Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Χρονο-φοβία λοιπόν.

Λέξεις, παντού. Τις διαβάζεις, τις ακούς, τις προφέρεις, τις σκέφτεσαι. Μετατρέπεις τα πάντα σε σκέψεις. Τις εικόνες τις περιγράφεις με λέξεις. Τα συναισθήματα τα εκφράζεις με λέξεις. Τους ήχους τους αναλύεις σε λέξεις και οι φόβοι σου δεν είναι ιδέες, είναι λέξεις. Φοβάσαι τον εαυτό σου, το σκοτάδι, τη μοναξιά, τον κόσμο, τους ανθρώπους. Μα όχι τις έννοιες, αλλά τις λέξεις. Δεν πιστεύεις στον εαυτό σου γιατί δεν τον ξέρεις αρκετά καλά κι έτσι τον φοβάσαι. Φοβάσαι το σκοτάδι επειδή φοβάσαι να κινηθείς με το ένστικτό σου, δεν έχεις μάθει να πιστεύεις σ'όσα νιώθεις αλλά μόνο σ'όσα βλέπεις. Φοβάσαι τη μοναξιά και τους ανθρώπους κι όταν έχεις το ένα θέλεις το άλλο, κι όμως τίποτα από τα δύο δε φοβάσαι πραγματικά, χρειάζεσαι μόνο ένα λόγο να παραπονιέσαι. Φοβάσαι τη σκιά σου μα δεν την παρατήρησες ποτέ. Φοβάσαι το χρόνο. Κυρίως αυτό. Γιατί ο χρόνος είναι η μοναδική λέξη με τόση δύναμη. Επειδή δε μπορίσεις να τον ορίσεις. Επειδή περικλύει, εξαφανίζει, καταστρέφει και ξαναδημιουργεί όλες τις άλλες ένοιες. Εσένα τον ίδιο, το σκοτάδι, τη μοναξιά, τους ανθρώπους, τα συναισθήματα. Φοβάσαι το χρόνο γιατί είναι η λέξη που έχει την εξουσία, που ελέγχει όλες τις υπόλοιπες. Άργησες να καταλάβεις πως άξιζες να προσπαθήσεις, καθυστέρησα να αντιληφθώ τη σοβαρότητα μιας κατάστασης, δεν πρόλαβε να της πει πως την αγαπάει,δεν πρόλαβε να επιστρέψει...Εξάλλου, το πλήθος ή το είδος των λέξεων που θα χρησιμοποιήσουμε εξαρτάται από το χρόνο. Τα πάντα εξαρτώνται από αυτών. Το ξέρουμε, το βιώνουμε αλλά δεν το συνειδητοποιούμε. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Αλλιώς αγχωνόμαστε, στεναχωριόμαστε, αλλά και πάλι δεν καταλήγουμε παρά στο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε.

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Αυτός ο νοτιάς μας διαλύει όμως..

