Covered In Rain - Any Given Thursday

Όλη τη μέρα σκέφτομαι πόσα μικροπεριστατικά θέλω να σου αναφέρω, λεπτομέρειες που θα ήθελα να μου πεις κι εσύ, γιατί αυτά τα μικρά πράγματα κάνουν τη διαφορά..

Και μετά , όταν επιτέλους ακούω αυτή την αγαπημένη φωνή στο τηλέφωνο, τότε δεν ξέρω τι παθαίνω,σαν να βγαίνει από μέσα μου όλη η κούραση της μέρας, 12 τα μεσάνυχτα όπως είναι λογικό.Κι έτσι που καταλήγουμε? Στο να εμφανίζω το χειρότερο κομμάτι του εαυτού μου, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσες να το αντιμετωπίσεις, οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Και μετά σκέφτομαι αυτό που είχες πει, ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε.

Εγώ ξέρω ότι έχω κάτι να περιμένω.

Έχω κάτι να μου δίνει ακόμα κι αυτή τη μικρή δόση ελπίδας που χρειάζομαι , ακόμα κι αν τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είμαι σε θέση να χαμογελάω συχνά, πόσο μάλλον εσύ απ'ότι φαντάζομαι..

Θέλω να το κάνεις όμως.

Θέλω να χαμογελάσεις.

Τώρα=).

Γιατί μπορώ να σε δω, να χαμογελάσω κι εγώ, να νιώσω ότι δεν πρέπει να παρατήσω τίποτα.

Θα μπορούσα να κάνω μία ωραία λίστα με φράσεις σου τις οποίες λατρεύω, αλλά...

Αλλά δε ζω μόνο για συγκεκριμένες στιγμές με εσένα.

Ζω γενικά νομίζω, κάθε στιγμή, ακόμα κι όταν δε λες αυτό που περιμένω, όταν δε λες αυτό που θέλω να ακούσω, όταν δεν ξέρεις πως να μου φτιάξεις τι διάθεση, επειδή ίσως απλά δε γίνεται.

Και το τελευταίο που θέλω, και σε αυτό καταλήγω πάντα, είναι η κακή διάθεσή μου να έχει επιπτώσεις σε εσένα, και μετά να καταλήξουμε και οι δύο χάλια ψυχολογικά , μαζί και χωριστά.

Επειδή αν ήσουν εδώ.

Δεν θα νευριάζαμε τόσο εύκολα, θα σε έβλεπα κάθε βδομάδα, θα ήξερα ότι αν σχολάσω νωρίτερα μπορώ να περάσω από το σχολείο σου, ότι κάποια βράδυα Σαββάτου θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί, να μου χαμογελάς, να με αγκαλιάζεις , να ξέρω ότι τότε ζω πιο πολύ από ποτέ.

Αλλά δεν είσαι εδώ , κι όσο κι αν κάθε μέρα λόγω των έντονων αστικών ρυθμών ξεχνάω πως είναι , αφού δε συνήθισα και ποτέ ουσιαστικά, έρχονται οι νύχτες.. 

Και τότε έχω όλες αυτές τις σκέψεις, τότε αντιλαμβάνομαι πόσο μόνη νιώθω , πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ, δίπλα μου , μα ξέρω ότι όσο κι αν μου λες πως είσαι εδώ, όσο κι αν νιώθω ότι σε αγκαλιάζω, δεν είσαι πράγματι εδώ..

Δε γίνεται αλλιώς όμως..

Δε γινόταν διαφορετικά.

Ήταν μία επιλογή, νομίζω η σωστή.

Όσο κι αν δεν υπάρχει λάθος, ούτε και σωστό..

Αλλά να ξέρεις, οι νύχτες είναι τόσο δύσκολες ,

κι όσο γρήγορα κι αν ταξιδεύει η σκέψη, 

όταν είναι τόσο αποπροσανατολισμένη και μόνη, 

πλάθει ιστορίες, αληθοφανείς όμως , όχι αληθινές...

Έτσι, για άλλη μία Πέμπτη , μου λείπεις.. και παραμένω covered in rain..=)

...from fireworks to fireplaces

summer stole what fall replaces

and now, and now we're people watching

all the people, people watching us right back now...

Rainmaker.