomy sunday=)

       #Είναι φορές που βαριέμαι τόσο πολύ να ξεκινήσω το διάβασμα είτε για το σχολείο, είτε ακόμα και κάποιου εξωσχολικού βιβλίου τον τελευταίο καιρό.Είναι όμως κι άλλες φορές που ανυπομονώ τόσο πολύ να ξεκινήσω, να λύνω ασκήσεις μαθηματικών κυρίως...Δεν ξέρω πως να αποκαλέσω αυτό το συναίσθημα, όμως μετά τους αρχικούς δισταγμούς και αναβολές για "κάποια άλλη φορά" ανυπομονώ τόσο πολύ για το αποτέλεσμα, την επόμενη άσκηση, ... Όχι για να τελειώσω, αλλά ακριβώς επειδή δε θέλω να τελειώσω, επειδή θέλω να νιώθω ότι κάνω κάτι ωφέλιμο, προς τον εαυτό μου στην προκειμένη περίπτωση.Όσο για τα λογοτεχνικά βιβλία, τα λετρεύω κι εγώ, όπως και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού,δε σκοπεύω όμως να καταμετρήσω τους λόγους αυτή τη στιγμή ..
       #Χτες,Σάββατο βράδυ, περπατώντας στους γεμάτους δρόμους της πόλης που έβρεχε ένιωσα μέσα στις τόσες έγνοιες,ξέγνοιαστη! Είχα τόσα πολλά στο μυαλό μου , που νομίζω ότι επιτέλους σταμάτησε να λειτουργεί για λίγο.Ως καταλύτης έδρασε βέβαια και η βροχή♥,η λατρεμένη βροχή..Ένιωσα αυτό το υπέροχο συναίσθημα που μοιράζεσαι κάτι με κάποιον, κάπου, χωρίς να χρειαστεί να μιλήσετε , σαν να ζεις μόνο για τη στιγμή, να βρέχει και να μη σκέφτεσαι, να νιώθεις αυτό που εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είναι η ελευθερία.Η βροχή λοιπόν έρχεται πάντα και σε σώζει, σε βγάζει από τη φυλακή της λογικής, σε αφήνει μόνο σου , αλλά μαζί με ό,τι αγαπάς ταυτόχρονα.
        #Κάτι που θα μου μείνει στο μυαλό ως conclusion της εβδομάδας είναι το πόσο αρέσει στους ανθρώπους να γίνονται ένα με τη μάζα, πόσο χαρακτηρίζονται όλοι από την "ψυχολογία του όχλου" , πόσο εύκολα μπορεί να ερμηνευτεί ο χαρακτήρας μας βάσει των πράξεών μας..Συμπεράσματα που όλοι βγάζουμε, χωρίς αποδείξεις συχνά ή παίρνοντας αφορμή από συγκεκριμένα περιστατικά,όπως στη δική μου περίπτωση.Χτες λοιπόν παρατήρησα ότι όλοι επηρρεαζόμαστε από τα καταναλωτικά πρότυπα, μετά από προσεκτική έρευνα^^ , αφού λοιπόν οδηγήθηκα (όχι μόνη μου φυσικά:p) στην καταμέτρηση 33 ίδιων απαίσιων ριγέ μαύρων+ένα-φωσφορίζον-χρώμα μπουφάν μέσα σε 2 ώρες! Δηλαδή έχουμε αφήσει στην άκρη την προσωπική μας άποψη για να φοράμε οτιδήποτε μας επιβάλει η χ πολυεθνική εταιρία που ως απώτερο σκοπό έχει να μας κάνει ακόμα πιο άβουλους για να αποδείξει ότι δεν έχουμε συνείδηση των πράξεών μας αλλά είμαστε υποχείρια της και ακολουθούμε πιστά οτιδήποτε μας πλασάρει? Και δε θα διαφωνούσα τόσο με την επιλογή μας αυτή να αφήσουμε στην άκρη τους εαυτούς μας για να μπούμε στη μόδα χάνοντας την προσωπικότητά μας, αν τουλάχιστον τα εν λόγω μπουφάν ήταν ΈΣΤΩ εμφανίσιμα. Επειδή η μόνη λέξη που θα τα χαρακτίριζε πραγματικά είναι αίσχος! 

Και καταλήξαμε και πάλι σε άλλη μία μελαγχολική , βροχερή, φθινοπωρινή , όχι-και-τόσο-ιδιαίτερη κυριακή♥...

