Έλικα

Συμβιβάζομαι με τη μετριότητα τελευταία.
Ωστόσο ξέρω ακριβώς τον τρόπο για να την αποφύγω.
Συμβιβάζομαι με τη μετριότητα γιατί την τελειότητα δεν τη φτάνω. Κανείς δεν τη φτάνει.
Ούτε όμως και κάτι που να με ικανοποιεί φτάνω.
Κι αυτό γιατί πάντα ζητάμε από τους εαυτούς μας περισσότερα απ'όσα μπορούμε να πετύχουμε.
Κι από τους άλλους το ίδιο ζητάμε.
Περισσότερα από αυτά που μπορούν να πετύχουν.
Και περισσότερα από αυτά που εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε γι αυτούς.

Κλειδί του παραδείσου

Ήταν όμορφο το καλοκαίρι εκείνο...Και το προηγούμενο...Κι όλα τα καλοκαίρια.
κι ας μη μ'αρέσουν τα καλοκαιρινά ρούχα, ούτε το παγωτό, ούτε η ζέστη.
Κι ας προτιμώ το κρύο, και τα μάλλινα, και το ζεστο καφέ.
Τα καλοκαίρια το νησί μεταμορφώνεται,
ανθίζει ολόκληρο.
Κάθε χωριό και μια συναυλία, μια παράσταση, μια ευκαιρία να περάσεις όμορφα το βράδυ σου..
Εκείνα τα καλοκαιρινά βράδυα..Στις ταράτσες, στις πλατείες , στους δρόμους και στις παραλίες..
Μα πιο πολύ στις ματιές μας...Στις φλόγες μέσα τους. Στα γέλια..όχι εκείνα που φαίνονται ούτε εκείνα που ακούγονται. Στα γέλια που σχηματίζονται στα μάτια και τα βλέπεις με την καρδιά.
Στα γέλια τα δικά σας και τα δικά μας. Στα γέλια αυτά πρέπει να πίνουμε.
Αυτά είναι κι η υγεία κι η ευτυχία κι όλα.
Εικόνες που μου φέρνουν τώρα τέτοια γέλια.
Φεστιβάλ και πάρκο και ρακές και μουσικές. 
Αγκαλιές και λύπες περαστικές.
Η λύπη που δεν είναι περαστική είναι αυτή που αισθάνομαι γι αυτές τις εποχές.
Νοσταλγία κι αγρύπνια
Πλέον τα ξενύχτια δεν είναι για μεθύσια, είτε από αλκοόλ, είτε από έρωτα, είτε από γέλια.
Τα ξενύχτια πια είναι για ξυράφια.
Μετράς, ξαναμετράς, σημειώνεις...πάλι λάθος.
Επανάληψη,ρουτίνα και κατάντια.


-Άιντε εδώ σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος, άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος... 

*Στις 6, τους 3, τον έναν και άλλους...