Κύκλοι, εν τέλει.

Σάββατο, 17 Μαρτίου 2012.
Είμαι πλεόν σίγουρη ότι δεν έχω ξανανιώσει τόσο έντονη έλξη για κάποιον. Ότι δε με έχει ξανατραβήξει ποτέ τόσο ένας άνθρωπος σαν σύνολο, να θέλω να τον γνωρίσω, να μάθω την κάθε λεπτομέρεια για τη ζωή του, να είμαι μέρος αυτής, να με σκέφτεται όταν ξυπνάει, πριν πάει για ύπνο. Να με σκέφτεται και να χαμογελάει, να είναι χαρούμενος εξαιτίας μου. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο έντονη ανάγκη να αγκαλιάσω κάποιον, να τον προφυλάξω, να τον αποκόψω για λίγο από το υπόλοιπο περιβάλλον, να τον ηρεμήσω. Δεν ξανάθελα ποτέ τόσο πολύ να νιώσω την καρδιά του να χτυπάει τόσο κοντά μου. Σήμερα ήμουν μαζί του, και μπορώ να πω ότι ήταν τόσο μοναδική η αίσθηση της αναπνοής του κοντά μου, η παρουσία του δίπλα μου.Η Σ* λέει ότι είμαι ερωτευμένη. Εμένα πάλι δε μου αρέσει να βάζω ταμπέλες στα συναισθήματα. Πάντως σίγουρα είναι ότι περισσότερο έχω νιώσει μέχρι τώρα.

Κυριακή, 17 Μαρτίου 2013.
Πέρισυ τέτοια μέρα ήμουν σε ένα ουζερί κοντά στο πάρκο Θεοτοκόπουλου. Φέτος πέρασα από ένα ουζερί, ήπια ένα ποτήρι κρασί-ίσα για να μείνω λίγο με κάποια αγαπημένα άτομα και κάποια άγνωστα- κι έφυγα. Προέκυψα να φύγω. Πέρισυ δεν ήθελα να φύγω από το αντίστοιχο ουζερί. Φέτος ήθελα μόνο να φύγω. Πέρισυ παρατηρούσα επί δύο ώρες τα μάτια του προσπαθώντας να μην καταλάβει ότι κοίταζα μόνο εκείνον. Φέτος τα μάτια του ήταν μέσα στα δικά μου από όταν έφυγα από το ουζερί και μετά. Πέρισυ απέφευγα να μιλάω γιατί δεν ήθελα να φανεί η αδυναμία στη φωνή μου, δεν ήθελα να καταλάβει ότι ντρεπόμουν λίγο. Φέτος ένιωθα ότι μιλούσα κι ήθελα να βασιστεί στα λόγια μου, ήθελα να νιώσει ασφαλής στην αγκαλιά που πέρισυ δε φανταζόμουν ότι θα μοιραζόμασταν ποτέ.

Πέρισυ ερωτεύτηκα τη φωνή του και τώρα είναι ένα μέρος της καθημερινότητάς μου που με κάνει να χαμογελάω.
Ονειρεύτηκα ότι τον ήξερα, ότι μιλούσαμε λες κι ήμασταν ο ένας το κοντινότερο πρόσωπο που έχει ο άλλος, και φέτος είναι καλύτερα από τις προσδοκίες μου.
Εκείνη τη μέρα ένα χρόνο πριν φωνάζαμε μπροστά από μια βιτρίνα με πλέυμομπιλ, ενώ φέτος τσίριζα μπροστά από τη δική του συλλογή.
Πέρισυ ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να κάνει κεφάλι και φέτος έζησα το πρώτο Σάββατο που βγήκαμε σε τέτοιο μέρος κι εκείνος δεν ήπιε καθόλου.
Πέρισυ δεν τον ήξερα. Σκεφτόμουν πόσο ταίριαζε με το κόκκινο χρώμα του κρασιού που πίναμε. Φέτος τον ξέρω. Σκέφτομαι πόσο ταιριάζει με το σκούρο μπλε του νυχτερινού ουρανού, που έχει πιο ανοιχτόχρωμα μπαλώματα όταν τον καλύπτουν τα σύννεφα.
Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην έχει προσδοκίες. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, δε θα έχω προσδοκίες, δεν έχω προσδοκίες. Όμως λίγο πριν φύγω για την εκδρομή διάβαζα παλιά κείμενά μου, όπως αυτό (που είχε γραφτεί για εκείνη τη μερα,ένα χρόνο πριν) και σκεφτόμουν ότι η ίδια ημερομηνία φέτος θα ήταν τελείως διαφορετική, όμως θα ήσουν δίπλα μου, πάλι. Γι αυτό κι όταν έφτασα πριν από εσένα φρόντισα να σου κρατήσω μια θέση δίπλα μου. 
Γενικά ο άνθρωπος τείνει να αφήνει τις καταστάσεις στην τύχη, στο ένστικτό του ή απλά να τις παρατάει και να φεύγει.Θα έπρεπε όμως να καταλάβει ότι κάποιες φορές χρειάζεται να συμβιβαστεί με κάποιες καταστάσεις, να επαναπροσδιορίσει τα δεδομένα και τα ζητούμενά του και όταν θέλει κάτι πολύ, να το κυνηγήσει. Όπως εγώ επιδίωξα να είμαι δίπλα του.

Ένα χρόνο πριν έγραφα κείμενα που σε συνάρπαζαν κι ήμουν μια γνωστή σου που συμπαθούσες αρκετά. Φέτος υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα καταφέρω να γράψω κάποια στιγμή ένα κείμενο που θα σε κάνει να νιώσεις το συναίσθημα που προσπθώ να βγάλω στο ηλεκτρονικό ή πραγματικό χαρτί. Φέτος είμαι τόσο χαρούμενη που υπάρχεις στη ζωή μου.

 I think last night you were driving circles around me.
Β*