Στεκόμουν, λέει, σ'ένα ξέφωτο. Ήμουν κάπου στο κέντρο και φώναζα, μα δε μ'άκουγε κανείς. Στην αρχή φώναζα ονόματα, γνωστά-μήπως και εμφανιζόταν κάποιο πρόσωπο που να ήξερα. Ύστερα, όταν είδα ότι κανείς δεν απαντούσε άρχιζα να φωνάζω το όνομά σου. Κι όταν κατάλαβα πως ούτε κι εσύ δε θα ερχόσουν ξεκίνησα να φωνάζω σκόρπιες φράσεις, να απαγγέλω δυνατά αποσπάσματα πραγματικών ή φανταστικών διαλόγων, και να αλλάζω τον τόνο της φωνής μου ανάλογα με τον ομιλιτή. Και πάλι κανείς δεν έδειξε να αντιδρά στα λόγια μου. Κι έπειτα άρχισα να τρέχω γύρω γύρω φωνάζοντας τα θέλω μου, κι όταν κατάλαβα ότι ήμουν απόλυτα μόνη, άρχισα να χορεύω με τη μουσική της φύσης και να φωνάζω Είμαι ελεύθερη. Κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα τύψεις και σταμάτησα. Ένιωσα ότι δε θα έπρεπε να είμαι ελεύθερη, ότι δεν είχα μάθει να είμαι. Φοβήθηκα μη με μαλώσει κάποιος, ένιωσα ο χειρότερος παραβάτης του νόμου της ζωής. Κι εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκες εσύ, κι ένιωσα πως μ'είχες πιάσει στην πιο ιδιωτική στιγμή μου. 
-Τι κάνεις εδώ ολομόναχη;
-Σε περίμενα.
-Πώς ήξερες ότι θα έρθω;
-Εσύ πώς ήξερες ότι ήμουν εδώ;
-Μα δεν έψαχνα εσένα.
-Και τι ψάχνεις εδώ τότε;
-Την ελευθερία μου. Μα πρέπει να έφυγε. Μήπως της είπες κάτι;
-Νομίζω ότι σου την πήρα.
-Τώρα ήρθα, μπορείς να μου τη δώσεις.
-Μα δε θέλω, είναι όμορφη.
-Ναι αλλά μου ανήκει!
-Όχι πια αγάπη μου. Τώρα ανήκει σ'εμένα και μπορώ να τη διαχειριστώ όπως εγώ θέλω. Μπορώ να τη λατρέψω, να τη χρησιμοποιήσω, να τη μολύνω, να τη διαλύσω ή να την ερωτευτώ.
-Και τι από όλα αυτά θα κάνεις κοριτσάκι; Πιο πιθανό από όλα είναι να τη βαρεθείς και να την αφήσεις μόλις παίξεις μαζί της..
-Με άφησε να τη ζήσω για λίγα μόνο δευτερόλεπτα, νομίζω ότι την έχω ήδη ερωτευτεί ξέρεις...



Υ.Γ. Στη φωτογραφία απεικονίζεται το παλάτι του Δράκουλα των Καρπαθίων, του γνωστού Κόμη Δράκουλα, δηλαδή, το οποίο επισκέφτηκα μερικές βδομάδες πριν. :)

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Κύκλοι, εν τέλει.

Σάββατο, 17 Μαρτίου 2012.
Είμαι πλεόν σίγουρη ότι δεν έχω ξανανιώσει τόσο έντονη έλξη για κάποιον. Ότι δε με έχει ξανατραβήξει ποτέ τόσο ένας άνθρωπος σαν σύνολο, να θέλω να τον γνωρίσω, να μάθω την κάθε λεπτομέρεια για τη ζωή του, να είμαι μέρος αυτής, να με σκέφτεται όταν ξυπνάει, πριν πάει για ύπνο. Να με σκέφτεται και να χαμογελάει, να είναι χαρούμενος εξαιτίας μου. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο έντονη ανάγκη να αγκαλιάσω κάποιον, να τον προφυλάξω, να τον αποκόψω για λίγο από το υπόλοιπο περιβάλλον, να τον ηρεμήσω. Δεν ξανάθελα ποτέ τόσο πολύ να νιώσω την καρδιά του να χτυπάει τόσο κοντά μου. Σήμερα ήμουν μαζί του, και μπορώ να πω ότι ήταν τόσο μοναδική η αίσθηση της αναπνοής του κοντά μου, η παρουσία του δίπλα μου.Η Σ* λέει ότι είμαι ερωτευμένη. Εμένα πάλι δε μου αρέσει να βάζω ταμπέλες στα συναισθήματα. Πάντως σίγουρα είναι ότι περισσότερο έχω νιώσει μέχρι τώρα.

