Αναλγησία

Είναι φορές που η μυρωδιά της πόλης αυτής είναι αποκρουστική.

Μυρίζει ιδρώτα. Κάποιος δεν έχει λεφτά (πόσο απαίσια λέξη τα λεφτά, πόσο πιο απαίσια σημασία..) να πλυθεί. Μυρίζει κρεμμύδια, το στιφάδο κάποιας γυναίκας που σιγοτραγουδά έντεχνο και μετανιώνει που δεν έγινε τραγουδίστρια, που βλέπει τα βράδια στην τηλεόραση τα τάλεντ σόουζ κι εύχεται να 'ταν νέα. Μυρίζει, ακόμη, υπόνομος, κι οι άνθρωποι κλείνουν μύτες, μάτια, και μυαλά για να περάσουν...όμως δε μπορούν να μυρίσουν τη σάπια ψυχή τους.

Χτύπησε το τηλέφωνο..

-Καλησπέρα είναι εκεί η κ.Π.;

-Από που τηλεφωνείτε;

-Για μια οφειλή σας..

-Και δε σκεφτήκατε ότι είναι μεσημέρι; Ότι ίσως ξεκουράζεται;

-...

- Ότι ίσως είναι άκομψο να τηλεφωνείτε τέτοια ώρα; 

Η γυναίκα στην άλλη άκρη της γραμμής είχε σιωπήσει...και μετά σαν ο τόνος της να έγινε πιο σκληρός μου αποκρίθηκε

-Εσείς έχετε δουλειά ;

-Ναι και σίγουρα πιο δύσκολη από τη δική σας.

(Κι ακόμη πιστεύω, το να είσαι μαθήτρια που δίνει πανελλήνιες σε δύο μήνες είναι πιο δύσκολο από το να καλείς τηλέφωνα)

-Τότε θα ξέρετε ότι δεν ευθύνεστε πάντα εσείς για ό,τι κάνετε για τη δουλειά σας. Έτσι κι εγώ αν δεν είχα αυτή τη δουλειά δε θα μπορούσα να ζήσω. Ίσως η μαμά σας έχει πιο πολλά χρήματα γι αυτό κοιμάται το μεσημέρι.

τουτ..τουτ...τουτ...

Η κρίση που μας οδηγεί στο ξεπούλημα του εαυτού μας. Η ηθική αναλγησία της κρίσης. Βέβαια, αλυσίδα είναι όλα, εργάζεσαι όπου τύχει μιας και πρέπει να θρέψεις την οικογένειά σου. Όσο κι αν αντιπαθείς τη δουλεία-δουλειά σου. Κι έπειτα, σαφώς και δε μπορείς να υποκρίνεσαι, ξεσπάς. Χωρίς να ξέρεις με ποιον μιλάς. Τη λες στον άλλο, ο οποίος θα σε λυπηθεί. Επιζητείς τη λύπησή του χωρίς να ξέρεις καν με ποιον έχεις να κάνεις, κρύβεσαι στην ανωνυμία του τηλεφώνου και δε σε απασχολεί να μάθεις ότι ίσως ο άνθρωπος στον οποίο προσπαθείς να τη βγεις ζει χειρότερα από εσένα. Εξάλλου είπαμε, αναλγησία ηθική, όχι και ψυχολογική...

 Και μέσα σε όλα αυτά εσύ. Τα μαθήματα και οι σάπιες εικόνες της άλλοτε υπέροχης πόλης, τα μεσημεριανά τηλεφωνήματα από εκείνους που "κάνουν τη δουλειά τους", ο καφές και τα νεύρα κι η προσμονή. Θέλω να υπερπηδήσω αυτούς τους δυόμισι μήνες, να τελειώνει αυτή η κατάσταση.

Και πάνω που ξέρω ότι τουλάχιστον εσύ καταλαβαίνεις, όχι δεν είναι έτσι.

Κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν πια, όλοι μόνο για τον εαυτούλη μας νοιαζόμαστε, και κρυβόμαστε στη μιζέρια, τη στεναχώρια, τη μοναξιά. Ή θεοποιούμε τους εαυτούς μας, μιας κι "εμείς είμαστε διαφορετικοί" και έτσι εφησυχαζόμαστε, επαναπαυόμαστε στη μοναδικότητα και στην υπεροχή μας.

Με ενοχλεί να σου ξεφεύγουν λόγια που εύχεσαι να μην είχες πει, με ενοχλεί να μετανιώνεις για ό,τι μου λες, με ενοχλεί που περνάς χρόνο με εκείνη κι όχι με εμένα και που έχω πανελλήνιες, κι εγώ είμαι εδώ κι εσύ εκεί κι αυτή μπορεί να σου χαϊδεύει τα μαλλιά ενώ εμένα δε με αφήνεις ούτε να τα ακουμπήσω, ακόμα και σε εκείνες τις στιγμές τις πολύ δικές μας, που δεν ξεχωρίζει το 'εσύ' απ'το 'εγώ' αυτό που ξεχωρίζει είναι ότι τα μαλλιά σου είναι δικά σου, όπως και ο λαιμός σου όπως κι όλα εκείνα που αρνείσαι να μοιραστείς. Αλλά εγώ πρέπει και θέλω να αφήνομαι ολοκληρωτικά, κι έτσι πάντοτε φτάνουμε σε αυτά τα αδιέξοδα, που εγώ μοιράζομαι κι εσύ κρατάς, που εγώ έχω ανάγκη να δίνω κι εσύ να παίρνεις, που περιμένω πάλι τις καταστάσεις, τα λόγια και τις πράξεις που ποτέ δεν έρχονται. Που περιμένω πάλι εσένα, αλλά... 

