Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Νόστιμον Ήμαρ ( Η μέρα της επιστροφής)


Υπάρχουν κάποια άτομα που είναι σε θέση να σου προσφέρουν τόσο όμορφες συζητήσεις, να σε καταλάβουν απόλυτα. Κάποιοι που έχουν τόσο ίδια ή τόσο διαφορετική άποψη για τη ζωή και τις καταστάσεις, όλοι τόσο διαφορετικοί. Περνούν όλοι απ'τη ζωή σου, κανένας δε μοιάζει με τον άλλο, ο καθένας είναι τόσο υπέροχα μοναδικός με τον τρόπο του, κι εδω ταιριάζει να συμπληρώσω ότι αντιλαμβανόμαστε την υπεροχή αυτή μόνο μετά που θα τους χάσουμε. Αλλά για να χάσουμε κάποιον/κάτι φταίμε κι εμείς, και το μερίδιο ευθύνης μας είναι μεγάλο.
Δεν τους προσέξαμε αρκετά, πάντα φροντίζαμε να φαινόμαστε τέλειοι μπροστά τους, να φαινόμαστε όπως θέλουμε να μας δουν. Κάναμε ότι εκείνοι περίμεναν από εμάς, αν και συχνά αυτό ταυτιζόταν με αυτό που θέλουμε. Αλλά τι γίνεται όταν δεν ταυτίζονται αυτές οι επιθυμίες;
Ενεργούμε αυθόρμητα;
Ζητάμε απόψεις;
Κάνουμε υποθετικά σενάρια;
Κάτι από αυτά σίγουρα, και τέλος όλα αυτά μαζί.
Και μετά σκέφτεσαι ότι η ζωή είναι μια συλλογή στιγμών, δε θυμάσαι την υπερανάλυση και τις σκέψεις σου πριν απ'τις στιγμές, δε θυμάσαι τους φόβους ή τους δισταγμούς και τις προσδοκίες σου. Θυμάσαι μόνο τα γεγονότα, τις εικόνες, ίσως και τη μουσική που υπήρχε στο μπακγκράουντ ή τις ομιλίες που ακούγονταν χαμηλόφωνα στην καφετέρια. Μπορεί να θυμάσαι και κάποιες μικρολεπτομέρειες του χώρου που πρόσεξες όταν απέφευγες τα μάτια του άλλου, όταν υποτίθεται ότι σκεφτόσουν τι θα απαντήσεις, τι θα πεις, μα εσύ απλά περίμενες, εσύ είχες ακόμα στο μυαλό σου το τέλειο σενάριο και προσπαθούσες να οδηγήσεις τα γεγονότα εκεί.
Είναι μια κοπέλα που γράφει για τη θάλασσα. Μ'αρέσει να διαβάζω όσα γράφει, νιώθω ότι με καταλαβαίνει, ότι βγάζει απ'το μυαλό μου όσα θέλω να πω αλλά μ'ένα τρόπο μαγικό. Ίσως και να ταυτίζομαι με τη θάλασσα ή και με την κοπέλα. Ίσως και να ταυτίζομαι γενικά με άτομα και καταστάσεις επειδή φοβάμαι να αφήσω κάποιον να με ακούσει πραγματικά. 
Φοβάμαι ότι θα ταυτιστεί μαζί μου, ότι θα μου πει ότι με καταλαβαίνει.
Ότι έχει περάσει τα ίδια ή παρόμοια κι ότι θα βρεθεί λύση.
Δε θέλω να βρεθεί λύση, δε θέλω να βρεθεί το όνειρο ή το ζητούμενο. 
Δε θέλω να βρεθεί τίποτα παραμόνο χρόνος. 
Χρόνος, χρόνος, χρόνος...
Φεύγει κι εμείς μένουμε, προσκολλούμαστε σε όσα έφυγαν, κοιτάμε πίσω με αποτέλεσμα να βλέπουμε την κάθε στιγμή μετά που θα έχει φύγει, να πιάνουμε μόνο την άκρη των χρωμάτων και των ήχων της. Φοβόμαστε να γυρίσουμε το κεφάλι εκατόν ογδόντα μοίρες, δεν πρέπει κι όλας, δεν πρέπει να ασχολούμαστε με το θα,θα,θα και τους υπόλοιπους μέλλοντες.
Γύρνα μόνο ενενήντα μοίρες, προσπάθησε, συγκεντρώσου.
Πρόσεξε τις στιγμές, τα άτομα, μην τα αφήνεις να γλιστράνε μόνο από μπροστά σου, γιατί θα τραβήξουν το βλέμα σου και πάλι αριστερά προς τα πίσω, στα παλιά, κι όλα θα χαθούν,πάλι...


7 σχόλια:

  1. θα συμφωνήσω-όπως πάντα-σε όλα· σχεδόν.
    δεν φταίμε πάντα περισσότερο εμείς
    επειδή τους αφήσαμε να φύγουν.
    έχεις σκεφτεί το γεγονός ότι
    ίσως,ίσως έφυγαν μόνοι τους;
    ότι απομακρύνθηκαν από τη ζωή μας
    αργά, αλλά σταθερά, ίσως εκούσια ίσως ακούσια,
    κι εμείς κάναμε τόσες προσπάθειες
    για να τους κρατήσουμε κοντά μας,
    όμως ήταν μάταιες-γιατί έφυγαν.
    εκείνοι το επέλεξαν.
    όσο κι αν εσύ είχες προσπαθήσει να τους κρατήσεις κοντά σου,
    ακόμα κι αν όλα είχαν αλλάξει.




    αυτό το τραγούδι♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω σκεφτεί κι αναλύσει πολλές φορές το συγκεκριμένα θέμα, απλά στην κάθε περίπτωση είναι διαφορετικά. Ίσως να μην μάθουμε και ποτέ όμως=/
      Ναι, το τραγούδι=')

      Διαγραφή
  2. Truly, a marvel ;)
    Απλά, μερικές φορές, οι άνθρωποι απομακρύνονται από κοντά μας. Μπορεί να φταίει ο ένας, μπορεί κι οι δύο, κι η κατάσταση να οδηγούνταν σε ένα αδιέξοδο. Είναι ο αέναος κύκλος των διαπροσωπικών σχέσεων, ο οποίος είναι μέρος του γενικότερου κύκλου της ζωής: Ό,τι έρχεται, φεύγει, ό,τι γυρίζει θα ξαναβρεί την αφετηρία του.
    Τώρα είναι που δίνεται η επιλογή: Να μείνεις εγκλωβισμένη στο παρελθόν ή να προχωρήσεις στο μέλλον, να λυπάσαι που τέλειωσε, ή να χαίρεσαι που υπήρξε.
    It's your choice :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι όπως τα λες Απόστολε.
      Να προχωρήσουμε, να προχωρήσουμε, αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι.
      Καληνύχτα!

      Διαγραφή
  3. Δυστυχώς κάπως έτσι είναι...
    Ετσι κάνουμε(ίσως περισσότερο εγώ...).
    Κοιτάμε πίσω αντί να ζούμε το ΤΩΡΑ, τη στιγμή!!

    Φιλάκι:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς...Και δεν προσπαθείς να το αλλάξεις αυτό?=)
      Καληνύχτα!

      Διαγραφή