H μία αγαπημένη εκτέλεση από τη μία και μοναδική Billy Holliday:

Καθώς και η δεύτερη επίσης υπέροχη εκτέλεση από τους Portishead=)

 Τώρα που ξαναδιαβάζω όσα έγραψα δε βγάζουν και τόσο νόημα, αλλά ..=)

seperating time

Η σωστή διανομή του χρόνου μας είναι κάτι που πρέπει να εξασκήσουμε αρκετά, και είναι αρκετά απαραίτητο να μάθουμε να εφαρμόζουμε,για τη διευκόλυνση της διαβίωσής μας.

Το να έχεις ένα πρόγραμμα, να ξέρεις πόση ώρα μπορείς να αφιερώσεις σε κάθε δραστηριότητα σε βοηθά να ελέγχεις τη ζωή σου, να είσαι εσύ αυτός που την καθορίζει κι όχι οι συγκυρίες.

Οργανώνεις τη μέρα σου, βρίσκεις χρόνο για όλα,ειδικά όταν σχεδιάζεις από την προηγούμενη ημέρα πως θα περάσεις την επόμενη.

Προσωπικά προσπαθώ να έχω ένα βασικό σχεδιάγραμμα στο μυαλό μου ώστε να μην παρασέρνομαι και αναγκάζομαι να μετανιώσω για το χρόνο που αφιερώνω σε κάτι.

Ωστόσο, είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος ότι με το να έχεις ένα πρόγραμμα , χάνεις τον αυθορμητισμό σου,σταματάς να ζεις ελεύθερος και υπακούς σε κάποιους περιορισμούς.Παρ'όλο που υπάρχουν αυτοί οι ισχυρισμοί, με τους οποίους διαφωνώ παρ'όλο που είναι βάσιμοι, πιστεύω ότι μέσα από το πρόγραμμα της ημέρας ξεκαθαρίζουμε καλύτερα τι προτιμάμε να κάνουμε και μαθαίνουμε νέα πράγματα για τον εαυτό μας.

Επίσης ο αυθορμητισμός και η ελευθερία μας είναι δύσκολο να χαθούν από τη στιγμή που η καθημερινότητά μας περιλαμβάνει ασχολίες οι οποίες μας ευχαριστούν , αφού αυτός  είναι και ο σκοπός της ζωής, το να είμαστε οι ίδιοι χαρούμενοι , αλλά και να μοιράζουμε την ευτυχία και στους γύρω μας μέσα από τη δική μας καλή διάθεση (=

Καλημέρα και καλή σχολική χρονιά!

'ΑΠΝΟΙΑ.

Γιατί κάποια υπέροχα βιβλία να βγαίνουν σε σειρές?

Πρέπει να περιμένεις να εκδοθεί η συνέχεια...Και μέχρι τότε έχεις χάσει τον αρχικό ενθουσιασμό συχνά και στη συνέχεια βαριέσαι να διαβάσεις το επόμενο βιβλίο ή έχεις ξεχάσει σημαντικά προηγούμενα γεγονότα.

Έτσι και στη ζωή περιμένεις να έρθει ένα συγκεκριμένο γεγονός, μία συγκεκριμένη ημέρα, μέρχι τότε όμως ξεχνάς πολλά σημαντικά προηγούμενα.

Ή επιλέγεις να τα ξεχάσεις , ή πιο συχνά,ως αφελής που είσαι, παραβλέπεις να κρατήσεις αυτές τις αναμνήσεις , κι έτσι θα έρθει η εποχή που θα θέλεις τόσο να θυμηθείς αυτά τα πρώτα βιβλία της σειράς και θα σου έρχεται στο μυαλό μόνο το τέλος.

Συνήθως κρατάμε περισσότερο τις τελευταίες αναμνήσεις , ως πιο πρόσφατες , και συνήθως πιο μαύρες, αρνητικές...Γιατί ο άνθρωπος από τη φύση του είναι μαύρος , μνησίκακος, καταστροφικός.

(Απλά συχνά επιλέγει να αποβάλει αυτό το χαρακτήρα και να δημιουργήσει ένα καινούριο).

Γιατί να μην κρατάμε και τις αρχικές όμως?

Δεν μπορούμε.

Ζούμε τόσο έντονα τις αρχικές στιγμές σε οποιοδήποτε γεγονός της ζωής μας που δε σκεφτόμαστε εκείνη τη στιγμή να τις αποτυπώσουμε στη μνήμη μας.