Καλό μήνα.

If you go to Thessaloniki..(Το διάλειμμα της πενταήμερης)

Το διάλειμμα της πενταήμερης ήρθε λίγο μετά τα Χριστούγεννα. Και ευτυχώς ήρθε σε πολύ καλή τιμή, γιατί δεν είμαστε για πολλά έξοδα. Και τι είναι τελικά αυτό το όνειρο που κάποιοι μαθητές από το δημοτικό ονειρεύονται; Σίγουρα δεν είναι τόσο όνειρο, αλλά ταυτόχρονα ξεφεύγει πολύ από την πραγματικότητα που έχουμε συνηθίσει.
Πέντε μέρες. Φορτωμένες με αποσκευές που δεν περιείχαν βιβλία(!). 'Εξι βράδια με συνολική διάρκεια ύπνου 13 ώρες...και δυστυχώς δεν είμαι από αυτούς που μπορούν να κοιμηθούν στο λεωφορείο. 
Η ηπειρωτική Ελλάδα διαφέρει πολύ από τη νησιωτικη. Η συνεχής σχεδόν θέα στη θάλασσα αντικαθίσταται από τον κάμπο ή το βουνό, που διασχίζονται από ποτάμια. Ο κρητικός χειμώνας εκεί μοιάζει φθινόπωρο. Οι καταρράκτες στην Έδεσα, το δάσος του Αγίου Νικολάου λίγο έξω από τη Νάουσα είναι η επιτομή της ηρεμίας. Ο ξεναγός στη Βεργίνα πραγματικά μας ταξίδεψε πίσω στο χρόνο.[ Λεπτομέρεια: η αλλαγή στον εαυτό μου. Πλέον παρατηρώ τα πάντα από μια διαφορετική σκοπιά νομίζω, και διαπιστώνω μέρα με τη μέρα πως η αρχιτεκτονική με ενδιαφέρει πραγματικά.]
Όσο για τη Θεσσαλονίκη..Η πόλη της αντίθεσης! Ας γίνω λίγο κακιά κι ας εναντιωθώ σ'αυτούς που τη θεωρούν τόσο ονειρική. Τη μέρα έμοιαζε σαν μια μικρή Αθήνα...ή τουλάχιστον εμείς δεν είχαμε το χρόνο να η δούμε διαφορετικά.Τη νύχτα όμως μεταμορφώθηκε. Κι η μεταμόρφωση ήταν ακόμα πιο αισθητή αφού η γκρίζα πόλη ντύθηκε στα λευκά...Χιόνι παντού. Στο λευκό πύργο (πλέον κυριολεκτικά λευκός), στην Αριστοτέλους, στους δρόμους που τόσο καιρό άκουγα και τελικά περπάτησα (κάποιους για δεύτερη φορά εντάξει). Στα κάστρα η θερμοκρασία στα αναμνηστικά μαγνητάκια-θερμόμετρα έδειχνε ένα βαθμό υπό το μηδέν.Και τα βράδια είναι αλλιώτικα..Κι εκείνο το ρεμπετάδικο στα λαδάδικα,έρωτας.
~
Πήρα το λεωφορείο λίγο κάτω από το ξενοδοχείο. Σε μια πόλη άγνωστη μα συνάμα όμορφη. Άκουγα στάσεις άγνωστες και περίμενα το λεωφορείο να στρίψει αριστερά, να βγει από την Εγνατία προς Τούμπα.
-Τέτοιες μέρες που παίζει ο ΠΑΟΚ βάζουν τα παλιά λεωφορεία, γι αυτό είναι έτσι.. είπε ο γεράκος απέναντί μου.
Στάση στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας και φοιτητές που ανεβαίνουν. Ανέμελοι και κουρασμένοι μαζί. Ζηλεύω.
Ακούω τη στάση μου και κατεβαίνω. Στρίβω δεξιά και προχωράω μέχρι τη γωνία και τον αριθμό 7. Και κοιτάζω απέναντι τη χιονισμένη παιδική χαρά. Έπειτα κοιτάζω πάνω και σε βλέπω να με κοιτάς από το μπαλκόνι. Μου ανοίγεις, μπαίνω στο ασανσέρ και πατάω το κουμπί για τον τέταρτο. Έπειτα ξεκινάω να κατεβαίνω και στον τρίτο μου ανοίγεις την πόρτα. Τρέχω στην αγκαλιά σου και κλείνομαι εκεί.
Λάτρεψα το σπίτι σου. Τη θέα από το μπαλκόνι σου. Την αγκαλιά σου ακόμα πιο πολύ.Μετά να φεύγουμε και να παίρνουμε μαζί το λεωφορείο προς το κέντρο. Εσένα να περπατάς δίπλα μου και να με οδηγείς στη χιονισμένη παραλιακή. 
Κι έπειτα, όλοι μαζί να περπατάμε στη Θεσσαλονίκη, να θέλω να χαθώ στη στιγμή και να μείνω εκεί.
~
Ξεσσαλονίκη,.. Ίσως τελικά μετά την αναπόληση η πόλη των αντιθέσεων να είναι και λίγο ονειρική παραδέχομαι..

