Κόρδοβα

Θέλω να φύγω

Μεξικό

Ψάχνω προγράμματα οποιουδήποτε είδους

Περού

Δεν έχω λεφτά

Σαν Φρανσίσκο

Ίσως θέλω να φύγω μόνο από τον εαυτό μου

Τσιάπας

Όχι, θέλω να πάρω τον εαυτό μου και να φύγουμε μαζί από τη ζωή μου

They cant touch you now

Ο καλός θεούλης ξέχασε τα παιδιά του

και τα παιδιά του κλαίνε τρομαγμένα

κι έπειτα θυμώνουν

και πετάνε πέτρες στα ιερά 

-όχι σε αυτά που βλέπουν-

στα άλλα ιερά

σε αυτά που από μικρά μαθαίνουν στα σχολεία

στα ίδια σχολεία που μαθαίνουν για τον καλό θεούλη

που όλους μας αγαπάει και μας προστατεύει

που δε θυμώνει και συγχωρεί

κι αφού όλα τα συγχωρεί ο καλός θεούλης αρκεί να μετανιώσεις,

εσύ γιατί δε μετανιώνεις;

Τα ιερά, τα ιερά, οι αξίες, οι αρετές.

Κι η ελευθερία, κι η ισότητα, και όλες αυτές οι λέξεις που ακούγονται όμορφες, που κάνουν πουλάκια να κελαηδούν στα αυτιά σου, ελπίδες και γαλάζια πούπουλα να γεμίζουν το κεφάλι σου, αυτά είναι τα ιερά. Μα είναι μόνο λέξεις.

Γιατί η ηθική είναι υποκειμενική ή μάλλον, καθόλου δεν υπάρχει.

Ηθικό είναι τα όρια που βάζεις στον εαυτό σου.

Μα τα όρια δεν είναι γραμμές, αλλά επιφάνειες, ποτάμια. 

Κι αν εσύ φυσήξεις τα ποτάμια θα γίνουν χείμαρροι και με μιας θα σε παρασύρουν και τότε δε θα ξεπεράσεις την ηθική σου δηλαδή, απλά θα την αλλάξεις λίγο, ώστε να σε βολεύει και πάλι, αφού είναι δική σου,  η δική ΣΟΥ ηθική.

Θεούλη, παράτησες τα παιδάκια σου στη γη και τα καημένα χάθηκαν, τυφλώθηκαν, έχασαν το δρόμο τους. Γι αυτό τώρα καίνε τα ιερά σου, γι αυτό διαμορφώνουν μόνα τους την ηθική σου. Την κάνουν ό,τι θέλουν, την πλάθουν, την ψήνουν στο φούρνο σαν πλαστελίνη, την κυλάνε στο χώμα, τη μαζεύουν και τη ρίχνουν στη θάλασσα να καθαρίσει κι έπειτα τη γαμάνε, κι έπειτα ξυπνάνε.

Κι όλα αυτά δε συνέβησαν ποτέ. 

Επειδή τα όρια είναι ποτάμια.

Κι όσο κι αν θες να γίνεις χείμαρρος, έχεις μάθει να σταματάς τον εαυτό σου.

Φυσάς λίγο, όχι πολύ.

Φοβάσαι.

Μένεις στη μετριότητά σου, στο λίγο (σαν κι αυτό το κείμενο που τέλειωσε αλλιώς, όχι όπως αρμόζει).

Στην ηθική του θεούλη σου, 

και τελικά, 

ζεις;