#Είναι φορές που βαριέμαι τόσο πολύ να ξεκινήσω το διάβασμα είτε για το σχολείο, είτε ακόμα και κάποιου εξωσχολικού βιβλίουτον τελευταίο καιρό.Είναι όμως κι άλλες φορές που ανυπομονώ τόσο πολύ να ξεκινήσω, να λύνω ασκήσεις μαθηματικών κυρίως...Δεν ξέρω πως να αποκαλέσω αυτό το συναίσθημα, όμως μετά τους αρχικούς δισταγμούς και αναβολές για "κάποια άλλη φορά" ανυπομονώ τόσο πολύ για το αποτέλεσμα, την επόμενη άσκηση, ... Όχι για να τελειώσω, αλλά ακριβώς επειδή δε θέλω να τελειώσω, επειδή θέλω να νιώθω ότι κάνω κάτι ωφέλιμο, προς τον εαυτό μου στην προκειμένη περίπτωση.Όσο για τα λογοτεχνικά βιβλία, τα λετρεύω κι εγώ, όπως και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού,δε σκοπεύω όμως να καταμετρήσω τους λόγους αυτή τη στιγμή .. #Χτες,Σάββατο βράδυ, περπατώντας στους γεμάτους δρόμους της πόλης που έβρεχε ένιωσα μέσα στις τόσες έγνοιες,ξέγνοιαστη! Είχα τόσα πολλά στο μυαλό μου , που νομίζω ότι επιτέλους σταμάτησε να λειτουργεί για λίγο.Ως καταλύτης έδρασε βέβαια και η βροχή♥,η λατρεμένη βροχή..Ένιωσα αυτό το υπέροχο συναίσθημα που μοιράζεσαι κάτι με κάποιον, κάπου, χωρίς να χρειαστεί να μιλήσετε , σαν να ζεις μόνο για τη στιγμή, να βρέχει και να μη σκέφτεσαι, να νιώθεις αυτό που εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είναι η ελευθερία.Η βροχή λοιπόν έρχεται πάντα και σε σώζει, σε βγάζει από τη φυλακή της λογικής, σε αφήνει μόνο σου , αλλά μαζί με ό,τι αγαπάς ταυτόχρονα. #Κάτι που θα μου μείνει στο μυαλό ως conclusion της εβδομάδας είναι το πόσο αρέσει στους ανθρώπους να γίνονται ένα με τη μάζα, πόσο χαρακτηρίζονται όλοι από την "ψυχολογία του όχλου" , πόσο εύκολα μπορεί να ερμηνευτεί ο χαρακτήρας μας βάσει των πράξεών μας..Συμπεράσματα που όλοι βγάζουμε, χωρίς αποδείξεις συχνά ή παίρνοντας αφορμή από συγκεκριμένα περιστατικά,όπως στη δική μου περίπτωση.Χτες λοιπόν παρατήρησα ότι όλοι επηρρεαζόμαστε από τα καταναλωτικά πρότυπα, μετά από προσεκτική έρευνα^^ , αφού λοιπόν οδηγήθηκα (όχι μόνη μου φυσικά:p) στην καταμέτρηση 33 ίδιων απαίσιων ριγέ μαύρων+ένα-φωσφορίζον-χρώμα μπουφάν μέσα σε 2 ώρες! Δηλαδή έχουμε αφήσει στην άκρη την προσωπική μας άποψη για να φοράμε οτιδήποτε μας επιβάλει η χ πολυεθνική εταιρία που ως απώτερο σκοπό έχει να μας κάνει ακόμα πιο άβουλους για να αποδείξει ότι δεν έχουμε συνείδηση των πράξεών μας αλλά είμαστε υποχείρια της και ακολουθούμε πιστά οτιδήποτε μας πλασάρει? Και δε θα διαφωνούσα τόσο με την επιλογή μας αυτή να αφήσουμε στην άκρη τους εαυτούς μας για να μπούμε στη μόδα χάνοντας την προσωπικότητά μας, αν τουλάχιστον τα εν λόγω μπουφάν ήταν ΈΣΤΩ εμφανίσιμα. Επειδή η μόνη λέξη που θα τα χαρακτίριζε πραγματικά είναι αίσχος!
Και καταλήξαμε και πάλι σε άλλη μία μελαγχολική , βροχερή, φθινοπωρινή , όχι-και-τόσο-ιδιαίτερη κυριακή♥...
H μία αγαπημένη εκτέλεση από τη μία και μοναδική Billy Holliday:
Καθώς και η δεύτερη επίσης υπέροχη εκτέλεση από τους Portishead=) Τώρα που ξαναδιαβάζω όσα έγραψα δε βγάζουν και τόσο νόημα, αλλά ..=)
Όταν βρέχει η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα φτιάχνουν,ειδικά από τη στιγμή που υπάρχει και ουράνιο τόξο.
Εξακολουθώ να νιώθω περίεργα όμως.
Σαν να πρέπει να ανοίξει καινούρια υποενότητα στη ζωή μου χωρίς κάτι να αλλάζει, κι όμως στον απολογισμό της ημέρας διαπιστώνω ότι οι μεγάλες αλλαγές γίνονται τις Δευτέρες.
