Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Σανγκρια

Τρίβω λίγο τα βλέφαρά μου και μένουν κομματάκια από μάσκαρα στο δάκτυλό μου. Συνήθως δε βάφομαι. Χτες όμως χρειαζόμουν δικαιλογίες για να ετοιμάζομαι πολλή ώρα, χρειαζόταν να ασχολούμαι με λεπτομέρειες που συνήθως μου διαφεύγουν για να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ. Σκεφτόμουν, ζύγιζα προσεκτικά τα υπέρ και τα κατά.
Και κατέληξα στο ότι τα δικά σου και τα δικά μου κατά, τα δικά σου και τα δικά μου χάλια και άσχημα και απαίσια και αραχνιασμένα και μαύρα,μοναχικά,υποτονικά μονοπάτια μπορούν να μετατραπούν σε ολόφωτες λεωφόρους όταν ο ένας είναι δίπλα στον άλλο. Κι ακούω τη φωνή σου στο μυαλό μου "ναι αλλά η απόσταση;" Ναι, η απόσταση είναι αυτό που μας καταβάλει ψυχικά τόσο καιρό, όσο η ρουτίνα μας καταβάλει σωματικά και πνευματικά. Και πραγματικά ξέρω ότι μπορούμε να έχουμε την τέλεια επικοινωνία, και το ξέρω γιατί το έχω βιώσει. Όμως κάθε φορά που φεύγεις και εγώ περιμένω αντιλαμβάνομαι ότι η δύναμη των στιγμών που ζούμε κάποια στιγμεί εξασθενεί. Κάποια στιγμή χρειαζόμαστε μια ακόμα δόση, μια μικρή έστω βόλτα, μια συζήτηση στην αγκαλιά σου, σαν ναρκομανείς, ίσα για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε για μερικό καιρό ακόμα. Δηλαδή παρομοιάζω εμένα για σένα ως ναρκωτικό και εσένα για μένα το ίδιο. Κι αυτή τη φορά ήταν χειρότερα από όλες, κι ο καιρός περισσότερος από όλες, κι ο καθένας βάδιζε στα δικά του μαύρα μονοπάτια τα οποία σχημάτιζαν μαιάνδρους και διακλαδώσεις καθυστερόντας την επικείμενη διαστάυρωση. Κι όταν βρεθήκαμε στη διασταύρωση ένιωθα πραγματικά καταβεβλημένη. Ένιωθα να σπάω εσωτερικά σε χιλιάδες κομματάκια, δε μπορώ να σου εξηγήσω το συναίσθημα. Σαν να εξαφανίστηκε το οξυγόνο μου. Και τώρα καταλαβαίνω τους ποιητές με τις υπερβολικές εκφράσεις τους, γιατί πέρα από την υπερβολή εγώ το έζησα αυτό.
Όμως δεν είναι ανάγκη όταν γυρίζουμε σελίδες στη ζωή μας να αλλάζουμε και τους ανθρώπους που υπήρχαν στα προηγούμενα κεφάλαια. Μπορούμε να κάνουμε αυτές τις περιβόητες "νέες αρχές" μαζί τους. Το ότι θέλουμε να προσπαθήσουμε με κάνει να πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε, εξάλλου εμείς πάντα δεν τα καταφέρνουμε; Και δεν πειράζει αν εσύ δε νιώθεις ερωτευμένος κι αν εγώ νιώθω κενή, γιατί τώρα βαδίζουμε μαζί και το φως ήδη φαίνεται. Όταν ψάχνεις κάτι τόσο έντονα το βρίσκεις...εξάλλου το φως δεν κρύβεται.
Και πέρα από όλα τα αληγορικά,χτες ήταν εκπληκτικά. Γι αυτό είμαι τόσο σίγουρη ότι όλα θα είναι καλύτερα, επειδή όταν γελάς πλησιάζουμε στο φως.
Ας μην ήταν κι αυτές οι πανελλήνιες που έχω...5 μήνες ακόμα..:)
Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα, πέτα με ψηλά στον αέρα, δώσε μου πνοή απ' την πνοή σου, να ξαναγεννηθώ μαζί σου...

 και μ'αρέσει που μου αφήνεις όλο το καλαμπόκι και σου αφήνω όλο το ρύζι και μοιραζόμαστε εντσιλάδα και είσαι υπέροχος.