mad world...

all around me are familiar faces , worn out places worn out faces...

όμως κανένας δε σε καταλαβαίνει , ίσως.

όσο καλά κι αν ξέρει το πρόσωπό σου, όσο καλά κι αν ξέρει το χαρακτήρα και τις αντδράσεις σου , δε μπορεί πάντα να βρει διέξοδο από το λαβύρινθο της σκέψης σου.

bright and early from the daily races, going nowhere , going nowhere...

ίσως και εμείς τελικά να μην πηγαίνουμε πουθενά . το παντού και το πουθενά ταυτίζονται σε ένα και μοναδικό σημείο, τη σκέψη. Η σκέψη μπορεί να μας πάει παντού και πουθενά ταυτόχρονα.Πού είναι η σκέψη μου τελευταία? την ψάχνω. κι εσύ την ψάχνεις. Ίσως να είναι σε εσένα , αλλά όταν τη βρεις ειδοποίησέ με , σε παρακαλώ.

their tears are filling up their glasses, no expression , no expression.

Ίσως η στεναχώρια του κόσμου να μην τον αφήνει να προχωρήσει.Αλλά παρ'όλα αυτά προχωράει γιατί έτσι πρέπει. Μετά από το τέλος κάθε κεφαλαίου είσαι υποχρεωμένος να συνεχίσεις το βιβλίο, το ταξίδι . Το ταξίδι του μυαλού.Αν οι στεναχώριες μας είχαν γεμίσει τον κόσμο τότε αυτός θα έμενε stable , αλλά αντίθετα as you can see, ο κόσμος προχωράει , και φρόντισε να συμβαδίσεις μαζί του.

Ηide my head i wanna drown my sorrow, No tomorrow, no tomorrow.

Έχω δώσει τόσα νοήματα στο συγκεκριμένο στίχο και όμως...Κοίτα το αύριο μπορεί να είναι και καλύτερο, αν υπάρχει.Γι αυτό φρόντισε εσύ να το εξασφαλίσεις στον εαυτό σου (μόνο το 1/10 όσων ήθελα να γράψω εδώ)

And i find it kind of funny , i find it kind of sad. The dreams in which i'm dying are the best i've ever had.

Κι όμως είναι πράγματι τραγελαφική η κατάσταση.Αλλά όταν ονειρεύεσαι ότι πεθαίνεις νιώθεις αυτή τη λύτρωση, την επιθυμία για το interdit, en francais. Αλλά και πάλι δεν είσαι σίγουρος αν αυτό θέλεις και στην πραγματική ζωή...Ωστόσο ναι αυτά τα όνειρα σου προσφέρουν την απόλυτη απελευθέρωση με μία δόση φόβου, όμορφου φόβου.

I find it hard to tell you , I find it hard to take.When people run in circles it's a very very.mad world,mad world.

Κι όμως ίσως αυτή να είναι η μοναδική λέξη που να μπορεί να περιγράψει τον κόσμο.Αυτή τη βιασύνη που χαρακτηρίζει όλους μας για το τίποτα, για ένα πεπερασμένο προσδοκόμενο απωθητικό αποτέλεσμα , που ωστόσο βρίσκουμε υποσυνείδητα ελκυστικό.Και πράγματι, ο κόσμος είναι τρελός, όσο κι αν είναι ανείπωτο, αποβαίνει ευκόλως ενοούμενο.Ίσως απλά να είναι λογικός , και εμείς , μία μικρή πλειοψηφία να τον βρίσκουμε σκληρό και απαίσιο.Ίσως...

Children waiting for the day they feel good, happy birthday, happy birthday.

Ναι αυτή η αθώα αφέλεια με την οποία τα παιδιά αντιμετωπίζουν τον κόσμο ίσως και να είναι πραγματικά υπέροχη, I wish i could do the same .Αλλά το να παίρνεις δώρα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο μεγαλώνεις, όσο σημαντικό είναι δηλαδή το να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι γιορτή.Έτσι κι αλλιώς , όπως λέει και η Δώρα, η ζωή είναι ένα πάρτυ. Σε αυτό το πάρτυ είσαι ο οικοδεσπότης , και έχεις καλεσμένους. Μερικοί από αυτούς θα μείνουν στο πάρτυ σου, μερικοί δε θα έρθουν καθόλου και κάποιοι άλλοι θα πρέπει να φύγουν καθώς έχουν κι άλλα παρτυ να πάνε.Εσύ θα πρέπει να διασκεδάσεις και να συνεχίσεις να χορεύεις , ακόμα κι όταν όλοι οι καλεσμένοι θα έχουν φύγει, να συνεχίσεις να χορεύεις για τον εαυτό σου.

Αnd i feel the way that every child should sit and listen, sit and listen.

Εδώ πάλι διαφωνώ.μα γιατί να πρέπει να ακούσεις κάποιους man-made κανόνες και να μάθεις τα όριά σου όσο είσαι ακόμα παιδί? Όσο έχεις ακόμα αυτά τα αθώα μάτια? Τότε απλά δεν υπάρχουν όρια , maybe the sky 's the limit (=

Went to school and I was very nervous. No one knew me , now one knew me.

Αυτό μου φέρνει στο μυαλό τις περιπτώσεις που πρέπει να αφήσεις οτιδήποτε (σχολείο, πόλη , φίλους) και να προσαρμοστείς σε μία νέα ζωή , ακουσίως.Μπορεί να μην έχει συμβεί σε εμένα αλλά προσπαθώ,ακούω και νομίζω ότι μπορώ να κατανοήσω τα συναισθήματα κάποιου σε μία τέτοια περίπτωση.Το θέμα είναι ότι όταν αλλάζεις περιβάλλον αν δε χάσεις τα πάντα, χάνεις ορισμένα πράγματα που αγαπάς(-ούσες).

Ηello teacher tell me what's my lesson ? Look right through me , look right through me.

Αυτό μου θυμίζει υπερβολικά το "the wall" των pink floyd ...το νόημα, την εποχή και τον αγώνα μαθητών και ορισμένων καθηγητών να αλλάξουν το σύστημα , τον τρόπο διαπεδαγώγησης και να ωθούν το μαθητή στην ανακάληψη και την απορρόφηση της γνώσης και όχι στην παπαγαλία της έτοιμης πληροφορίας.

τραγούδι από το οποίο χρησιμοποίησα τους στίχους :mad world

Καλό μήνα σε όλους , και καλή συνέχεια καλοκαιρινών διακοπών (=