Σχέδια δικά σου, δικά μου, και στο χαρτί.

Βγαίνω στο μπαλκόνι και δεν κάνει πια κρύο. Νομίζω ότι ο χειμώνας μετακόμισε μερικούς μήνες πιο νωρίς από όσο θα έπρεπε. Και ότι σε αυτό το νησί γενικά δεν υπάρχει χειμώνας, όπως θα έπρεπε να είναι δηλαδή. Με χιόνια (και ότι αυτά συνεπάγονται..χιονανθρώπους και χιονοπόλεμους και το αμερικανικό όνειρο ακόμα) και σκουφιά και μάλλινα και "δεν έχει σχολείο σήμερα, έχει χιόνι". Κι εδώ προκύπτουν κάποια ζητήματα. Όλα αυτά τα ρούχα σαφώς και τα φοράμε κι ας σκάμε με αυτά από τη ζέστη, φτιάχνουμε μόνοι μας το χειμώνα. Βασικά καλύτερα χωρίς χειμώνα, που χρήματα για πετρέλαιο τώρα πια, λένε. Επίσης, είναι τελευταία χρονιά κι εγώ ακόμα ψάχνω πως θα χάσω λίγες διδακτικές ώρες αντί να λυπάμαι που τελειώνουν τα μαθητικά χρόνια (καλά εντάξει λυπάμαι και λιγουλάκι για αυτό).
Τώρα με τις πανελλήνιες δεν έχω σχεδόν καθόλου χρόνο να γράφω. Έχω βγάλει και τον υπολογιστή από το δωμάτιο κι έτσι είναι ακόμη πιο δύσκολο.Όχι δεν έχω ακόμα άγχος. Πίεση, ναι, υπάρχει αρκετή. Ευτυχώς τελευταία δεν έχει ιδιαίτερα καινούριες λίστες στο kasetophono κι έτσι δεν αγχώνομαι που δε μπορώ να τις ακούσω. Ευτυχώς εκείνος ήρθε στις γιορτές.
Ευτυχώς εκείνος υπάρχει και είμαστε καλά μαζί, έστω κι αν ο καθένας μας μόνος του χάνεται στους μαύρους νοητικούς του λαβυρίνθους (καλά τι γράφω σήμερα ε..). Θυμάμαι αυτό που βλέπω συχνά σε εικόνες στο tumblr, 'το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως' και προσθέτω, 'το σκοτάδι που κι οι δυο έχουν όταν είναι μόνοι τους τέλος πάντων μαζί το κάνουν φως' κάτι τέτοιο γίνεται συνήθως, ή τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση.
Κάποιος παίζει μπουζούκι. Λάθος, πάμε ξανά. Κάποιος προσπαθεί να παίξει μπουζούκι. Ξαναπροσπαθεί, αυτή τη φορά του ξεφεύγει ένα μόνο σημείο. Ξαναπροσπαθεί. Αυτή τη φορά τα καταφέρνει. Θυμάμαι τον εαυτό μου και την κιθάρα που δεν πολυπαίζω πια. ( Σε πέντε μήνες θα ξανασχοληθώ μαζί της, υπομονή..).
Γιατί να πρέπει να περνάμε όλη αυτή τη δοκιμασία με τις πανελλήνιες(!) Βάζω ως σχόλιο θαυμαστικό, όχι ερωτηματικό. Δεν ειρωνεύομαι, εκφράζω την αγανάκτησή μου. 
Νιώθω ότι ξεχνάω να γράφω όπως εγώ θέλω, ότι μπαίνω σε κουτιά. Και τώρα είμαι εδώ και διαλύω τα κουτιά μου, δε θέλω συνοχή στο περιεχόμενο, γράφω αυτά που σκέφτομαι(;)
 ...
Δε σκέφτομαι. Το αριστερό χέρι μου πονάει. Είχα διαγώνισμα στο σχέδιο και πίεζα πολύ το ταφ. Πάντα πιέζω πολύ το ταφ να μην ξεφύγει η γραμμή και πρέπει να σβήσω το μελάνι.
Έτσι και στη ζωή.
Πονάω συχνά.Πιέζω πολύ ανθρώπους. (Συχνά) πιέζω πολύ τους ανθρώπους να μην ξεφύγουν από τα δικά μου πλαίσια και πρέπει να σβήσω αυτούς ή κομμάτια του εαυτού μου.
...


 Καλή χρονιά, έστω και καθυστερημένα:)

