Νόστιμον Ήμαρ ( Η μέρα της επιστροφής)

Υπάρχουν κάποια άτομα που είναι σε θέση να σου προσφέρουν τόσο όμορφες συζητήσεις, να σε καταλάβουν απόλυτα. Κάποιοι που έχουν τόσο ίδια ή τόσο διαφορετική άποψη για τη ζωή και τις καταστάσεις, όλοι τόσο διαφορετικοί. Περνούν όλοι απ'τη ζωή σου, κανένας δε μοιάζει με τον άλλο, ο καθένας είναι τόσο υπέροχα μοναδικός με τον τρόπο του, κι εδω ταιριάζει να συμπληρώσω ότι αντιλαμβανόμαστε την υπεροχή αυτή μόνο μετά που θα τους χάσουμε. Αλλά για να χάσουμε κάποιον/κάτι φταίμε κι εμείς, και το μερίδιο ευθύνης μας είναι μεγάλο.

Δεν τους προσέξαμε αρκετά, πάντα φροντίζαμε να φαινόμαστε τέλειοι μπροστά τους, να φαινόμαστε όπως θέλουμε να μας δουν. Κάναμε ότι εκείνοι περίμεναν από εμάς, αν και συχνά αυτό ταυτιζόταν με αυτό που θέλουμε. Αλλά τι γίνεται όταν δεν ταυτίζονται αυτές οι επιθυμίες;

Ενεργούμε αυθόρμητα;

Ζητάμε απόψεις;

Κάνουμε υποθετικά σενάρια;

Κάτι από αυτά σίγουρα, και τέλος όλα αυτά μαζί.

Και μετά σκέφτεσαι ότι η ζωή είναι μια συλλογή στιγμών, δε θυμάσαι την υπερανάλυση και τις σκέψεις σου πριν απ'τις στιγμές, δε θυμάσαι τους φόβους ή τους δισταγμούς και τις προσδοκίες σου. Θυμάσαι μόνο τα γεγονότα, τις εικόνες, ίσως και τη μουσική που υπήρχε στο μπακγκράουντ ή τις ομιλίες που ακούγονταν χαμηλόφωνα στην καφετέρια. Μπορεί να θυμάσαι και κάποιες μικρολεπτομέρειες του χώρου που πρόσεξες όταν απέφευγες τα μάτια του άλλου, όταν υποτίθεται ότι σκεφτόσουν τι θα απαντήσεις, τι θα πεις, μα εσύ απλά περίμενες, εσύ είχες ακόμα στο μυαλό σου το τέλειο σενάριο και προσπαθούσες να οδηγήσεις τα γεγονότα εκεί.

Είναι μια κοπέλα που γράφει για τη θάλασσα. Μ'αρέσει να διαβάζω όσα γράφει, νιώθω ότι με καταλαβαίνει, ότι βγάζει απ'το μυαλό μου όσα θέλω να πω αλλά μ'ένα τρόπο μαγικό. Ίσως και να ταυτίζομαι με τη θάλασσα ή και με την κοπέλα. Ίσως και να ταυτίζομαι γενικά με άτομα και καταστάσεις επειδή φοβάμαι να αφήσω κάποιον να με ακούσει πραγματικά. 

Φοβάμαι ότι θα ταυτιστεί μαζί μου, ότι θα μου πει ότι με καταλαβαίνει.

Ότι έχει περάσει τα ίδια ή παρόμοια κι ότι θα βρεθεί λύση.

Δε θέλω να βρεθεί λύση, δε θέλω να βρεθεί το όνειρο ή το ζητούμενο. 

Δε θέλω να βρεθεί τίποτα παραμόνο χρόνος. 

Χρόνος, χρόνος, χρόνος...

Φεύγει κι εμείς μένουμε, προσκολλούμαστε σε όσα έφυγαν, κοιτάμε πίσω με αποτέλεσμα να βλέπουμε την κάθε στιγμή μετά που θα έχει φύγει, να πιάνουμε μόνο την άκρη των χρωμάτων και των ήχων της. Φοβόμαστε να γυρίσουμε το κεφάλι εκατόν ογδόντα μοίρες, δεν πρέπει κι όλας, δεν πρέπει να ασχολούμαστε με το θα,θα,θα και τους υπόλοιπους μέλλοντες.

Γύρνα μόνο ενενήντα μοίρες, προσπάθησε, συγκεντρώσου.

Πρόσεξε τις στιγμές, τα άτομα, μην τα αφήνεις να γλιστράνε μόνο από μπροστά σου, γιατί θα τραβήξουν το βλέμα σου και πάλι αριστερά προς τα πίσω, στα παλιά, κι όλα θα χαθούν,πάλι...

Πάμε, σαν διψασμένα πουλιά...