Δε μου αρέσουν οι απολογισμοί.
Ούτε οι λίστες.
Αλλά στο σπίτι έχω ένα κομμάτι από αυτοκόλλητο μαυροπίνακα με μια λίστα.
Η πρώτη πρόταση μένει πάντα σταθερή.
Οι υπόλοιπες αλλάζουν όποτε βαριέμαι.
Μετά το Μάιο βαριέμαι εύκολα.
Και αλλάζω συχνά.
Δε μπορώ να πω ότι είμαι έτσι και από το ένα και από το άλλο και γιουβέτσι.
Αύριο θα τα έχω αναιρέσει όλα.
Έρχεται κάποια στιγμή που έχεις φτάσει σε κάποιο τέλμα, και το συνειδητοποιείς μόνο όταν αρχίσεις να βγαίνεις πια από αυτό.
Από τότε δεν ξέρω ποια είμαι.
Ξέρω μόνο τι μου αρέσει και τι όχι.
Ίσως απέκτησα κάτι που σίγουρα δεν είχα μέχρι το Μάιο, εγωισμό.
Αλλά και πάλι όχι στο βαθμό που να νιώθω καλά με αυτό.
Φάσεις είναι όλα, περνάνε.
Αλλάζουμε, συνηθίζουμε την αλλαγή και πάλι από την αρχή.
Ξέρω μόνο τι μου αρέσει,
να μιλάω
και να γράφω
και τα σκίτσα
και ο καφές
κι εσείς, στην πόλη μας αλλά και μακριά της,
ο Ορέστης που δε με κρίνει,
το σπίτι μου γεμάτο φωνές και γέλια,
τα θεατρικοτέτοια ρε
η Αθήνα,
οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί,
οι φωτογραφίες και τα ταξίδια (τα ξύδια) μας
η αταξία στη ζωή μου
Και τι όχι
η εξεταστική
η πίεση
οι αποφάσεις
το να μην ξέρω τον εαυτό μου
η αταξία στη ζωή μου
το ότι είμαι αναποφάσιστη
οι άνθρωποι, που άλλα λένε κι αλλιώς πράττουν
οι άνθρωποι που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους
οι άνθρωποι που λένε ψέματα στον εαυτό τους
Οι λίστες
Oι απολογισμοί.