Σανγκρια

Τρίβω λίγο τα βλέφαρά μου και μένουν κομματάκια από μάσκαρα στο δάκτυλό μου. Συνήθως δε βάφομαι. Χτες όμως χρειαζόμουν δικαιλογίες για να ετοιμάζομαι πολλή ώρα, χρειαζόταν να ασχολούμαι με λεπτομέρειες που συνήθως μου διαφεύγουν για να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ. Σκεφτόμουν, ζύγιζα προσεκτικά τα υπέρ και τα κατά.
Και κατέληξα στο ότι τα δικά σου και τα δικά μου κατά, τα δικά σου και τα δικά μου χάλια και άσχημα και απαίσια και αραχνιασμένα και μαύρα,μοναχικά,υποτονικά μονοπάτια μπορούν να μετατραπούν σε ολόφωτες λεωφόρους όταν ο ένας είναι δίπλα στον άλλο. Κι ακούω τη φωνή σου στο μυαλό μου "ναι αλλά η απόσταση;" Ναι, η απόσταση είναι αυτό που μας καταβάλει ψυχικά τόσο καιρό, όσο η ρουτίνα μας καταβάλει σωματικά και πνευματικά. Και πραγματικά ξέρω ότι μπορούμε να έχουμε την τέλεια επικοινωνία, και το ξέρω γιατί το έχω βιώσει. Όμως κάθε φορά που φεύγεις και εγώ περιμένω αντιλαμβάνομαι ότι η δύναμη των στιγμών που ζούμε κάποια στιγμεί εξασθενεί. Κάποια στιγμή χρειαζόμαστε μια ακόμα δόση, μια μικρή έστω βόλτα, μια συζήτηση στην αγκαλιά σου, σαν ναρκομανείς, ίσα για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε για μερικό καιρό ακόμα. Δηλαδή παρομοιάζω εμένα για σένα ως ναρκωτικό και εσένα για μένα το ίδιο. Κι αυτή τη φορά ήταν χειρότερα από όλες, κι ο καιρός περισσότερος από όλες, κι ο καθένας βάδιζε στα δικά του μαύρα μονοπάτια τα οποία σχημάτιζαν μαιάνδρους και διακλαδώσεις καθυστερόντας την επικείμενη διαστάυρωση. Κι όταν βρεθήκαμε στη διασταύρωση ένιωθα πραγματικά καταβεβλημένη. Ένιωθα να σπάω εσωτερικά σε χιλιάδες κομματάκια, δε μπορώ να σου εξηγήσω το συναίσθημα. Σαν να εξαφανίστηκε το οξυγόνο μου. Και τώρα καταλαβαίνω τους ποιητές με τις υπερβολικές εκφράσεις τους, γιατί πέρα από την υπερβολή εγώ το έζησα αυτό.
Όμως δεν είναι ανάγκη όταν γυρίζουμε σελίδες στη ζωή μας να αλλάζουμε και τους ανθρώπους που υπήρχαν στα προηγούμενα κεφάλαια. Μπορούμε να κάνουμε αυτές τις περιβόητες "νέες αρχές" μαζί τους. Το ότι θέλουμε να προσπαθήσουμε με κάνει να πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε, εξάλλου εμείς πάντα δεν τα καταφέρνουμε; Και δεν πειράζει αν εσύ δε νιώθεις ερωτευμένος κι αν εγώ νιώθω κενή, γιατί τώρα βαδίζουμε μαζί και το φως ήδη φαίνεται. Όταν ψάχνεις κάτι τόσο έντονα το βρίσκεις...εξάλλου το φως δεν κρύβεται.
Και πέρα από όλα τα αληγορικά,χτες ήταν εκπληκτικά. Γι αυτό είμαι τόσο σίγουρη ότι όλα θα είναι καλύτερα, επειδή όταν γελάς πλησιάζουμε στο φως.
Ας μην ήταν κι αυτές οι πανελλήνιες που έχω...5 μήνες ακόμα..:)
Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα, πέτα με ψηλά στον αέρα, δώσε μου πνοή απ' την πνοή σου, να ξαναγεννηθώ μαζί σου...

 και μ'αρέσει που μου αφήνεις όλο το καλαμπόκι και σου αφήνω όλο το ρύζι και μοιραζόμαστε εντσιλάδα και είσαι υπέροχος.

Αλφαβητικές σκέψεις

Αρμύρα στα χείλη σου όταν με φιλούσες μέσα στη θάλασσα

Βουίζει ο αέρας γύρω μου 

Γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι αποζητώντας τον ώμο σου

Δειλιάζω να σου πω αυτά που πραγματικά σκέφτομαι

Ελπίζω να καταλάβεις και να μου λες λίγο πιο συχνά "μωρό μου το ένα, το άλλο, το παράλλο"

Ζαλίζομαι και νιώθω αδύναμη

Ήλπιζα, μα δεν κατάλαβες και σπάνια μου λες "μωρό μου το ένα, το άλλο, το παράλλο"

Θυμάμαι και Θέλω εσένα με τις ανασφάλειες και τα αστεία και τις αγκαλιές σου

Ικανοποίηση αναγκών ελάχιστη

Κρέμομαι σαν τελεφερίκ μα οι γάντζοι μου σκουριάζουν 

Λιμνάζουν όνειρα κάτω από το τελεφερίκ αυτό

Μαυρίζει ο χώρος μόλις πέφτουν κάτω τα όνειρα

Νιαουρίζεις στο τηλέφωνο και μουλείπεις (είναι όλο μαζεί ένα ρήμα)

Ξαπλώνω τα βράδυα και σε μυρίζω στο πάπλωμά μου 

Όμορφα που ήταν τότε στην ταράτσα σου

Πίναμε κρασί και μιλούσαμε κοιτάζοντας τον νυχτερινό ουρανό

Ρε γαμώτο πως γίνεται ΕΣΥ να μην έχεις αυτοπεποιθηση

Σφυρίζεις ενώ εγώ δε μπορώ

Τρίζει κάποια πόρτα λίγο πιο μακριά, έχω διάβασμα

You get in love

Φριζαρισμένα μαλλιά μετά από κάθε ένωσή μας

Χρειάζομαι το φωσφοριζέ γέλιο σου

Ψάχνω όλο και πιο πολλές αντιποιητικές λέξεις για να γαμήσω αυτά που γράφω

Ω άντε γαμήσου ΑΟΔΕ

Δεσμοί [x= (2Ν+1)*λ/4] και Δεσμά.

