Αυτός ο νοτιάς μας διαλύει όμως..

Στεκόμουν, λέει, σ'ένα ξέφωτο. Ήμουν κάπου στο κέντρο και φώναζα, μα δε μ'άκουγε κανείς. Στην αρχή φώναζα ονόματα, γνωστά-μήπως και εμφανιζόταν κάποιο πρόσωπο που να ήξερα. Ύστερα, όταν είδα ότι κανείς δεν απαντούσε άρχιζα να φωνάζω το όνομά σου. Κι όταν κατάλαβα πως ούτε κι εσύ δε θα ερχόσουν ξεκίνησα να φωνάζω σκόρπιες φράσεις, να απαγγέλω δυνατά αποσπάσματα πραγματικών ή φανταστικών διαλόγων, και να αλλάζω τον τόνο της φωνής μου ανάλογα με τον ομιλιτή. Και πάλι κανείς δεν έδειξε να αντιδρά στα λόγια μου. Κι έπειτα άρχισα να τρέχω γύρω γύρω φωνάζοντας τα θέλω μου, κι όταν κατάλαβα ότι ήμουν απόλυτα μόνη, άρχισα να χορεύω με τη μουσική της φύσης και να φωνάζω Είμαι ελεύθερη. Κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα τύψεις και σταμάτησα. Ένιωσα ότι δε θα έπρεπε να είμαι ελεύθερη, ότι δεν είχα μάθει να είμαι. Φοβήθηκα μη με μαλώσει κάποιος, ένιωσα ο χειρότερος παραβάτης του νόμου της ζωής. Κι εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκες εσύ, κι ένιωσα πως μ'είχες πιάσει στην πιο ιδιωτική στιγμή μου. 
-Τι κάνεις εδώ ολομόναχη;
-Σε περίμενα.
-Πώς ήξερες ότι θα έρθω;
-Εσύ πώς ήξερες ότι ήμουν εδώ;
-Μα δεν έψαχνα εσένα.
-Και τι ψάχνεις εδώ τότε;
-Την ελευθερία μου. Μα πρέπει να έφυγε. Μήπως της είπες κάτι;
-Νομίζω ότι σου την πήρα.
-Τώρα ήρθα, μπορείς να μου τη δώσεις.
-Μα δε θέλω, είναι όμορφη.
-Ναι αλλά μου ανήκει!
-Όχι πια αγάπη μου. Τώρα ανήκει σ'εμένα και μπορώ να τη διαχειριστώ όπως εγώ θέλω. Μπορώ να τη λατρέψω, να τη χρησιμοποιήσω, να τη μολύνω, να τη διαλύσω ή να την ερωτευτώ.
-Και τι από όλα αυτά θα κάνεις κοριτσάκι; Πιο πιθανό από όλα είναι να τη βαρεθείς και να την αφήσεις μόλις παίξεις μαζί της..
-Με άφησε να τη ζήσω για λίγα μόνο δευτερόλεπτα, νομίζω ότι την έχω ήδη ερωτευτεί ξέρεις...



Υ.Γ. Στη φωτογραφία απεικονίζεται το παλάτι του Δράκουλα των Καρπαθίων, του γνωστού Κόμη Δράκουλα, δηλαδή, το οποίο επισκέφτηκα μερικές βδομάδες πριν. :)

Καληνύχτα!