Εκεί στο πουθενά

Ένα λάθος δικό της σηματοδότησε την αρχή του τέλους του. Εκείνη έφταιγε, εκείνη κι ο εγωισμός της. Δε μπορούσε να δεχτεί ότι ήταν απλά αδιάφορη σε κάποιους ανθρώπους. Προτιμούσε να τη μισούν, να τη ζηλεύουν...επειδή τότε ασχολούνταν πραγματικά μαζί της.Οδηγούσε και σκεφτόταν. Ένα λάθος δικό της, η ματαιοδοξία, ο εγωισμός της. Δε μπορούσε να δεχτεί ότι ίσως εκείνος κάποια μέρα δεν την ήθελε πια, ότι ίσως εκείνος την παρατούσε. Κι έτσι έφυγε εκείνη, σηματοδοτώντας το δικό του τέλος, γιατί απλά τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως φαίνονταν. "Στις σχέσεις πρέπει οι δύο να είναι ίσοι. Έλα όμως που ποτέ δεν είναι. Πρέπει να είναι και αλληλοσυμπληρωματικοί. Αυτό ίσως να είναι..Γιατί συχνά αναρωτιόμαστε αν τελικά αν μας τραβάει το όμοιο ή το διαφορετικό, αλλά αυτό που μας τραβάει, αυτό που μας κάνει να το θέλουμε όσο τίποτα είναι εκείνο που δε μπορούμε να έχουμε. Είναι ο δικός μας τελειοποιημένος εαυτός ή αυτοί που θα θέλαμε να είμαστε. Είναι ένα "όμοιο" με εμάς, μα τόσο διαφορετικό. Όμως συνήθως εμείς βλέπουμε μόνο μια από τις δυο πλευρές..ή το όμοιο ή το διαφορετικό. Κι έτσι οι σχέσεις τελειώνουν γιατί όταν βλέπουμε το όμοιο λείπει το διαφορετικό κι αντίστροφα..." Σκεφτόταν ενώ οδηγούσε. Κι εκείνη νόμιζε ότι αυτός ήταν τόσο ίδιος μ'αυτήν. Νόμιζε ότι δε θα δίσταζε να την εγκαταλείψει, ότι ίσως την πλήγωνε, επειδή εκείνη αυτό συνήθιζε να κάνει. Κι όμως στο τέλος ανακάλυψε ότι εκείνος είχε ότι της έλειπε, ότι εκείνος δεν πρόκειται να την άφηνε πρώτος. Και φοβήθηκε. Φοβήθηκε το άγνωστο, κι ας ήταν αυτό που έψαχνε, το αλληλοσυμπληρωματικό. "Βλακείες" ψιθύρισε σαν απάντηση στις σκέψεις της, προσπαθώντας να διαλύσει τον ειρμό τους. Έψαξε στην τσάντα της για τον αναπτήρα με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο κρατούσε το τιμόνι. Ένα δευτερόλεπτο ήταν αρκετό..Ίσως να ήταν και κλάσμα του. Εξάλλου ο δρόμος γλιστρούσε, κι η ομίχλη την είχε σχεδόν καταπιεί. Ίσως και να 'ταν η ομίχλη της καρδιάς της, βέβαια..

Η κοπέλα προχώρησε αργά προς το παράθυρο. Ήταν ειδικά διαμορφωμένο ώστε να ξεκινάει από το πάτωμα για να της επιτρέπει να βλέπει την πόλη να κινείται. Είχε περάσει δύο χρόνια σ'αυτήν την καρέκλα με τις αλουμινένιες ρόδες. Δεν είχε περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να σκεφτεί να ανοίξει το παράθυρο κι απλά να σηκώσει τον εαυτό της. Να προσπαθήσει να κάνει ένα βήμα, ένα βήμα προς την ελευθερία. Όμως δίσταζε. Ήταν ωραία η ζωή, είναι ωραία η ζωή. Κι εκείνη ήλπιζε μετανιώνοντας...Το λάθος .. Εκείνο το λάθος, το μεγαλύτερο της ζωής της. Κι όχι για τη σωματική ακεραιότητά της, αυτό ήταν το λιγότερο...Ήταν λάθος για την ψυχική ακεραιότητά της..Ήταν λάθος να δειλιάσει, να φύγει..."Όταν δοκιμάσεις έστω μια τζούρα από την ευτυχία και τη θυσιάσεις από επιλογή θα είσαι καταραμένος να μετανιώνεις..." ψυθίρισε. 
"Έλλη τι είπες;" ψυθίρισε κάποιος κι εκείνη κατάλαβε ότι το παράθυρο υπήρχε μόνο στη σκέψη της...Κατάλαβε ότι πάλι άνοιγε παράθυρα στις σκέψεις της προσπαθώντας να ξεφύγει...
"Έλλη με ακούς;" Πάλι άκουγε φωνές να έρχονται από εκείνα τα καταραμένα παράθυρα. Με όλη της τη δύναμη τράβηξε τις κουρτίνες...Εξάλλου εκείνος δε θα περνούσε απ'έξω...Εκείνος θα έμπαινε από την πόρτα, είχε κλειδιά..Μόνο εκείνος είχε κλειδιά...Έσφιξε τις γροθιές της τραβώντας τα παράθυρα για να κλείσουν.

"Πηγαίνετε να ξεκουραστείτε...Είστε τόσες ώρες εδώ καθημερινά, δύο χρόνια τώρα. Αν κάποια στιγμή ξυπνήσει θα είστε ο πρώτος που θα ενημερωθείτε."
"Νομίζω ότι με άκουγε πριν..Νομίζω ότι με ένιωθε όταν έσφιγγα τα δάχτυλά της..."
"Βρίσκεται σε κώμα τόσο καιρό...Ξέρετε ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη ωστόσο προσπαθήστε να μην κατασκευάζετε σενάρια εξωπραγματικά.."
Μα εκείνος ήταν τόσο σίγουρος...