  Είναι δύσκολη η χρονιά, αγάπη μου. Τα χρήματα όλο και λιγοστεύουν για όλους. Όμως αντί αυτό να μας κάνει πιο ανθρώπινους, αντί να μας καλλιεργεί τη συμπόνια, να μας ευαισθητοποιεί, έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Μας κάνει ολοένα και πιο απάνθρωπους. Δολοφονούμε ανθρώπους γιατί είναι διαφορετικοί, αδιαφορούμε για εκείνους που μας έχουν ανάγκη, καταστρέφουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας.
  Με ενοχλεί που περνούν οι μέρες τόσο γρήγορα. Φεύγουν κι εγώ βρίσκω τόσες πολλές ομοιότητες μεταξύ τους που πλέον δε μπορώ να ξεχωρίσω πότε έχει έρθει η επόμενη μέρα. Λένε πως η τελευταία χρονιά στο σχολείο πρέπει να είναι διασκεδαστική, να σου αφήσει αναμνήσεις ανεξίτηλες που θα θυμάσαι σε σαράντα χρόνια και θα χαμογελάς. Θα αποζητάς τις χαρούμενες λυκειακές μέρες που έκανες βόλτες, χόρευες και γελούσες χωρίς μέτρο. Λένε. Λένε ότι έτσι θα πρέπει να είναι. Όμως εμείς τι θα θυμόμαστε; Τις ατέλειωτες ώρες ρουτίνας; Ξυπνάω, ντύνομαι, πάω στο σχολείο. Φεύγω από εκεί και το κεφάλι μου πονάει. Σπίτι, λίγο διάβασμα -όσο προλαβαίνω δηλαδή πριν τα προπαρασκευαστικά μαθήματα- μαθήματα, διάβασμα και πάλι, και ξαφνικά πήγε δώδεκα και μισή. Μπαίνω στο μπάνιο κι όσο νιώθω το νερό να τρέχει πάνω μου προσποιούμαι πως ξεπλένω τη ρουτίνα, πως διώχνω τη λάσπη του εκπαιδευτικού συστήματος που κατακάθεται πάνω μου καθημερινά, αποστειρώνομαι από την περίφημη στείρα αποστήθιση κι απομνημόνευση. Παλιότερα πριν με πάρει ο ύπνος σκεφτόμουν καταστάσεις που ήδη έχουν συμβεί ή θα ήθελα να συμβούν. Καταστάσεις ευχάριστες, πολύχρωμες. Δεν είναι ότι τώρα είναι γκρίζες οι καταστάσεις, απλά ανύπαρκες είναι. Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ πριν κοιμηθώ. Ονειρεύομαι ότι ψάχνω τεκμήρια στα κείμενα και βρίσκω μόνο εποπτεία των αισθήσεων..νιώθω...ονειρεύομαι ότι νιώθω. Όμως μετά αλλάζει η διδακτική ώρα και ψάχνω παραγώγους και ίσως βρω κάποια λύση στον ύπνο μου, όμως συνήθως έχει φτάσει η ώρα να ξυπνήσω πριν τελειώσει η άσκηση. Κι η ρουτίνα συνεχίζεται, κι είναι ακόμα αρχή.
  Και μέσα σε όλα αυτά γίνομαι πιο συναισθηματική και πιο ευέξαπτη και πιο εγωίστρια. Θέλω να είσαι εδώ για μένα όποτε εγώ έχω χρόνο, αλλά δε μπορώ να σου το πω ευτυχώς. Ευτυχώς κρύβω ότι έχω γίνει πιο εγωίστρια και πιο ευέξαπτη. Κρύβω ότι έχω γίνει λίγο πιο συναισθηματική και μου λείπει να μου λες "Υπομονή, μωρό μου. Είμαι δίπλα σου και θέλω μόνο να χαμογελάς και να είσαι καλά. Θα περάσουν οι μέρες αυτές, όλα θα πάνε καλά και μετά θα υπάρχει χρόνος." Και τις μέρες που ήσουν εδώ με αγκάλιαζες κι ήταν σαν να έλεγες αυτά κι ακόμα περισσότερα. Μα αυτό το τετραήμερο ήταν ένα όνειρο που πέρασε, ξυπνήσαμε. Και ξυπνήσαμε σε διαφορετικές πόλεις. Εσύ δίπλα στο λευκό πύργο και εγώ στον κούλε. 
  Νιώθω τύψεις γιατί σκέφτομαι εσένα αντί για τα στάσιμα κύματα και τις εξαναγκασμένες ταλαντώσεις (πιο εξαναγκασμένες όμως από τη δική μου ταλάντωση 'διάβασμα-ύπνος-διάβασμα'  δεν νομίζω ότι υφίστανται) που γράφω διαγώνισμα αύριο. 

(Σε εδίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια σε μια ζωή χωρίς προοπτική. , που λέει και ο Παύλος.)

Καλό σαββατόβραδο σ'εσάς που βγαίνετε και σ'εμάς που διαβάζουμε.

