Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Αναλγησία

Είναι φορές που η μυρωδιά της πόλης αυτής είναι αποκρουστική.
Μυρίζει ιδρώτα. Κάποιος δεν έχει λεφτά (πόσο απαίσια λέξη τα λεφτά, πόσο πιο απαίσια σημασία..) να πλυθεί. Μυρίζει κρεμμύδια, το στιφάδο κάποιας γυναίκας που σιγοτραγουδά έντεχνο και μετανιώνει που δεν έγινε τραγουδίστρια, που βλέπει τα βράδια στην τηλεόραση τα τάλεντ σόουζ κι εύχεται να 'ταν νέα. Μυρίζει, ακόμη, υπόνομος, κι οι άνθρωποι κλείνουν μύτες, μάτια, και μυαλά για να περάσουν...όμως δε μπορούν να μυρίσουν τη σάπια ψυχή τους.
Χτύπησε το τηλέφωνο..
-Καλησπέρα είναι εκεί η κ.Π.;
-Από που τηλεφωνείτε;
-Για μια οφειλή σας..
-Και δε σκεφτήκατε ότι είναι μεσημέρι; Ότι ίσως ξεκουράζεται;
-...
- Ότι ίσως είναι άκομψο να τηλεφωνείτε τέτοια ώρα; 
Η γυναίκα στην άλλη άκρη της γραμμής είχε σιωπήσει...και μετά σαν ο τόνος της να έγινε πιο σκληρός μου αποκρίθηκε
-Εσείς έχετε δουλειά ;
-Ναι και σίγουρα πιο δύσκολη από τη δική σας.
(Κι ακόμη πιστεύω, το να είσαι μαθήτρια που δίνει πανελλήνιες σε δύο μήνες είναι πιο δύσκολο από το να καλείς τηλέφωνα)
-Τότε θα ξέρετε ότι δεν ευθύνεστε πάντα εσείς για ό,τι κάνετε για τη δουλειά σας. Έτσι κι εγώ αν δεν είχα αυτή τη δουλειά δε θα μπορούσα να ζήσω. Ίσως η μαμά σας έχει πιο πολλά χρήματα γι αυτό κοιμάται το μεσημέρι.
τουτ..τουτ...τουτ...
Η κρίση που μας οδηγεί στο ξεπούλημα του εαυτού μας. Η ηθική αναλγησία της κρίσης. Βέβαια, αλυσίδα είναι όλα, εργάζεσαι όπου τύχει μιας και πρέπει να θρέψεις την οικογένειά σου. Όσο κι αν αντιπαθείς τη δουλεία-δουλειά σου. Κι έπειτα, σαφώς και δε μπορείς να υποκρίνεσαι, ξεσπάς. Χωρίς να ξέρεις με ποιον μιλάς. Τη λες στον άλλο, ο οποίος θα σε λυπηθεί. Επιζητείς τη λύπησή του χωρίς να ξέρεις καν με ποιον έχεις να κάνεις, κρύβεσαι στην ανωνυμία του τηλεφώνου και δε σε απασχολεί να μάθεις ότι ίσως ο άνθρωπος στον οποίο προσπαθείς να τη βγεις ζει χειρότερα από εσένα. Εξάλλου είπαμε, αναλγησία ηθική, όχι και ψυχολογική...
 Και μέσα σε όλα αυτά εσύ. Τα μαθήματα και οι σάπιες εικόνες της άλλοτε υπέροχης πόλης, τα μεσημεριανά τηλεφωνήματα από εκείνους που "κάνουν τη δουλειά τους", ο καφές και τα νεύρα κι η προσμονή. Θέλω να υπερπηδήσω αυτούς τους δυόμισι μήνες, να τελειώνει αυτή η κατάσταση.
Και πάνω που ξέρω ότι τουλάχιστον εσύ καταλαβαίνεις, όχι δεν είναι έτσι.
The sky above
Umbrellas, sculpture by Georgios Zongolopoulos.
Available for purchase as fine art print on Redbubble.Κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν πια, όλοι μόνο για τον εαυτούλη μας νοιαζόμαστε, και κρυβόμαστε στη μιζέρια, τη στεναχώρια, τη μοναξιά. Ή θεοποιούμε τους εαυτούς μας, μιας κι "εμείς είμαστε διαφορετικοί" και έτσι εφησυχαζόμαστε, επαναπαυόμαστε στη μοναδικότητα και στην υπεροχή μας.
Με ενοχλεί να σου ξεφεύγουν λόγια που εύχεσαι να μην είχες πει, με ενοχλεί να μετανιώνεις για ό,τι μου λες, με ενοχλεί που περνάς χρόνο με εκείνη κι όχι με εμένα και που έχω πανελλήνιες, κι εγώ είμαι εδώ κι εσύ εκεί κι αυτή μπορεί να σου χαϊδεύει τα μαλλιά ενώ εμένα δε με αφήνεις ούτε να τα ακουμπήσω, ακόμα και σε εκείνες τις στιγμές τις πολύ δικές μας, που δεν ξεχωρίζει το 'εσύ' απ'το 'εγώ' αυτό που ξεχωρίζει είναι ότι τα μαλλιά σου είναι δικά σου, όπως και ο λαιμός σου όπως κι όλα εκείνα που αρνείσαι να μοιραστείς. Αλλά εγώ πρέπει και θέλω να αφήνομαι ολοκληρωτικά, κι έτσι πάντοτε φτάνουμε σε αυτά τα αδιέξοδα, που εγώ μοιράζομαι κι εσύ κρατάς, που εγώ έχω ανάγκη να δίνω κι εσύ να παίρνεις, που περιμένω πάλι τις καταστάσεις, τα λόγια και τις πράξεις που ποτέ δεν έρχονται. Που περιμένω πάλι εσένα, αλλά... 


