Αποπροσανατολισμός*

Νομίζω ότι παραπονιέμαι συνέχεια χωρίς λόγο, μόνο για να παραπονιέμαι. Αλλά μετά,όταν αρχίζω και σκέφτομαι, όταν αναλύω το γιατί δε νιώθω χαρούμενη, είναι λες και όλα ξαφνικά βγάζουν νόημα. Με βλέπετε χωρίς να με παρατηρείτε. Δε μπορείτε να με παρατηρήσετε. Παρατηρείτε μόνο τις ανάγκες σας, εκείνες που ξεκινούν και καταλήγουν στα λεφτά. Περιλαμβάνουν και την τηλεόραση και μερικούς καθημερινούς καβγάδες. Έτσι από συνήθεια,να μην ξεχνιόμαστε.

...

Έβαλε τα κλειδιά στην πόρτα.

-Πώς πέρασες;

-Καλά, εσείς τι κάνατε;

-Εδώ. Κι άλλες περικοπές λέει. Άργησες να γυρίσεις, πού θα πάει αυτή η κατάσταση πια; Έναν ιδιωτικό σοφέρ θέλεις! Ξέρεις πού έχει φτάσει η τιμή της βενζίνης; Μυρίζεις κάπνα πάλι, εμ βέβαια σε τέτοιους χώρους που πας! Το σπίτι σου δε σε βλέπει καθόλου πια. Κάτσε μια μέρα μέσα. Έχεις μπλεχτεί με τριάντα παρέες.Κλείσει λίγο τον κύκλο. Μάζεψε επιτέλους τα ρούχα σου...Στη ντουλάπα γίνεται χαμός! Μόνο απαιτήσεις έχεις. Μόνο ζητάς και περιμένεις. Τόσο εγωίστρια είσαι. 

-Συγγνώμη, Ζούσα.

Θα μπορούσαμε να ζούμε όλοι. Αλλά από τη στιγμή που δε θέλετε εσείς, γιατί να πρέπει κι εγώ να πεθάνω μαζί σας; Με βλέπετε χωρίς να με παρατηρείτε. Αλλάζω. Δεν είμαι τόσο εγωίστρια, απλά, να, δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση και προσπαθώ να το κρύβω. Είμαι ανασφαλής επίσης, αλλά δε νοιάζεστε για να μου προσφέρετε ασφάλεια, συναισθηματική. Θέλω να σας εμπιστευυτώ,αλλά αντί να ανοίξετε το μυαλό σας αναμασάτε τις ίδιες παρατηρήσεις με το ίδιο υποτιμητικό βλέμμα. Τι να κάνω εδώ μέσα; Να κοιτάω είτε την οθόνη, είτε τους τοίχους, είτε τις μάσκες σας; Τι πρέπει να κάνω για να με προσέξετε και να θελήσετε να με γνωρίσετε πραγματικά;

 ...

-Πες μου ένα προτέρημά μου.
-Παράτα με, δεν είναι ώρα για βλακείες. Δε βλέπεις ότι βιάζομαι;

Βιασύνη, αυτό είναι πια η ζωή μας.

 ...

-Γιατί δε φοράς πια το ρολόι σου έξω από το σπίτι;

-Επειδή φοράω βραχιόλια τελευταία.

Επειδή βαρέθηκα να μετράω τα δευτερόλεπτα που μου απομένουν για να περάσω καλά. Βαρέθηκα να μετράω πόσο χρόνο ζωής έχω ακόμα κάθε μέρα. Κι όλοι είναι περαστικοί, γι αυτό έχω τριάντα παρέες. Επειδή όσο κι αν αγαπιόμαστε κάποτε χωριστά θα καταλήξουμε.
Η ανασφάλεια, που λέγαμε, μου βγαίνει σε κοινωνικότητα.

Η έλλειψη αυτοπεποίθησης σε εγωισμό, αλλά όχι ατομιστικά ακριβώς.

Η αδιαφορία σας με κάνει να εκτιμώ αυτούς που νοιάζονται για μένα.

Οι απαιτήσεις σας κι όσα δε θέλετε να καταλάβετε με οδηγούν έξω, με απομακρύνουν από εδώ, με οδηγούν στη ζωή. Ξέρεις, στον έξω κόσμο.

Κι ο τόσο συχνός πια θυμός, τα νεύρα σας, με κάνουν ν'αγαπάω όλο και πιο πολύ τη ζωή μου.

Και κάποτε νόμιζα ότι δε μπορώ να αγαπήσω, να φανταστείς...

 Ζήσε μονάχα την στιγμή
και άσε το μετά
ένα σωσίβιο η ζωή
που ξεφουσκώνει αργά