Καλή υπμονή:)

 

Εσύ πού χάθηκες, όμως;

Όταν χάνεσαι στην πόλη μελαγχολείς.
Όταν χάνεσαι στις σκέψεις σου μελαγχολείς.
Όταν χάνεσαι στην καθημερινότητα μελαγχολείς.
Δε μπορείς να χαθείς αλλού.
Τα όνειρά σου έχουν χαθεί.
Οι ελπίδες και οι στόχοι σου το ίδιο. 
Πώς λοιπόν θα τα βρεις και θα χαθείς μέσα σε αυτά;
~
 Χάνομαι στα μαθήματα και τα βιβλία, μια χρονιά είναι, λένε όλοι, θα περάσει. Σαφώς..αλλά μέχρι τότε; Το θέμα είναι να περάσει και να βγούμε αλώβητοι, όχι να μας αφήσει πληγές.
~
Εκείνη χάνεται σε παραλίες κάπου μακριά. Ζει ελεύθερη και μας ξεχνάει πιο πολύ μέρα με τη μέρα.
Ποια;
Η ηλικία μας. Είμαστε όλοι τόσο νέοι κι όμως έχουμε πειστεί πως γεράσαμε απότομα έχοντας μείνει ανώριμοι για πάντα ταυτόχρονα.
Και μόνο στα όνειρά μας, κάπου μακριά, χανόμαστε ελεύθεροι. Μαζί.
~
Κάποτε χανόμουν στο γέλιο και τα μάτια σου*
~
Τα Σαββατόβραδα χανόμαστε χωριστά και μαζί. Σε παρέες, μουσικές, και δρόμους που θα θέλαμε να έχουμε ο ένας τον άλλο δίπλα του. Σε τσιγάρα που θα θέλαμε να καπνίζουμε μαζί. Να ξέρεις όμως, ποτέ δεν τελειώνω το τσιγάρο μόνη μου, αφήνω πάντα το μερίδιο το δικό σου. Παρατάω κάπου το μισοτελειωμένο τσιγάρο και φεύγω, ελπίζοντας πως θα περάσεις λίγο μετά από μένα και θα το καπνίσεις. Κι έτσι χάνομαι ελπίζοντας.
~
Κι ο άνθρωπος τελικά αυτό που πάντα θα θέλει είναι να χάνεται στο χρόνο. Κάποιοι θέλουν να πάνε μπροστά, βιάζονται να μεγαλώσουν, να διασχίσουν τα γεγονότα χωρίς να τραυματιστούν, να στιγματιστούν. Άλλοι πάλι θέλουν να χαθούν κάπου στο παρελθόν. Σε καλοκαίρια ανέμελα, φιλιά μέσα στη θάλασσα, νύχτες με παρέα, μπύρες και παιχνίδια στην παραλία, σχολικές γιορτές και γέλια να αντηχούν παντού σε έναν παραλιακό δρόμο. Αυτό αποζητάμε τελικά οι πιο πολλοί, να χαθούμε κάπου πίσω, σε μυρωδιές και χρώματα και μουσικές που έχουμε ξαναβιώσει, που δε θέλουμε να ξεθωριάσουν. Μας αρέσει το παλιό, το γνώριμο και ασφαλές παρελθόν μας. Φοβόμαστε να ρισκάρουμε και να χαθούμε στη ζωή και το παρόν μας.
~
Κι όμως πάλι σε ζητώ σε μια πόλη γύφτισσα εσύ χάθηκες ξανά και έμεινες αλήτισσα κι όμως πάλι σε ζητώ σε μια πόλη γύφτισσα εσύ έφυγες μακριά και χάθηκες αλήτισσα , που λέει κι ο Μπάμπης.
~
Μου λείπεις. Θέλω μόνο να χαθώ μέσα στην αγκαλιά σου, και μετά να χαθούμε κάπου μαζί. Δε με νοιάζει το που, ή το πως, με νοιάζει το να χαθώ με(σα σε) εσένα.

-Εσύ τι κάνεις όταν πιέζεσαι;

-Εσύ τι κάνεις όταν πιέζεσαι;  τους ρώτησα..Έναν έναν χωριστά, για να μην ξέρουν ο ένας την απάντηση του άλλου.

- Κλείνομαι στον εαυτό μου, απάντησε μια κοπέλα.
-Ξεσπάω στους άλλους, είπε μια άλλη.
-Δεν δίνω σημασία κι έτσι δε φτάνω στο σημείο να πιεστώ.
-Τίποτα είπε με έναν ερωτηματικό τόνο η τέταρτη.
-Κλαίω ή ξεσπάω στον εαυτό μου, είπε η τελευταία κοπέλα.
-Μελαγχολώ, ζητάω διάφορες γνώμες για το τι να κάνω, μου απάντησε το ένα αγόρι.
-Προσπαθώ να βρω μια λύση σε αυτό που με πιέζει, είπε το δεύτερο αγόρι.

Το τρίτο αγόρι δε θα χρειαστεί να το ρωτήσω.
Ξέρω από πριν πως η απάντησή του θα είναι πανομοιότυπη με τη δική μου.
Όπως οτιδήποτε δικό το μοιάζει με κάτι δικό μου, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να είναι και τελείως διαφορετικά. Αλλά αυτό με ελκύει σε αυτόν, η αρμονία μεταξύ μας, που ακόμα κι οι αναταραχές της είναι αρμονικές.