Μας διαφεύγει απόλυτα.

Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, η ευτυχία της στιγμής.

Αυτά τα στιγμιαία χαμόγελα, τα αρχικά δεν επανεμφανίζονται εύκολα...

Στη συνέχεια όλα ξεφτίζουν,αραιώνουν και σιγά σιγά σβήνουν...

Ή πιο σπάνια δυναμώνουν μέσα από αυτό το τέλος και κρατάνε για πολύ καιρό ακόμα.

p.s. το πιο γρήγορο ποστ που έχω γράψει ποτέ , thanks σοφ για την έμπνευση^^ ♥♥

Είναι μία κλίμακα,μία αλυσίδα,μία ακολουθία αριθμών-πράξεων.

Βήματα.

Ένας αλγόριθμος που σε καθοδηγεί.

Που σου δείχνει πως πρέπει να ζήσεις.

Σου δείχνει τον τρόπο να κάνεις αυτό που κάνουν όλοι.

Με σκοπό να μη διαφοροποιηθείς από το σύνολο.

Είναι μία κλίμακα,μία αλυσίδα,μία ακολουθία αριθμών-πράξεων.

Σε κάνουν να θέλεις να φτάσεις στο επόμενο βήμα.

Μόλις καταφέρεις κάτι θα πρέπει,ένα δικό τους "πρέπει", να προχωρήσεις.

Ένας από τους λόγους που ζεις, η συνεχής πρόοδος.

Ίσως πάλι να θέλεις εσύ να προχωρήσεις.

Είναι μία κλίμακα,μία αλυσίδα,μία ακολουθία αριθμών-πράξεων.

Η θέληση υπάρχει.

Πρέπει να υπάρξει και η ελευθερία . Η ελευθερία της επιλογής .

Αν είσαι ελεύθερος στο μυαλό, στη σκέψη ,

Αν αισθάνεσαι ελεύθερος, ίσως να φτάσεις στο τέλος του αλγόριθμου.

Είναι μία κλίμακα,μία αλυσίδα,μία ακολουθία αριθμών-πράξεων.

Υπάρχει τέλος στον αλγόριθμο?

Υπάρχει.

Τι είναι η ζωή? Ένας αλγόριθμος.

Και τι είναι ο αλγόριθμος? "Μία σειρά σαφών οδηγιών βημάτων, εκφρασμένων με απλά λόγια, που έχουν εξασφαλίσει κάποιο συγκεκριμένο τέλος", κάτι τέτοιο.

 

Είναι μία κλίμακα,μία αλυσίδα,μία ακολουθία αριθμών-πράξεων.

Αν δε θέλεις να φτάσεις στο τέλος ή αν θέλεις να φτάσεις εκεί πιο γρήγορα?

Δεν υπάρχει τέτοια εκδοχή.

Ο αλγόριθμος είναι προγραμματισμένος να τελειώσει ένα συγκεκριμένο κλάσμα του δευτερολέπτου.

Το ίδιο και η ζωή.

Καλημέρα (=

Ένα απλό "αλλά".

Θα εγκαταλείψω το Ηράκλειο λοιπόν για 5 ολόκληρες μέρες :')

Δε θα μου λείψει κάτι αφού ξέρω ότι θα ξαναγυρίσω και όλα θα είναι όπως τα άφησα.

Απλά θα περάσω 5 ημέρες χωρίς τους φίλους , την κιθάρα και τον υπολογιστή.

Όχι κι άσχημα.Και το σημαντικότερο , θα είμαι στη θάλασσα με τα ακουστικά και τα βιβλία μου :')

Υπέροχα μέχρι τώρα.Ονειρικά.

ΑΛΛΆ

γιατί πάντα να υπάρχει αυτό το αλλά?

Ήταν ανάγκη να είναι αυτές οι 5 γαμημένες μέρες?

Δε θα μπορούσαν να είναι οι 5 επόμενες?

'Η τουλάχιστον να έφευγα 2 ή και 1 ημέρα αργότερα.

Και δεν έχει σημασία να ρωτήσω γιατί.

Δεν υπάρχει γιατί.

Είναι απλά καθορισμένες αποφάσεις , όπου η δική σου γνώμη δεν έχει καμία ισχύ.

Κι όμως το όνειρο υπάρχει.

Όταν σταματάει η ανάμνηση, σειρά παίρνει η φαντασία.

