Πόσο χρόνο έχασες σήμερα;
Αντιστρόφως ανάλογο με τα βλέμματα που δεν ανταλλάξαμε.
Βασικά όχι, δεν ξέρω καλά μαθηματικά, μπορεί και να μην είναι έτσι, μπορεί και να ανταλλάσσουμε βλέμματα στο μυαλό μου.
Μπορεί όμως να τα ανταλλάξουμε μεταξύ μας κάποια στιγμή.
Θέλω να δεις πως σε βλέπω.
Δε με νοιάζει πως με βλέπεις, είναι πολύ σαφές αυτό θα έλεγα.
Ηλίθια πιεστική γκόμενα.
Και γιατί όταν κάποιος γουστάρει να είσαι ακριβώς αυτό εσύ επαναστατείς, ε; αφού αυτό πιστεύεις για τον εαυτό σου.
έλα ντάξει, μαλακίες, άμα πίστευες αυτό θα συμβιβαζόσουν.
αλλά έχεις λίγο τα μυαλά πάνω από το κεφάλι σου και λίγο μεγάλη ιδέα για σένα, οπότε αντί να κάτσεις στα αυγά σου να μείνεις με το καλό το σωστό το παιδί που θέλει σχεσούλα, εσύ μαλακισμένη προτιμάς να σαι μόνη σου και μετά δε γουστάρεις κιόλας που είσαι μόνη σου. Γαμώ τα στερεότυπά μας. 
Σχέση είναι η αλληλεπίδραση που προκύπτει σε κάθε περίπτωση. Δε γίνεται όλο αυτό να είναι ευχάριστο κι όχι καταπιεστικό; επιλέγουμε την αντιδραστικότητα φίλε και καταλήγουμε στη μοναξιά, με ενοχλούν αυτές οι διπλές συνεπαγωγές. Με ενοχλεί ο εαυτός μου, με ενοχλούν οι άλλοι, εσύ, τα πάντα. Κι είναι άλλες φορές που λατρεύω τον εαυτό μου, τους άλλους, εσένα, τα πάντα, και τις συνεπαγωγές..Είμαι διπολική τελικά, ψυχίατρος του εαυτού μου.
Χορηγώ και αγωγή, θέλεις να ακούσεις; Βγαίνω από το σπίτι, στρίβω αριστερά και ξανά αριστερά στη Δερβενίων, μετά δεξιά στη Μπενάκη, διασχίζω την Καλλιδρομίου, κι ανεβαίνω τα σκαλάκια. Λίγο πιο πάνω αριστερά κι άλλα σκαλάκια. Λόφος. Είσαι ελεύθερος. Θα σου φωνάζω και θα έρχεσαι, αλλά μπορείς και να μην έρθεις. Μπορεί να σε κυνηγήσω εγώ ή να με κυνηγήσεις εσύ. Σ'αγαπώ γιατί είσαι ο μόνος που μαγαπάει με αυτόν τον τρόπο. Θέλω να κλάψω όταν σε κοιτάω και με κοιτάς. Ανταλλάσσουμε κάθε μέρα βλέμματα κι είναι όλη η αγάπη που χρειάζεσαι. Να μην ήταν και για μένα έτσι;

#tikanwstizwimou

γκουινι

Το ζητούμενο είναι να πετύχεις την ακτινωτή διάταξη.

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί ξεκινώντας από γραμμικές διατάξεις που έχουν το ίδιο κοινό σημείο.

Καθόμαστε σε ένα βαγόνι, τρένο προς Βερολίνο.

Κρατάς ένα μαχαίρι από αυτά που δεν κόβουν καλά, είναι μόνο για άπλωμα.

Το έκλεψα νωρίτερα από το μέρος που τρώγαμε. 

Σου το έκανα δώρο για να θυμάσαι το ταξίδι μας.

Στο άλλο χέρι σου έχεις ένα πορτοκάλι.

Όχι ιδιαίτερα σφαιρικό, έχει τις ατέλειές του.

Θα περίμενα να το χαράξεις απαλά με το μαχαίρι. 

Είτε σε τόξα με κοινή αρχή και τέλος, σαν τους μεσημβρινούς της γης, σαν να'ταν ο κόσμος σου το πορτοκάλι. 

Ειδάλλως, θα δεχόμουν να το καθάριζες μονοκονδυλιά, ξετυλίγοντας σαν κορδέλα σφικτή τη φλούδα για να την περάσεις στο λαιμό μου.

Αλλά όχι, πάντα με εκπλήσεις εσύ. 

Ακούμπησες το μαχαίρι στην παλάμη μου κι ύστερα με τα νύχια σου τρύπησες τη φλούδα του πορτοκαλιού. Κι αφού διέλυσες το κέλυφός του ολοκληρωτικά, άρχισες να ξεχωρίζεις ένα ένα τα κομμάτια. Η φλούδα κείτεται στο άδειο κάθισμα δίπλα σου. Το μαχαίρι είναι ακουμπισμένο δίπλα στο δικό μου. 

Ζουμιά πορτοκαλιού κυλούν στα κασκόλ μας κι εγώ θέλω να σου χαμογελάσω αλλά είμαστε μόνο φίλοι και να, αν σου χαμογελάσω θα σου δείξω ότι σε ερωτεύομαι λίγο.

Ε και δεν έχει νόημα να σου επιβεβαιώνω συνεχώς κάτι που ήδη ξέρεις.

Είμαι προβλέψιμη.