 -Εσύ τι κάνεις όταν πιέζεσαι;
-Φεύγω. Θα λέγαμε εγώ κι εκείνος με μια φωνή και μετά θα γυρίζαμε αλλού τα βλέμματά μας και θα αποχωρούσαμε προς τις αντίθετες κατευθύνσεις.

Υπομονή στο +∞

Δεν πρόλαβε να φύγει το καλοκαίρι κι εγώ νιώθω λες και μπήκε χειμώνας και μάλιστα πολύ απότομα. Όχι ότι άλλαξε ο καιρός. Ούτε φταίει τόσο το σχολείο που ξανάρχισε, ή τα μαθήματα που θυμίζουν βροχή στο ξέσπασμά της, έτσι απότομα που έρχονται κατά πάνω μου. Φταίει μάλλον η διαφορά ανάμεσα στο "τώρα" και στο "πριν". Στη μελαγχολία που φέρνει το φθινόπωρο με το όνομά του και μόνο. Ενώ το καλοκαίρι -ακόμα κι όταν είναι μελαγχολικό- σε κάνει να χαμογελάς και να νιώθεις πως οποιοδήποτε πρόβλημα είναι προσωρινό, θα περάσει και θα φύγει. Τώρα είναι λες και ανύπαρκτα και υπαρκτά προβλήματα σωριάζονται το ένα πάνω στο άλλο και όλα μαζί πάνω σου. Δεν ξέρεις τι έχεις. Θέλεις να φύγεις. Θέλεις να τελειώσει πριν καν αρχίσει. Να τρέξεις κάπου μακριά. Σε μια παραλία μερικά μόνο χιλιόμετρα μακριά.
Μια παραλία που από άποψη τοπίου δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Ούτε έχεις κάποια τόσο διαφορετική ανάμνηση. Όταν τη σκέφτεσαι όμως σου φέρνει στο μυαλό δεκάδες διαφορετικές μικρές στιγμές, που όλες μαζί υφαίνουν ένα παζλ από χαμόγελα. Ένα χρόνο πριν έφυγες για πρώτη φορά και είπαμε πως όταν ξαναγυρίσεις θα ξαναπάμε σ'αυτή την ακτή. Μετά ξαναήρθες, ξαναέφυγες, ξαναήρθες, ξαναέφυγες, ξαναήρθες, ξαναέφυγες, ξαναήρθες...και τώρα ετοιμάζεσαι να φύγεις. Και κάθε φορά που έρχεσαι και φεύγεις εμείς αναναιώνουμε την υπόσχεσή μας, αναβάλουμε την επίσκεψή μας εκεί για την επόμενη φορά που θα έρθεις. Ίσως πράγματι η επόμενη φορά που θα έρθεις να είναι κι αυτή που τελικά θα πραγματοποιήσουμε την εκδρομή αυτή, οι δυο μας. Ίσως όμως και να μην ξαναπάμε ποτέ μαζί. Το σίγουρο είναι πως αυτή η αναβολή είναι λες και σου δίνει μια δύναμη. Κάτι να ελπίζεις. Έστω και τόσο ασήμαντο. Κάτι να περιμένεις... κι ο χρόνος να φεύγει λίγο πιο ευχάριστα.

*Θέλω να με κρατάς για πάντα
Να χάνομαι μες στα δυο σου μάτια*

*είσαι.χαζό.*

Υπομονή λίγο ακόμα:)

Μία βδομάδα μαθήματα ακόμα και μετά καλοκαίρι και για μας τους υποψήφιους (πόσο περίεργα ακούγεται αυτή η λέξη όμως...)   :)

"Άσε τον εαυτό σου πιο ελεύθερο, κοριτσάκι."