Κι όταν ο ύπνος δεν έρχεται πριν τις 3 τα ξημερώματα, και το μυαλό παραμένει ενεργό.

Όταν δεν μπορείς να αλλάξεις την κατάσταση όσο και να το ήθελες.

Κι όταν το μόνο που σκέφτεσαι είναι η καλύτερη μουσική που υπήρξε ποτέ.

Ο ήχος της θάλασσας.

Ακόμα με ακολουθεί αυτός ο ήχος.

Από την πραγματικότητα ως στο όνειρο.

Ίσως περισσότερο σε αυτό της ημέρας , αφού το νυχτερινό δε με επισκέφτεται τελευταία.

Ίσως να είναι όνειρο όμως και να έχει τη μορφή σου.

Ίσως να είσαι άλλο ένα δημιούργημα του μυαλού μου.

Αλλά το λουλούδι που αποξηραίνεται μέσα στο βιβλίο , μου αποδεικνύει το αντίθετο.

 Αλλά συνεχίζω να φοβάμαι.

rainmaker

mad world...

all around me are familiar faces , worn out places worn out faces...

όμως κανένας δε σε καταλαβαίνει , ίσως.

όσο καλά κι αν ξέρει το πρόσωπό σου, όσο καλά κι αν ξέρει το χαρακτήρα και τις αντδράσεις σου , δε μπορεί πάντα να βρει διέξοδο από το λαβύρινθο της σκέψης σου.

bright and early from the daily races, going nowhere , going nowhere...

ίσως και εμείς τελικά να μην πηγαίνουμε πουθενά . το παντού και το πουθενά ταυτίζονται σε ένα και μοναδικό σημείο, τη σκέψη. Η σκέψη μπορεί να μας πάει παντού και πουθενά ταυτόχρονα.Πού είναι η σκέψη μου τελευταία? την ψάχνω. κι εσύ την ψάχνεις. Ίσως να είναι σε εσένα , αλλά όταν τη βρεις ειδοποίησέ με , σε παρακαλώ.

their tears are filling up their glasses, no expression , no expression.

Ίσως η στεναχώρια του κόσμου να μην τον αφήνει να προχωρήσει.Αλλά παρ'όλα αυτά προχωράει γιατί έτσι πρέπει. Μετά από το τέλος κάθε κεφαλαίου είσαι υποχρεωμένος να συνεχίσεις το βιβλίο, το ταξίδι . Το ταξίδι του μυαλού.Αν οι στεναχώριες μας είχαν γεμίσει τον κόσμο τότε αυτός θα έμενε stable , αλλά αντίθετα as you can see, ο κόσμος προχωράει , και φρόντισε να συμβαδίσεις μαζί του.

Ηide my head i wanna drown my sorrow, No tomorrow, no tomorrow.

Έχω δώσει τόσα νοήματα στο συγκεκριμένο στίχο και όμως...Κοίτα το αύριο μπορεί να είναι και καλύτερο, αν υπάρχει.Γι αυτό φρόντισε εσύ να το εξασφαλίσεις στον εαυτό σου (μόνο το 1/10 όσων ήθελα να γράψω εδώ)

And i find it kind of funny , i find it kind of sad. The dreams in which i'm dying are the best i've ever had.

Κι όμως είναι πράγματι τραγελαφική η κατάσταση.Αλλά όταν ονειρεύεσαι ότι πεθαίνεις νιώθεις αυτή τη λύτρωση, την επιθυμία για το interdit, en francais. Αλλά και πάλι δεν είσαι σίγουρος αν αυτό θέλεις και στην πραγματική ζωή...Ωστόσο ναι αυτά τα όνειρα σου προσφέρουν την απόλυτη απελευθέρωση με μία δόση φόβου, όμορφου φόβου.

I find it hard to tell you , I find it hard to take.When people run in circles it's a very very.mad world,mad world.

Κι όμως ίσως αυτή να είναι η μοναδική λέξη που να μπορεί να περιγράψει τον κόσμο.Αυτή τη βιασύνη που χαρακτηρίζει όλους μας για το τίποτα, για ένα πεπερασμένο προσδοκόμενο απωθητικό αποτέλεσμα , που ωστόσο βρίσκουμε υποσυνείδητα ελκυστικό.Και πράγματι, ο κόσμος είναι τρελός, όσο κι αν είναι ανείπωτο, αποβαίνει ευκόλως ενοούμενο.Ίσως απλά να είναι λογικός , και εμείς , μία μικρή πλειοψηφία να τον βρίσκουμε σκληρό και απαίσιο.Ίσως...