Κυριακή, 17 Μαρτίου 2013.
Πέρισυ τέτοια μέρα ήμουν σε ένα ουζερί κοντά στο πάρκο Θεοτοκόπουλου. Φέτος πέρασα από ένα ουζερί, ήπια ένα ποτήρι κρασί-ίσα για να μείνω λίγο με κάποια αγαπημένα άτομα και κάποια άγνωστα- κι έφυγα. Προέκυψα να φύγω. Πέρισυ δεν ήθελα να φύγω από το αντίστοιχο ουζερί. Φέτος ήθελα μόνο να φύγω. Πέρισυ παρατηρούσα επί δύο ώρες τα μάτια του προσπαθώντας να μην καταλάβει ότι κοίταζα μόνο εκείνον. Φέτος τα μάτια του ήταν μέσα στα δικά μου από όταν έφυγα από το ουζερί και μετά. Πέρισυ απέφευγα να μιλάω γιατί δεν ήθελα να φανεί η αδυναμία στη φωνή μου, δεν ήθελα να καταλάβει ότι ντρεπόμουν λίγο. Φέτος ένιωθα ότι μιλούσα κι ήθελα να βασιστεί στα λόγια μου, ήθελα να νιώσει ασφαλής στην αγκαλιά που πέρισυ δε φανταζόμουν ότι θα μοιραζόμασταν ποτέ.

Πέρισυ ερωτεύτηκα τη φωνή του και τώρα είναι ένα μέρος της καθημερινότητάς μου που με κάνει να χαμογελάω.
Ονειρεύτηκα ότι τον ήξερα, ότι μιλούσαμε λες κι ήμασταν ο ένας το κοντινότερο πρόσωπο που έχει ο άλλος, και φέτος είναι καλύτερα από τις προσδοκίες μου.
Εκείνη τη μέρα ένα χρόνο πριν φωνάζαμε μπροστά από μια βιτρίνα με πλέυμομπιλ, ενώ φέτος τσίριζα μπροστά από τη δική του συλλογή.
Πέρισυ ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να κάνει κεφάλι και φέτος έζησα το πρώτο Σάββατο που βγήκαμε σε τέτοιο μέρος κι εκείνος δεν ήπιε καθόλου.
Πέρισυ δεν τον ήξερα. Σκεφτόμουν πόσο ταίριαζε με το κόκκινο χρώμα του κρασιού που πίναμε. Φέτος τον ξέρω. Σκέφτομαι πόσο ταιριάζει με το σκούρο μπλε του νυχτερινού ουρανού, που έχει πιο ανοιχτόχρωμα μπαλώματα όταν τον καλύπτουν τα σύννεφα.
Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην έχει προσδοκίες. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, δε θα έχω προσδοκίες, δεν έχω προσδοκίες. Όμως λίγο πριν φύγω για την εκδρομή διάβαζα παλιά κείμενά μου, όπως αυτό (που είχε γραφτεί για εκείνη τη μερα,ένα χρόνο πριν) και σκεφτόμουν ότι η ίδια ημερομηνία φέτος θα ήταν τελείως διαφορετική, όμως θα ήσουν δίπλα μου, πάλι. Γι αυτό κι όταν έφτασα πριν από εσένα φρόντισα να σου κρατήσω μια θέση δίπλα μου. 
Γενικά ο άνθρωπος τείνει να αφήνει τις καταστάσεις στην τύχη, στο ένστικτό του ή απλά να τις παρατάει και να φεύγει.Θα έπρεπε όμως να καταλάβει ότι κάποιες φορές χρειάζεται να συμβιβαστεί με κάποιες καταστάσεις, να επαναπροσδιορίσει τα δεδομένα και τα ζητούμενά του και όταν θέλει κάτι πολύ, να το κυνηγήσει. Όπως εγώ επιδίωξα να είμαι δίπλα του.

Ένα χρόνο πριν έγραφα κείμενα που σε συνάρπαζαν κι ήμουν μια γνωστή σου που συμπαθούσες αρκετά. Φέτος υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα καταφέρω να γράψω κάποια στιγμή ένα κείμενο που θα σε κάνει να νιώσεις το συναίσθημα που προσπθώ να βγάλω στο ηλεκτρονικό ή πραγματικό χαρτί. Φέτος είμαι τόσο χαρούμενη που υπάρχεις στη ζωή μου.

 I think last night you were driving circles around me.
Β*

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Εικόνα του χειμώνα.