Το κεφάλι μου θέλει να σπάσει. Κάθομαι στη μαύρη καρέκλα του γραφείου μου και καταλαβαίνω πως το ποσοστό στο οποίο πιέζω τον εαυτό μου είναι μηδαμινό μπροστά σ'αυτό που θα ακολουθήσει. Φτιάχνω καφέ. Πότε συνήθισα εγώ στον καφέ; Δεύτερος για σήμερα. Κλείνω τα μάτια μου και δίνοντας φόρα στην καρέκλα με τα χέρια μου την αφήνω να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της με εμένα πάνω. Ανοίγω τα μάτια μου σε τυχαία σημεία της διαδρομής και ξέρωαπό πριν τα ανοίξω σε ποιο κομμάτι του δωματίου θα μπορώ να δω. Άσε τον εαυτό σου πιο ελεύθερο, σου λέω συχνά. Τώρα χρειάζεται να το πω και στον εαυτό μου όμως. Κοριτσάκι σε παρακαλώ, χαλάρωσε. Ενώ η καρέκλα συνεχίζει να στροβιλίζεται εγώ ανοίγω απότομα τα μάτια μου και τα καρφώνω στο κατάλευκο ταβάνι. Ζαλίζομαι. Λίγα δευτερόλεπτα μετά παρατηρώ ότι τελικά είναι κι αυτό σημαδεμένο-εξάλλου τίποτα δεν είναι κατάλευκο ή κατάμαυρο στη ζωή. Γκρίζες σκιές, από το φωτιστικό και τα έπιπλα. Στροβιλίζομαι πιο γρήγορα προσπαθώντας να εξαφανίσω τις σκιές και να επιστρέψω στο λευκό. Θυμάμαι μικρή που ανέβαινα στο μύλο, στις παιδικές χαρές, ή που έτρεχα γύρω από αυτόν για να τον γυρίζω. Τώρα οι περισσότερες παιδικές χαρές δεν έχουν πια μύλους, ή γυρω-γύρω-όλοι, μόνο κάτι σκέτες μουντές ξύλινες κούνιες. Τεχνοκρατικές και γκρίζες. Άντε και καμιά τραμπάλα. Θα μου πεις δεν πάνε και πολλά παιδιά πια στις παιδικές χαρές για να φροντίζουμε για τη συντήρησή τους. Τώρα κλεινόμαστε όλο και από μικρότερη ηλικία στα διαμερίσματα και στις ηλεκτρονικές συσκευές μας, προσπαθώντας να αποφύγουμε τους εαυτούς μας. Κι όσο μεγαλώνουμε και αναγκαστικά βγαίνουμε στον κόσμο, ξεκινάμε να δίνουμε αξία στις λέξεις. Όμως ποτέ δε μάθαμε. Μιλάμε για ελευθερία με το να ανεβάσουμε σε κάποιο ιστότοπο μια φωτογραφία που γράφει πάνω "freedom". Μιλάμε για ειλικρίνια και μέρα με τη μέρα κορο'ι'δεύουμε όλο και πιο πολύ τους ίδιους τους εαυτούς μας. Μιλάμε για αγάπη και σκορπάμε λέξεις σε καταστάσεις κι άτομα με αξία μηδαμινή. Βιώνουμε έρωτες κενούς παντελώς, χωρίς όχι απλά περιεχόμενο, αλλά και χωρίς υπόσταση γενικώς. Κάποιες στιγμές βγαίνουμε από το λήθαργο. Ζούμε κάποιες στιγμές. Ένα όμορφο βράδυ σε μια ταράτσα με γέλια, ένα άλλο με αγκαλιές, μια βόλτα στο λιμάνι ή μια ολοήμερη εκδρομή κάπου κοντά, ίσα για το διαφορετικό. Κι όταν καταλαβαίνουμε ότι αυτές οι στιγμές αξίζουν αντί να το εκμεταλλευόμαστε και να τις πολλαπλασιάσουμε απογοητευόμαστε και σταματάμε. Νομίζουμε πως δε μπορούμε να το κάνουμε πια. Πως δε μπορούμε να είμαστε αρκετά ελεύθεροι, αρκετά αυθόρμητοι ή αρκετά αστείοι. Οι καταστάσεις μας αλλάζουν, κι εμείς αντί να αγαπάμε τον εαυτό μας νομίζουμε ότι τον έχουμε χάσει, ποσπαθούμε συνέχεια "να βρούμε τον εαυτό μας" γυρίζουμε στο παρελθόν και καταλήγουμε σε ακόμα περισσότερα αδιέξοδα.
Και σήμερα ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ο Ιούλιος άλλης μιας χρονιάς τελειώνει. 
Είναι σαν να βλέπω ένα τραίνο να περνάει. Να περιμένω σε μια στάση αγκαλιά με ένα βιβλίο και να βλέπω τρένα να έρχονται και να φεύγουν. Το μόνο που αλλάζει στο σκηνικό είναι το βιβλίο. Τη μια το λένε μαθηματικά, την άλλη φυσική, την άλλη καλοκαίρι, την επόμενη γέλιο, χαρά, δάκρυα, χρώματα,μυρωδιές,σύννεφα,ταξίδια,ΑΟΔΕ,φωτογραφίες,τραγούδια δικά μας και άλλων,φιλιά, ζωή. Αυτό είναι τελικά το βιβλίο, η ζωή.
Και ο καθένας γράφει το δικό του.
Ίσως να νομίζει σαν κι εμένα πως κάθεται στο σταθμό και απλά περιγράφει ότι βλέπει να διαδραματίζεται μπροστά του. Ίσως να καταλάβει κάποια στιγμή πως πράγματι σ'όλα αυτά τα τρένα επιβιβάστηκε κι ο ίδιος, ταξίδεψε, αγάπησε. Απλά χρειάστηκε κάποιες φορές να γυρίσει στην αφετηρία. Ξέρεις τι πρέπει να κάνουμε; Να κρατάμε λίγο περισσότερο τις στιγμές από τα ταξίδια και λίγο λιγότερο αυτές από την αναμονή..Και κυρίως να ταξιδεύουμε πιο πολύ, πιο συχνά, πιο έντονα.

 

Η καρέκλα σταμάτησε να γυρίζει και  επιστρέφω στο γραφείο και το διάβασμά μου.

Άσε τον εαυτό σου πιο ελεύθερο, κοριτσάκι.

 

Καλό μεσημέρι:)

P.S. ..All the things you got
All the things you need
Who bought you cigarettes and bribed the company
To come and see you, honey...

Σημείωση#1 (Καλοκαίρι;)

#Να θυμηθώ κάποια στιγμή ότι είναι καλοκαίρι.

Κι ότι δε θα είναι για πολύ ακόμα καλοκαίρι.

Και να εκτιμήσω αυτά τα βράδια μετά το διάβασμα που περπατάμε μαζί στο λιμάνι.

Γιατί το χειμώνα κάτι τέτοια βράδια θα μου λείπουν πολύ.

Γιατί τότε η πίεση θα πολλαπλασιαστεί και το γέλιο σου δε θα έχω το χρόνο να το προκαλώ τόσο συχνά.#

Καληνύχτα:)