Children waiting for the day they feel good, happy birthday, happy birthday.

Ναι αυτή η αθώα αφέλεια με την οποία τα παιδιά αντιμετωπίζουν τον κόσμο ίσως και να είναι πραγματικά υπέροχη, I wish i could do the same .Αλλά το να παίρνεις δώρα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο μεγαλώνεις, όσο σημαντικό είναι δηλαδή το να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι γιορτή.Έτσι κι αλλιώς , όπως λέει και η Δώρα, η ζωή είναι ένα πάρτυ. Σε αυτό το πάρτυ είσαι ο οικοδεσπότης , και έχεις καλεσμένους. Μερικοί από αυτούς θα μείνουν στο πάρτυ σου, μερικοί δε θα έρθουν καθόλου και κάποιοι άλλοι θα πρέπει να φύγουν καθώς έχουν κι άλλα παρτυ να πάνε.Εσύ θα πρέπει να διασκεδάσεις και να συνεχίσεις να χορεύεις , ακόμα κι όταν όλοι οι καλεσμένοι θα έχουν φύγει, να συνεχίσεις να χορεύεις για τον εαυτό σου.

Αnd i feel the way that every child should sit and listen, sit and listen.

Εδώ πάλι διαφωνώ.μα γιατί να πρέπει να ακούσεις κάποιους man-made κανόνες και να μάθεις τα όριά σου όσο είσαι ακόμα παιδί? Όσο έχεις ακόμα αυτά τα αθώα μάτια? Τότε απλά δεν υπάρχουν όρια , maybe the sky 's the limit (=

Went to school and I was very nervous. No one knew me , now one knew me.

Αυτό μου φέρνει στο μυαλό τις περιπτώσεις που πρέπει να αφήσεις οτιδήποτε (σχολείο, πόλη , φίλους) και να προσαρμοστείς σε μία νέα ζωή , ακουσίως.Μπορεί να μην έχει συμβεί σε εμένα αλλά προσπαθώ,ακούω και νομίζω ότι μπορώ να κατανοήσω τα συναισθήματα κάποιου σε μία τέτοια περίπτωση.Το θέμα είναι ότι όταν αλλάζεις περιβάλλον αν δε χάσεις τα πάντα, χάνεις ορισμένα πράγματα που αγαπάς(-ούσες).

Ηello teacher tell me what's my lesson ? Look right through me , look right through me.

Αυτό μου θυμίζει υπερβολικά το "the wall" των pink floyd ...το νόημα, την εποχή και τον αγώνα μαθητών και ορισμένων καθηγητών να αλλάξουν το σύστημα , τον τρόπο διαπεδαγώγησης και να ωθούν το μαθητή στην ανακάληψη και την απορρόφηση της γνώσης και όχι στην παπαγαλία της έτοιμης πληροφορίας.

τραγούδι από το οποίο χρησιμοποίησα τους στίχους :mad world

Καλό μήνα σε όλους , και καλή συνέχεια καλοκαιρινών διακοπών (=

nothing at all

Διάβαζα διάφορες αναρτήσεις σήμερα, σε διάφορα blogs άγνωστων προσώπων.

Όλοι έχουν προβλήματα , ανησυχίες , θέματα να αναλύσουν , δείχνουν τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο ίδιοι, αφού όλοι έχουμε βασικά κοινά χαρακτηριστικά.

Ο τρόπος που γράφει ο καθένας είναι τόσο διαφορετικός αλλά και τόσο ίδιος.

Και μετά παίρνοντας αφορμή και από μία πρόσφατη συζήτηση με τη Σ* , σκέφτομαι , γιατί γράφω?

*Ξεσπάω, ναι , αυτό είναι αλήθεια, ο κύριος σκοπός όλων, σχεδόν.

*Εκφράζομαι, άλλη βασική λειτουργία του γράφειν.

*Μοιράζομαι την άποψή μου , και εδώ έρχεται το κύριο ερώτημα : Ποιος μαζοχιστής μπορεί να κάθεται να διαβάζει ότι κατεβάσει το μυαλό μου? Γιατί να θέλει κάποιος να διαβάζει οτιδήποτε γράφω εγώ ή ο οποιοσδήποτε? * Εγώ γιατί διαβάζω άλλα blogs ? Ενημέρωση , δε θα το έλεγα. Περισσότερο μου δημιουργείται ένα αίσθημα "Δεν είσαι μόνη" , δεν είσαι η μόνη που έχει αυτή την άποψη και θέλει να μιλήσει , σε μία κοινωνία που δεν της δίνει φωνή.

