Δεν ξέρω γιατί μου λείπει το πως ήμασταν ένα μήνα πριν.
Δεν είναι ότι δεν είμαι ευχαριστημένη από το "τώρα" που ζούμε.
"Ζούμε"
Εσύ το ζεις εκεί, και εγώ εδώ, χωριστά μαζί.
Βασικά ξέρω γιατί μου λείπει.
Μου λείπει γιατί τότε ήξερα ότι θα σε έβλεπα κι άλλες φορές.
Ότι θα μου χαμογελούσες κι άλλες φορές.
Ότι θα μιλούσαμε.
Εντάξει, τις άλλες φορές δεν έγινε ακριβώς έτσι -.^
Αλλά εξακολουθεί να μου λείπει το παλιά.
Κι άλλοι λόγοι.
Ο Σεπτέμβρης ήταν ακόμα πιο μακριά ακόμα.
Τώρα είναι μόνο 45 μέρες μακριά. Από τις οποίες ίσως σε "δω" (κα)μία.
Επίσης. Τότε ήταν όλα όπως στην κάθε αρχή. Πολύ όμορφα και αθώα.
Αν και γενικά δεν είμαι το αθώο κοριτσάκι-.^ , θα ήθελα να μπορώ να είμαι.
Δηλαδή ξέρω ότι μπορώ αλλά δεν ξέρω αν θέλω.
Όπως είναι τα πράγματα.Συνειδητοποίησα ότι λίγο πιο πριν ήμουν πηγή έμπνευσης για ένα πολύ όμορφο άρθρο κομμάτι γραπτού λόγου.Μετα διάβαζα τα πιο παλιά άρθρα κομμάτια γραπτού λόγου σου.Και ήταν ακόμα πιο όμορφα.
Και αν μπορούσα να σου μιλήσω δε θα σου έλεγα συγγνώμη που δεν είμαι εκείνη, όσο κι αν ήθελα να το πω.Γιατί δε θέλω πραγματικά να ζητήσω συγγνώμη.και γιατί μπορώ να σου μιλήσω.
Αλλά συγγνώμη που δεν κατάφερα να σε κάνω να της μιλήσεις.
Αλλά είμαι εγώ.
Όπως και να 'χει είμαι εγώ με όλα τα ελαττώματά μου .
Αλλά σε εκείνη την ερώτηση όσο κι αν ήξερα ότι νιώθεις ακόμα για εκείνη δεν ήθελα να τα μάθω.
Ήθελα να ακούσω "Όχι, όλα έχουν περάσει , τώρα είμαι εδώ και σκέφτομαι μόνο εσένα , με αυτό τον τρόπο." Και καταλήγω σαν την κάθε ανασφαλή χαζή γκόμενα που το μόνο που θέλει είναι τα μέλια και τα γλυκόλογα.Αλλά ξέρεις ότι δεν είμαι έτσι κι αυτό έχει σημασία.Και όχι δε θέλω τα μέλια και τα γλυκόλογα και δε μου λείπει μόνο ο ρομαντισμός γιατί και τώρα μπορεί να υπάρξει.
Μου λείπουν οι πραγματικές συζητήσεις.
Εκείνες που σκεφτόμουν και αργότερα.
Η φιλοσοφία και η ζωή μας σε σχέση με τον κόσμο.
Όταν δεν κρυβόσουν από εμένα.
Νομίζω.
Αλλά αν ήσουν εδώ θα ήταν όλα διαφορετικά
Δεν ξέρω γιατί μου λείπει κάθε στιγμή απ'το παρελθόν μας. Σαν να έγινε και η πιο ασήμαντη ακόμα, ανάμνηση για το μέλλον. Η αθωότητα, η αβεβαιότητα, τα ερωτήματα, η γνώση του πόνου που έρχεται. Η πρώτη μας βροχή. Όχι ακριβώς βροχή αλλά ήταν η αρχή (μιας ιστορίας ή ενός τέλους).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί η απόσταση να μας χωρίζει, αλλά η αγάπη στην ουσία ενώνει. Και κάθετι που είπαμε, από τις βόλτες στο Παρίσι μέχρι την αυτοκτονία,τριγυρίζει ακόμα στο μυαλό μου, δεν έχει χαθεί. Κι ελπίζω πως δεν πρόκειται να σβηστεί στο μέλλον. Θυμάσαι.."Κανένα τέλος δεν είναι αρκετό για να φέρει το τέλος..."
και
νομίζω πως όπου κι αν πάω θα με ακολουθείς
μέχρι να ερθει η στιγμή που θα σου λέω όσα περιμένεις ν'ακούσεις και αυτή η θλίψη στο στήθος δεν θα 'ναι αναίτια.
*κανένα σχόλιο για το p.s. ζωή μου