If you go to Thessaloniki..(Το διάλειμμα της πενταήμερης)

Το διάλειμμα της πενταήμερης ήρθε λίγο μετά τα Χριστούγεννα. Και ευτυχώς ήρθε σε πολύ καλή τιμή, γιατί δεν είμαστε για πολλά έξοδα. Και τι είναι τελικά αυτό το όνειρο που κάποιοι μαθητές από το δημοτικό ονειρεύονται; Σίγουρα δεν είναι τόσο όνειρο, αλλά ταυτόχρονα ξεφεύγει πολύ από την πραγματικότητα που έχουμε συνηθίσει.
Πέντε μέρες. Φορτωμένες με αποσκευές που δεν περιείχαν βιβλία(!). 'Εξι βράδια με συνολική διάρκεια ύπνου 13 ώρες...και δυστυχώς δεν είμαι από αυτούς που μπορούν να κοιμηθούν στο λεωφορείο. 
Η ηπειρωτική Ελλάδα διαφέρει πολύ από τη νησιωτικη. Η συνεχής σχεδόν θέα στη θάλασσα αντικαθίσταται από τον κάμπο ή το βουνό, που διασχίζονται από ποτάμια. Ο κρητικός χειμώνας εκεί μοιάζει φθινόπωρο. Οι καταρράκτες στην Έδεσα, το δάσος του Αγίου Νικολάου λίγο έξω από τη Νάουσα είναι η επιτομή της ηρεμίας. Ο ξεναγός στη Βεργίνα πραγματικά μας ταξίδεψε πίσω στο χρόνο.[ Λεπτομέρεια: η αλλαγή στον εαυτό μου. Πλέον παρατηρώ τα πάντα από μια διαφορετική σκοπιά νομίζω, και διαπιστώνω μέρα με τη μέρα πως η αρχιτεκτονική με ενδιαφέρει πραγματικά.]
Όσο για τη Θεσσαλονίκη..Η πόλη της αντίθεσης! Ας γίνω λίγο κακιά κι ας εναντιωθώ σ'αυτούς που τη θεωρούν τόσο ονειρική. Τη μέρα έμοιαζε σαν μια μικρή Αθήνα...ή τουλάχιστον εμείς δεν είχαμε το χρόνο να η δούμε διαφορετικά.Τη νύχτα όμως μεταμορφώθηκε. Κι η μεταμόρφωση ήταν ακόμα πιο αισθητή αφού η γκρίζα πόλη ντύθηκε στα λευκά...Χιόνι παντού. Στο λευκό πύργο (πλέον κυριολεκτικά λευκός), στην Αριστοτέλους, στους δρόμους που τόσο καιρό άκουγα και τελικά περπάτησα (κάποιους για δεύτερη φορά εντάξει). Στα κάστρα η θερμοκρασία στα αναμνηστικά μαγνητάκια-θερμόμετρα έδειχνε ένα βαθμό υπό το μηδέν.Και τα βράδια είναι αλλιώτικα..Κι εκείνο το ρεμπετάδικο στα λαδάδικα,έρωτας.
~
Πήρα το λεωφορείο λίγο κάτω από το ξενοδοχείο. Σε μια πόλη άγνωστη μα συνάμα όμορφη. Άκουγα στάσεις άγνωστες και περίμενα το λεωφορείο να στρίψει αριστερά, να βγει από την Εγνατία προς Τούμπα.
-Τέτοιες μέρες που παίζει ο ΠΑΟΚ βάζουν τα παλιά λεωφορεία, γι αυτό είναι έτσι.. είπε ο γεράκος απέναντί μου.
Στάση στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας και φοιτητές που ανεβαίνουν. Ανέμελοι και κουρασμένοι μαζί. Ζηλεύω.
Ακούω τη στάση μου και κατεβαίνω. Στρίβω δεξιά και προχωράω μέχρι τη γωνία και τον αριθμό 7. Και κοιτάζω απέναντι τη χιονισμένη παιδική χαρά. Έπειτα κοιτάζω πάνω και σε βλέπω να με κοιτάς από το μπαλκόνι. Μου ανοίγεις, μπαίνω στο ασανσέρ και πατάω το κουμπί για τον τέταρτο. Έπειτα ξεκινάω να κατεβαίνω και στον τρίτο μου ανοίγεις την πόρτα. Τρέχω στην αγκαλιά σου και κλείνομαι εκεί.
Λάτρεψα το σπίτι σου. Τη θέα από το μπαλκόνι σου. Την αγκαλιά σου ακόμα πιο πολύ.Μετά να φεύγουμε και να παίρνουμε μαζί το λεωφορείο προς το κέντρο. Εσένα να περπατάς δίπλα μου και να με οδηγείς στη χιονισμένη παραλιακή. 
Κι έπειτα, όλοι μαζί να περπατάμε στη Θεσσαλονίκη, να θέλω να χαθώ στη στιγμή και να μείνω εκεί.
~
Ξεσσαλονίκη,.. Ίσως τελικά μετά την αναπόληση η πόλη των αντιθέσεων να είναι και λίγο ονειρική παραδέχομαι..