Απλά,

Κι αν μπορούσαμε να σκεφτούμε πέρα από τη λογική, τους κανόνες και τα άγχη μας; Αν προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα που μας στοιχειώνει; Τότε απλά θ' απελπιζόμασταν με την ομορφιά που κρύβει ο κόσμος, θα προσπαθούσαμε να τη ζήσουμε μα δε θα τα καταφέρναμε, πολύ απλά επειδή θα μας ήταν αδύνατο να συνειδητοποιήσουμε ότι πράγματι μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς όρια. Έτσι θα βάζαμε εμείς όρια στους εαυτούς μας, θα επιστρέφαμε στις ζωούλες μας και στις υπεκφυγές μας. Θα ζούσαμε με δικαιολογίες του τύπου "η ευτυχία βρίσκεται σε μικρά καθημερινά πράγματα" και απλά θα συμβιβαζόμαστε. Ίσως όμως να μη μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας, ίσως πράγματι να χρειαζόμαστε κάποιον να βάζει όρια σε εμάς, είτε άλλους είτε τον ίδιο μας τον εαυτό ... Οι κανόνες από τους άλλους -οι υποσχέσεις κι οι απαιτήσεις- τόσο εύκολα σπάνε όμως..Ενώ εκείνοι που βάζουμε εμείς στους εαυτούς μας -οι ελπίδες, τα πρέπει και τα δεν πρέπει- μπορούν να είναι ακατανίκητα, μιας και τότε δυσκολευόμαστε να αφήσουμε τον εγωισμό μας να πληγωθεί. Και τελικά, είμαστε όλοι εγωιστές είτε φανεροί, είτε κρυφοί...Ίσως και κρυφοί και από εμάς τους ίδιους μέχρι να έρθει η μέρα να το ανακαλύψουμε.



Θ'ακολουθήσει κάποια στιγμή κείμενο-απολογισμός μιας χρονιάς, σαν όλες τις άλλες και τόσο διαφορετικής από αυτές συνάμα.