Αυτή τη Δευτέρα ήθελα τόσο να είμαι μόνη μου έξω όσο θα βρέχει, να ακούω μουσική και να σκέφτομαι, αλλά πού χρόνος? Έτσι είμαστε όλοι , όσο και να θέλουμε κάτι , όταν φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε έστω κι ένα μικρό κομματάκι του, βρίσκουμε αυτή τη δικαιολογία, την έλλειψη χρόνου και το σκάμε.
Αλλά η σκέψη εκείνη παραμένει, εισβάλει τις πιο ακατάλληλες στιγμές , καταλαμβάνει το μυαλό σου στιγμιαία και σε προειδοποιεί για εκείνη τη στιγμή, που θα πρέπει να αντιμετωπίσεις επιτέλους τους φόβους σου και κυρίως το μεγαλύτερο από αυτούς , τον ίδιο σου τον εαυτό.
Μπορεί να μην έχεις μουσική υπόκρουση, παραμόνο το μελαγχολικό soundtrack της ζωής σου.
Μπορεί να μην έχει ουράνιο τόξο στον ουρανό της σκέψης παραμόνο αναμνήσεις για να σπάνε τη μονοτονία της συννεφιάς.
Όλη τη μέρα σκέφτομαι πόσα μικροπεριστατικά θέλω να σου αναφέρω, λεπτομέρειες που θα ήθελα να μου πεις κι εσύ, γιατί αυτά τα μικρά πράγματα κάνουν τη διαφορά..
Και μετά , όταν επιτέλους ακούω αυτή την αγαπημένη φωνή στο τηλέφωνο, τότε δεν ξέρω τι παθαίνω,σαν να βγαίνει από μέσα μου όλη η κούραση της μέρας, 12 τα μεσάνυχτα όπως είναι λογικό.Κι έτσι που καταλήγουμε? Στο να εμφανίζω το χειρότερο κομμάτι του εαυτού μου, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσες να το αντιμετωπίσεις, οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Και μετά σκέφτομαι αυτό που είχες πει, ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε.
Εγώ ξέρω ότι έχω κάτι να περιμένω.
Έχω κάτι να μου δίνει ακόμα κι αυτή τη μικρή δόση ελπίδας που χρειάζομαι , ακόμα κι αν τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είμαι σε θέση να χαμογελάω συχνά, πόσο μάλλον εσύ απ'ότι φαντάζομαι..
Θέλω να το κάνεις όμως.
Θέλω να χαμογελάσεις.
Τώρα=).
Γιατί μπορώ να σε δω, να χαμογελάσω κι εγώ, να νιώσω ότι δεν πρέπει να παρατήσω τίποτα.
Θα μπορούσα να κάνω μία ωραία λίστα με φράσεις σου τις οποίες λατρεύω, αλλά...
Αλλά δε ζω μόνο για συγκεκριμένες στιγμές με εσένα.
Ζω γενικά νομίζω, κάθε στιγμή, ακόμα κι όταν δε λες αυτό που περιμένω, όταν δε λες αυτό που θέλω να ακούσω, όταν δεν ξέρεις πως να μου φτιάξεις τι διάθεση, επειδή ίσως απλά δε γίνεται.
Και το τελευταίο που θέλω, και σε αυτό καταλήγω πάντα, είναι η κακή διάθεσή μου να έχει επιπτώσεις σε εσένα, και μετά να καταλήξουμε και οι δύο χάλια ψυχολογικά , μαζί και χωριστά.
Επειδή αν ήσουν εδώ.
Δεν θα νευριάζαμε τόσο εύκολα, θα σε έβλεπα κάθε βδομάδα, θα ήξερα ότι αν σχολάσω νωρίτερα μπορώ να περάσω από το σχολείο σου, ότι κάποια βράδυα Σαββάτου θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί, να μου χαμογελάς, να με αγκαλιάζεις , να ξέρω ότι τότε ζω πιο πολύ από ποτέ.
Αλλά δεν είσαι εδώ , κι όσο κι αν κάθε μέρα λόγω των έντονων αστικών ρυθμών ξεχνάω πως είναι , αφού δε συνήθισα και ποτέ ουσιαστικά, έρχονται οι νύχτες..
Και τότε έχω όλες αυτές τις σκέψεις, τότε αντιλαμβάνομαι πόσο μόνη νιώθω , πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ, δίπλα μου , μα ξέρω ότι όσο κι αν μου λες πως είσαι εδώ, όσο κι αν νιώθω ότι σε αγκαλιάζω, δεν είσαι πράγματι εδώ..
Δε γίνεται αλλιώς όμως..
Δε γινόταν διαφορετικά.
Ήταν μία επιλογή, νομίζω η σωστή.
Όσο κι αν δεν υπάρχει λάθος, ούτε και σωστό..
Αλλά να ξέρεις, οι νύχτες είναι τόσο δύσκολες ,
κι όσο γρήγορα κι αν ταξιδεύει η σκέψη,
όταν είναι τόσο αποπροσανατολισμένη και μόνη,
πλάθει ιστορίες, αληθοφανείς όμως , όχι αληθινές...
Έτσι, για άλλη μία Πέμπτη , μου λείπεις.. και παραμένω covered in rain..=)
...from fireworks to fireplaces
summer stole what fall replaces
and now, and now we're people watching
all the people, people watching us right back now...
but in the end you ALWAYS end up asking yourself this:
And finally start wondering why can't you just have THIS:
Well i'm gonna do my homework now.