-Ξέρεις τίποτα από αστέρια;
-Τίποτα απολύτως. Μου φαίνονται όλα τα ίδια.Εσύ;
-Ούτε εγώ. Κρυώνεις;
-Όχι!
-Μα αφού κρυώνεις!
-Σοβαρά, δεν κρυώνω.
-Μου αρέσει όταν γελάς.
-Τις περισσότερες φορές που γελάω πραγματικά τον τελευταίο καιρό είναι εξαιτίας σου.
-Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό βέβαια.
-Τι σκέφτεσαι;
-Ότι δεν ξέρω αν θέλω να γίνει κάτι.
-...
-Βασικά φοβάμαι ότι θα είναι διαφορετικά μετά.
-Ότι ίσως χαθεί ό,τι έχουμε τώρα. Ναι κι εγώ φοβάμαι.

Η Ρουμανία μπορώ να πω ότι ήταν υπέροχη-όσο την είδα. Λεπτομέρειες και φωτογραφίες έπονται:)
Καλό απόγευμα!

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Φεύγουμεεε!!

Αμφιταλλαντεύεσαι για κάθε επιλογή σου. Στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Όπως κι η αμφιβολία, η δυσκολία σου να εμπιστευτείς τους ανθρώπους, η δυσκολία σου να εκφράσεις ή να παραδεχτείς τα συναισθήματά σου, η δυσκολία σου να κατανοήσεις τις ανάγκες σου κι η δυσκολία σου να σταματήσεις να αναρωτιέσαι ή να κάνεις υποθετικά σενάρια. Όπως και κάθε άλλη δυσκολία γενικά. Έτσι θα αναγνωρίσεις τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που νοιάζεται, που προβληματίζεται, που μετανιώνει, που -εν τέλει- νιώθει. Ίσως όμως να είναι άνθρωπος μόνο για σένα και για τους άλλους να είναι ένας άλλος απλός περαστικός, ένα τυχαίο άτομο, ένα οποιοδήποτε έμβιο ον.
Στην τελική, κάθε φορά που περπατάω και σκέφτομαι καταλήγω μπερδεμένη.
Γι αυτό μη με αφήνεις να περπατάω μόνη μου, να είσαι δίπλα μου.
Μη με αφήνεις να σε ψάχνω σ'έρημα κάστρα από τη στιγμή που μπορείς να καταλάβεις τα κάστρα του μυαλού μου.
Σήμερα πάλι σχεδίαζα, μα  τα αντικείμενα πάνω στο τραπέζι με παρέπεμπαν σε αντικείμενα σε άλλα τραπέζια, ίσως σε τραπέζια συζητήσεων, ίσως σε τραπέζια-θυσιαστήρια, απ'αυτά στα οποία εγκαταλείψαμε το θάρρος μας.
Είμαι πολύ ανοργάνωτη τελευταία και συνάμα πιο οργανωμένη από ποτέ-φαινομενικά.
Είμαι αρκετά μελαγχολική τελευταία, φαινομενικά όμως είμαι πιο χαρούμενη από όσο έχω υπάρξει εδώ και καιρό.
Είμαι και αρκετά εκτός θέματος. Αλλά ήμουν πάντα. Ξεκινάω από ένα συγκεκριμένο σημείο, την πηγή του ηλεκτρικού πεδίου της σκέψης μου, κι ύστερα οι δυναμικές γραμμές μου κατευθύνονται  στο άπειρο. Για το αν είμαι θετική ή αρνητική πηγή όμως, θα σε γελάσω. Στις θετικές, οι δυναμικές γραμμές κατευθύνονται προς τα έξω, ενώ στις αρνητικές προς τα μέσα. Αν οι δυναμικές μου γραμμές είναι οι σκέψεις μου τότε η φορά τους εξαρτάται από το υπόθεμα λοιπόν, τον παραλήπτη των σκέψεων. Δε θα έπρεπε όμως, γιατί η φορά των δυναμικών γραμμών πρέπει να είναι ανεξάρτητη του υποθέματος.
Εν κατακλείδει, η πολλή φυσική κάνει κακό.
Αύριο φέυγω για επταήμερη. Με συναρπάζει που είναι εκτός Ελλάδας, και και και...έχει και λίγο θεσσαλονίκη το πρόγραμμα!





Καλό μήνα, λοιπόν, έστω και καθυστερημένα, καλό μου ταξίδι και καλά να περνάτε. Αν και δε θα πάτε εξωτερικό. Οπότε ΖΗΛΕΙΑ κι όλας!