Ωστόσο είτε διαβάζει κάποιος είτε όχι αυτά που γράφω , δηλώνω ότι δεν είναι αυτός ο σκοπός που γράφω. Δε με νοιάζει να πω κάτι που δε θα εκφράζει τον πραγματικό μου εαυτό για να δείξω απλά ότι είμαι κάποια , με νοιάζει να μιλήσω για το πώς νοιώθω ή για κάτι που με απασχολεί, να ξέρω ότι η Ε* θα διαβάσει τα άρθρα μου, ίσως και κάποιος άλλος...

Να ξέρω ότι ίσως και μία μέρα να μην είμαι σε θέση να γράψω καν , οπότε θα έχω ότι έχω γράψει μέχρι τώρα, να διαβάζω, ένα τίποτα δηλαδή , αλλά δεν πειράζει. Δε με ενδιαφέρει το αν θα σου αρέσει αυτό που γράφω ή ο τρόπος με τον οποίο εκφράζομαι, ούτε εμένα μου αρέσει. Με νοιάζει να ξέρω ότι εγώ μίλησα. Έχω δική μου γνώμη, υπάρχω και δεν είμαι απαθής . Αντίθετα από εσένα άγνωστε που δεν μπορείς να δημιουργήσεις την προσωπική σου άποψη αλλά υιοθετείς είτε την κοινή γνώμη που επικρατεί τη δεδομένη χρονική στιγμή , είτε τη γνώμη που προβάλλεται απο τα ΜΜΕ , και που συνήθως " άγνωστο το πως " συμπίπτει με την κοινή γνώμη.

Απλά μη φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου , και να είσαι διαφορετικός.

Εξάλλου όσο κι αν μοιάζει ο τρόπος που εκφράζεται ο καθένας από εμάς, είμαστε όλοι διαφορετικοί.

Και χώνεψέ το.

*από που ξεκίνησα και που κατέληξα πάλι, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξω*

SUMMER!

lalalalalalalalalalalalalalalalalalalalalalala ;3

SUMMER!!!

i think that this post should be really haaaaappy , full of positive thoughts.

And that's how it's going to be.

I won't let my melancholy  dominate and ruin me for one more time.

As i had been saying, summer has come , school exams are over , and it will get even better if i pass these exams that i sat this year (english and french). After that , i may never need to study english again , but i'm sure i won't abandon or forget the language , because now that i have stoped studying in order to pass any exams, i'm really happy , and i can read any books or watch any films in english without having to think that i'm doing these activities in order to practise my english.

Anyway, i'm sure this summer will be such a great break for me and for the rest of the students , especially for the ones of my age , who are finally becoming high school students next year.Well it isn't a year...Just three monts!

We surely ought to have fun this summer , and just do what we want to , relax and get ready for the next school year without thinking about it.

What I wanna do this summer. I have no idea. Well, i 'd surely like to dedicate most of my time (not most of my free time , cause all of my time's gonna be free i think) to my friends, and i hope that now we will have the time to go cycling (as we have planed) , join the hiking group of our city , and of course take a lot of "professional" photos of our city (and not only) , something that attracts me a lot =$ .

Moreover, I'd like to read a loooooot of books , and now that I've done with watching Vampire Diaries (unfortunately) i'm gonna find another interesting tv series to watch, and of course watch a lot of artistic films, too.

What else? Go swimming . By that incredible , overcrowded bus with my friends .

And play a lot of music with that group i'm in, too.

So many plans. I think that in the end i'll be able to achieve none of these. 

random 2

...Once upon a time you told me that what counts in life is not the number of the breaths you take , but the number of the moments which take your breath away.

You were right , dear , but what you didn't tell me was when do we take the greatest breaths.

When we have to inhale every single part of the air around us. 

We take these breaths when we suffer. 

But what is true, is that the  moment when we suffer the most is when we get this awful feeling , called loneliness...

here you can find one of my favourite songs:)

ακυροτητες :3

mais pourquoi? pourquoi aucun peut comprendre le facon que je pense.

pourquoi tu n'a pas de confience a moi?

alors il n'y a pas des accents ce pour ca je ne peux pas ecrire en francais.