Καλό μήνα.


2 σχόλια:

  1. Σχετικά με την πρώτη παράγραφο, δεν ξέρεις πόσες φορές τα έχω σκεφτεί όλα αυτά.
    Έχεις τόσο δίκιο και με εκφράζεις απόλυτα.

    Για τη δεύτερη δεν έχω να πω πολλά, μιας και δεν έχω περάσει παρόμοιες καταστάσεις. Ξέρω μόνο ότι πέρασα μια περίοδο απίστευτης απελπισίας και απαισιοδοξίας, ακόμα και χωρίς πανελλήνιες (ωχ, ήδη αγχώνομαι). Ήθελα να μείνω χωμένη κάτω από την κουβέρτα και κλάψω, χωρίς να χρειαστεί να σηκωθώ για το όποιο μάθημα. Ένιωθα ότι η ζωή είναι μάταιη και όλο μου το συναίσθημα για την απουσία οποιουδήποτε ενδιαφέροντος για οτιδήποτε εξέφρασα στη φράση "σκουντουφλάω από τη μία μέρα στη άλλη".. και πραγματικά αυτό έκανα, τις έσπρωχνα μέχρι το πρωί της επόμενης που άρχιζε η ίδια διαδικασία.. Δεν ξέρω γιατί ένιωσα έτσι (ναι, εγώ δεν είχα συγκεκριμένο λόγο) και ούτε πώς έγινε κάτω από τις ίδιες συνθήκες τις πληκτικότατης καθημερινότητας μου να αλλάξω τελείως διάθεση. Έγινε ασυναίσθητα, χωρίς προσπάθεια, αφού είχα παραδοθεί στον αρνητισμό. Απλά έγινε. Και ξαφνικά βλέπω τα πράγματα αλλιώς, όπως μπορείς να δεις στο μπλογκ μου. (αν και λίγο ουτοπικές απόψεις, ίσως με βοηθούν να διακρίνω θετικές καταστάσεις και να διαμορφώσω όμορφα συναισθήματα, ακόμα και αν ουσιαστικά παραμένω μια αθεράπευτα λυρική ψυχή που πετάσει στα σύννεφα).
    Έπειτα από όλα αυτά πάντως, νιώθω διαφορετική. Πέρασα μια τελείως προσωπική εμπειρία που ανέβασε τον εαυτό μου και τη σκέψη μου πολύ πιο ψηλά. Ίσως από δύσκολες καταστάσεις βγαίνουν μαγικοί άνθρωποι. Ελπίζω αυτό να γίνει και με εσένα, αλήθεια.

    Και όπως είχα πει σε μια φίλη μου, συχνά εμφανίζονται ανεπαίσθητες λύσεις στις δύσκολες καταστάσεις που μας κάνουν να απεμπλακούμε από αυτές με λιγότερες απώλεις απ'οσες θα φανταζόμασταν. Ξέρω ότι δε βοηθάει ιδιαίτερα, αλλά είναι το μόνο που μπορώ να πω..
    (μπορεί να ερωτευτείς κάποιον όσο προσπαθείς να προστατέψεις τον εαυτό σου από τη φθορά αυτή της σχέσης.. -ξέρω σου φαίνεται απίθανο να ερωτευτεις κάποιον άλλο αυτή τη στιγμή, αλλά έτσι είναι αυτά-.. ή ίσως αυτή η θλίψη σου περάσει πιο ανώδυνα, μαζί με την επιτυχία των παννεληνίων -έτσι όπως σε καταλαβαίνω, είμαι σίγουρη ότι θα πας πολύ καλά- και σε έξι μήνες που θα είσαι ελπίζω στη σχολή που θέλεις, περιτριγυρισμένη από άτομα με τα οποία ταιριάζεις και ασχολούμενη με κάτι που έχεις επιλέξει και σου αρέσει, να είσαι τόσο ενθουσιασμένη με όλα που να μη σε νοιάζει πια τόσο πολύ.

    Άντε δώσατε και το πρώτο μάθημα, καλή επιτυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή