Βγαίνω στο μπαλκόνι και δεν κάνει πια κρύο. Νομίζω ότι ο χειμώνας μετακόμισε μερικούς μήνες πιο νωρίς από όσο θα έπρεπε. Και ότι σε αυτό το νησί γενικά δεν υπάρχει χειμώνας, όπως θα έπρεπε να είναι δηλαδή. Με χιόνια (και ότι αυτά συνεπάγονται..χιονανθρώπους και χιονοπόλεμους και το αμερικανικό όνειρο ακόμα) και σκουφιά και μάλλινα και "δεν έχει σχολείο σήμερα, έχει χιόνι". Κι εδώ προκύπτουν κάποια ζητήματα. Όλα αυτά τα ρούχα σαφώς και τα φοράμε κι ας σκάμε με αυτά από τη ζέστη, φτιάχνουμε μόνοι μας το χειμώνα. Βασικά καλύτερα χωρίς χειμώνα, που χρήματα για πετρέλαιο τώρα πια, λένε. Επίσης, είναι τελευταία χρονιά κι εγώ ακόμα ψάχνω πως θα χάσω λίγες διδακτικές ώρες αντί να λυπάμαι που τελειώνουν τα μαθητικά χρόνια (καλά εντάξει λυπάμαι και λιγουλάκι για αυτό).
Τώρα με τις πανελλήνιες δεν έχω σχεδόν καθόλου χρόνο να γράφω. Έχω βγάλει και τον υπολογιστή από το δωμάτιο κι έτσι είναι ακόμη πιο δύσκολο.Όχι δεν έχω ακόμα άγχος. Πίεση, ναι, υπάρχει αρκετή. Ευτυχώς τελευταία δεν έχει ιδιαίτερα καινούριες λίστες στο kasetophono κι έτσι δεν αγχώνομαι που δε μπορώ να τις ακούσω. Ευτυχώς εκείνος ήρθε στις γιορτές.
Ευτυχώς εκείνος υπάρχει και είμαστε καλά μαζί, έστω κι αν ο καθένας μας μόνος του χάνεται στους μαύρους νοητικούς του λαβυρίνθους (καλά τι γράφω σήμερα ε..). Θυμάμαι αυτό που βλέπω συχνά σε εικόνες στο tumblr, 'το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως' και προσθέτω, 'το σκοτάδι που κι οι δυο έχουν όταν είναι μόνοι τους τέλος πάντων μαζί το κάνουν φως' κάτι τέτοιο γίνεται συνήθως, ή τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση.
Κάποιος παίζει μπουζούκι. Λάθος, πάμε ξανά. Κάποιος προσπαθεί να παίξει μπουζούκι. Ξαναπροσπαθεί, αυτή τη φορά του ξεφεύγει ένα μόνο σημείο. Ξαναπροσπαθεί. Αυτή τη φορά τα καταφέρνει. Θυμάμαι τον εαυτό μου και την κιθάρα που δεν πολυπαίζω πια. ( Σε πέντε μήνες θα ξανασχοληθώ μαζί της, υπομονή..).
Γιατί να πρέπει να περνάμε όλη αυτή τη δοκιμασία με τις πανελλήνιες(!) Βάζω ως σχόλιο θαυμαστικό, όχι ερωτηματικό. Δεν ειρωνεύομαι, εκφράζω την αγανάκτησή μου.
Νιώθω ότι ξεχνάω να γράφω όπως εγώ θέλω, ότι μπαίνω σε κουτιά. Και τώρα είμαι εδώ και διαλύω τα κουτιά μου, δε θέλω συνοχή στο περιεχόμενο, γράφω αυτά που σκέφτομαι(;)
...
Δε σκέφτομαι. Το αριστερό χέρι μου πονάει. Είχα διαγώνισμα στο σχέδιο και πίεζα πολύ το ταφ. Πάντα πιέζω πολύ το ταφ να μην ξεφύγει η γραμμή και πρέπει να σβήσω το μελάνι.
Έτσι και στη ζωή.
Πονάω συχνά.Πιέζω πολύ ανθρώπους. (Συχνά) πιέζω πολύ τους ανθρώπους να μην ξεφύγουν από τα δικά μου πλαίσια και πρέπει να σβήσω αυτούς ή κομμάτια του εαυτού μου.
...
Καλή χρονιά, έστω και καθυστερημένα:)
Τώρα με τις πανελλήνιες δεν έχω σχεδόν καθόλου χρόνο να γράφω. Έχω βγάλει και τον υπολογιστή από το δωμάτιο κι έτσι είναι ακόμη πιο δύσκολο.Όχι δεν έχω ακόμα άγχος. Πίεση, ναι, υπάρχει αρκετή. Ευτυχώς τελευταία δεν έχει ιδιαίτερα καινούριες λίστες στο kasetophono κι έτσι δεν αγχώνομαι που δε μπορώ να τις ακούσω. Ευτυχώς εκείνος ήρθε στις γιορτές.
Ευτυχώς εκείνος υπάρχει και είμαστε καλά μαζί, έστω κι αν ο καθένας μας μόνος του χάνεται στους μαύρους νοητικούς του λαβυρίνθους (καλά τι γράφω σήμερα ε..). Θυμάμαι αυτό που βλέπω συχνά σε εικόνες στο tumblr, 'το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως' και προσθέτω, 'το σκοτάδι που κι οι δυο έχουν όταν είναι μόνοι τους τέλος πάντων μαζί το κάνουν φως' κάτι τέτοιο γίνεται συνήθως, ή τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση.
Κάποιος παίζει μπουζούκι. Λάθος, πάμε ξανά. Κάποιος προσπαθεί να παίξει μπουζούκι. Ξαναπροσπαθεί, αυτή τη φορά του ξεφεύγει ένα μόνο σημείο. Ξαναπροσπαθεί. Αυτή τη φορά τα καταφέρνει. Θυμάμαι τον εαυτό μου και την κιθάρα που δεν πολυπαίζω πια. ( Σε πέντε μήνες θα ξανασχοληθώ μαζί της, υπομονή..).
Γιατί να πρέπει να περνάμε όλη αυτή τη δοκιμασία με τις πανελλήνιες(!) Βάζω ως σχόλιο θαυμαστικό, όχι ερωτηματικό. Δεν ειρωνεύομαι, εκφράζω την αγανάκτησή μου.
Νιώθω ότι ξεχνάω να γράφω όπως εγώ θέλω, ότι μπαίνω σε κουτιά. Και τώρα είμαι εδώ και διαλύω τα κουτιά μου, δε θέλω συνοχή στο περιεχόμενο, γράφω αυτά που σκέφτομαι(;)
...
Δε σκέφτομαι. Το αριστερό χέρι μου πονάει. Είχα διαγώνισμα στο σχέδιο και πίεζα πολύ το ταφ. Πάντα πιέζω πολύ το ταφ να μην ξεφύγει η γραμμή και πρέπει να σβήσω το μελάνι.
Έτσι και στη ζωή.
Πονάω συχνά.Πιέζω πολύ ανθρώπους. (Συχνά) πιέζω πολύ τους ανθρώπους να μην ξεφύγουν από τα δικά μου πλαίσια και πρέπει να σβήσω αυτούς ή κομμάτια του εαυτού μου.
...
Καλή χρονιά, έστω και καθυστερημένα:)