λοιπον σημερα εγραψα κατι εξετασεις στα γαλλικα.

το θεμα ειναι η υπουργος Παιδειας.

δηλαδη τι θα γλιτωσει με το να ενοποιησει δυο πτυχια...

δυο διαφορετικα επιπεδα... θελεις να σου πω? 

θα εξασφαλισει την αποτυχια μεγαλου ποσοστου των εξεταζομενων, ενω πολλοι θα αποτυχουν και ετσιθα μειωθει το πιθανο ποσοστο που θα ειχε το συγκεκριμενο πτυχειο αρα και οι πιθανοι διεκδηκητες μιας θεσης εργασιας, θα εχει συνεισφερει στην καταχωρηση των χρηματων που απαιτουνται για την εξεταση , στα ταμεια του κρατους,τα τρυπια.

γιατι και να γεμισουν θα αδειασουν το επομενο λεπτο.

και εσυ εισαι ηλιθιος και πιστευεις οτι οι ελληνες εχουν τη δυνατοτητα να "τα φανε" οπως λες.

πες με χαζη.ειμαι εξω απο αυτα δεν ξερω.

αλλα οι ελληνες ειναι το τελευταιο πετραδακι σε αυτο τον κοσμο.

πραγματικα , η γνωμη τουςδεν υπολογιζεται για τιποτα.

το μονο που μπορουν να ειναι περηφανοι ειναι η ιστορια τους , η ιστορια την οποια η τωρινη γενια αρνειται να διδαχτει...αλλα καλα κανει και αρνειται να διδαχτει μονο ενα κατακαθι και οχι τον πραγματικο πολιτισμο.και αντι να θελει να μαθει, συμφωνει με αυτη την κυρια *** που ηθελε να καταργησει την ιστορια στο λυκειο.γιατι τη συμφερει.γιατι οταν ενας λαος δεν ξερει την ιστορια του γινεται ερμαιο και λεια των "μεγαλων" . ετσι καταληγουν τα αρχαια  αριστουργηματα στα μουσεια του εξωτερικου.ετσι μια μερα θα καταληξει και ο βασιλιας πισω στην Ελλάδα , στη χωρα που γεννησε τη δημοκρατια.στη χωρα που την κηδεψε λιγο καιρο αργοτερα.και οι νεοι βλεπουν τους βασιλικους γαμους στο εξωτερικο και επιθυμουν βασιλια στην ελλαδα! αν ειναι δυνατον.! ανοιξε κοπελα μου ενα βιβλιο ιστοριας και δες τα αποτελεσματα οποτε εμπλεκοταν βασιλιας στην πολιτικη, π.χ. μικρασιατικη καταστροφη...αλλα βεβαια σιγα μην ασχοληθεις εσυ με κατι τετοιο...εχεις σημαντικοτερη δουλεια...ποια ειναι αυτη ? 

μα φυσικα να παρακολουθησεις τις αμερικανικες μπουρδες που  σου προβαλει αυτη η δημιουργητρια αληθοφανων γεγονοτων η τηλεοραση. αντε λοιπον στην οθονη σου , και οταν εχεις λιγο χρονο σκεψου οτι υπαρχει ενας κοσμος που σε περιμενει.

-μα εμενα περιμενει?

-ναι εσενα, και εμενα και ολους μας.

p.s. χτες ηταν η συναυλια των deep purple.και δεν πηγα.θυσιες για τα γαλλικα ομως ,ε? απο οτι εμαθα ηταν πολυ ωραια.δεν πειραζει.αντε να παω φοιτητρια.δε θα μεινει συναυλια για συναυλια.:3

καλο μεσημερι,

rainmaker;D

random thoughts ;D

have nothing to write here.

haven't writen anything these days.

that's why nothin's changed in my life. neither in the life of a friend of mine.

except her.L* you're strong.this is not gonna make you sad for a long time.you can go through it.we can help you.you know it's a bad habit.it's your choice.you know your self .we just try to be next to you...

my collage <3

the photo may not be as good as it should be...but i love this collage.DIFFERENSHIP!

well...final exams are closer then never before...and summer is coming ;D

yeah...rain may be perfect , but sea is more than perfect

sea is the mother of some people.

sea is the place where you can relax and dream more than everywhere else.looking at the sun and being happy.

oh yeah i've taken these drugs again.(okey i'm kiddin')

but today was just another usual day...another usual sunny friday.:)

happiness;D