Κανελάδα

Κι όμως, ξέρω να χάνω πολύ περισσότερο απ'όσο φαίνεται,αλήθεια.

Σε σημείο που κάποιες φορές τα παρατάω πριν καν επέλθει η ήττα μου, ή έτσι έκανα παλιότερα.

Όσο κι αν με εμποδίζει ο εγωισμός μου,έχω μάθει να χάνω. Συγκεκριμένα, ήταν από τα πρώτα πράγματα που έμαθα, μετά το περπάτημα και την ομιλία.Επίσης, μου λένε ότι παρεξηγώ πολύ εύκολα, κάτι που ισχύει. Προσπαθώ να το βελτιώσω αλλά καταλήγω μόνο να το κρύβω μέσα μου, τουλάχιστον δε βγαίνει προς τα έξω. 

Όμως, τι γίνεται όταν παρεξηγείς εσύ και νομίζεις πως δεν ξέρω να χάνω;
Αν δεν ήξερα να χάνω θα σε παρεξηγούσα, θα παρεξηγούσα οποιοδήποτε αστείο, θα τα 'παιρνα όλα στραβά. Στη ζωή πρέπει να μάθεις να αποδέχεσαι την ήττα σου,τελικά, αλλά όχι να την περιμένεις. Να παλεύεις για να μην επέλθει αυτή, αλλά όταν τελικά τη συναντήσεις να διδαχτείς από αυτή για να μπορέσεις να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου, δυνατότερος, βελτιωμένος, καλύτερος άνθρωπος.

Τις τελευταίες μέρες τρέχω πολύ. Τη μια κυνηγάω κάτι -ένα λεωφορείο ή ένα όνειρο, κάποιο άτομο ή το κομμάτι του εαυτού μου που έχω χάσει- την άλλη πρέπει να ξεφύγω -από τους περιορισμούς κι όσα έχω παραβεί ή από κάποιον που κυνηγάει εμένα,ίσως όμως και απ'τον ίδιο τον εαυτό και τις σκέψεις μου-.

Τις τελευταίες μέρες παρατηρώ γύρω στις μία μετά τα μεσάνυχτα τον ουρανό από το μπαλκόνι μου. Τα τελευταία βράδια, μάλλον. Πολλά βράδια, μάλλον. Ξέρεις, νομίζω ότι στο σημείο που ενώνεται ο ουρανός με τις στέγες των σπιτιών εμφανίζεται μια ελαφριά μωβ γραμμή. Φαίνεται λες και τα αστέρια βρίσκονται σ'ένα βιολετί πέπλο που ανεμίζει και τα κάνει να τρεμοπαίζουν. Κι όμως δεν αναβοσβήνουν πραγματικά, έτσι φαίνεται σε εμάς,να ξέρεις. Είναι μια παραίσθηση του ματιού, σαν αυτές που δημιουργούνται όταν νομίζεις ότι επιτέλους είδες αυτό που αναζητάς, μόνο και μόνο για να απογοητευτείς συνειδητοποιώντας την αλήθεια.

Τέλος, οι τελευταίες μέρες αφήνουν εικόνες στο μυαλό μου, μπερδεμένες μεταξύ τους αλλά ταυτόχρονα πλεγμένες αρμονικά, με τρόπο τέτοιο που να σου αφήνουν ένα νοσταλγικό χαμόγελο στα χείλη. Εικόνες.

Ατέλειωτες ώρες με παιχνίδια στο τάβλι. Έξι κορίτσια, εμείς, να τσακωνόμαστε ένα στρώμα θαλάσσης, η μια να ρίχνει την άλλη στο νερό και να γελάμε όλες μαζί. Άψητα "al dente" μακαρόνια. Η συναυλία του Μαχαιρίτσα και του Πασχαλίδη που δεν πήγα, αλλά κι αυτή του Παπακωσταντίνου και των Κίτρινων ποδηλάτων όπου παρευρέθηκα. Φωτιά, κι ένα φλεγόμενο ξύλο στο πόδι της Σοφίας. Η αγγλική προφορά της Ηλέκτρας που τόσο μου λείπει. Ένα πάρτυ εκατό+ ατόμων και μυρωδιά αλκοόλ και αργιλέ. Σφουγγάρισμα, κι άλλο σφουγγάρισμα. Κλικ , ο ήχος του κλείστρου της φωτογραφικής μου. Η Ειρήνη να γελάει στη θάλασσα της Λυγαριάς καθώς παίζουμε το ίδιο παιχνίδι πάνω από τρεις ώρες. Κτελ για Σταλίδα ή Γούβες. Μία αχρησιμοποίητη πισίνα ολυμπιακών προδιαγραφών. Πάρτυ στην παραλία. Ψάθινα καπέλα της Μπογιάννας και της Λίλυς, η Αλίκη να γελάει. Η Καλλιόπη και η Εύη να συζητούν για κορεάτικα. Η Ειρήνη να φοράει πάντα μπλούζες καλοκαιρινές, με τον ένα ώμο έξω. Τα μπλε μαλλιά της Σοφίας. Μπουγέλο στην ταράτσα της Φιλίας. Ο Ορέστης με σκουλαρίκι στο φρύδι. Η Φιλία φορώντας γυαλιά ξανά. Ο Νίκος να διαμαρτύρεται ότι τον γράφω και να με σηκώνει στον αέρα. Τάβλι, κι άλλο τάβλι.Μπισκότο. Ο Γιάννης με κόκκινα μάγουλα να προσπαθεί να μου εξηγήσει ότι έχω άδικο ενώ γελάει. Το ξεκούραστο πια, και πραγματικό,χαμόγελο του Βασίλη. Τα σχόλιά του και η "κακία" του που με νευριάζουν τόσο και θέλω να τον δείρω και να τον αγκαλιάσω την ίδια στιγμή, ενώ φοβάμαι, φοβάμαι αυτό που έλεγα πριν, παρεξηγήσεις. Πάντα ο κόσμος παρεξηγεί. Να κάνω μάθημα κιθάρας στον Ορέστη.Ο τύπος με τα στρετς που παίζει ακορντεόν στα λιοντάρια, και μετά στην 25ης Αυγούστου. Κανελάδα κι η φωνή του Θηβαίου.Φλασάκια παντού.

Τρέχεις να προλάβεις το ταξί. 

Ο ήχος του τηλεφώνου.

Όμορφο το καλοκαίρι, κι ας παραπονιέμαι ότι βαριέμαι. 

Κι ας κάνει ζέστη.

Ξέρω ότι όταν χαμογελάω πια το κάνω γιατί το θέλω, το νιώθω.