Ταξίδια (και τα ξύδια)

Καλημέρα.

Μου λείπει η ανάσα σου στο λαιμό μου όταν με αγκαλιάζεις.

Μου λείπουν εκείνα που δε μου έλεγες αλλά ήξερα ότι ήθελες να μου πεις.

Μου λείπει η φωνή σου να μου τραγουδάει για κάποιον ακροβάτη.

Μου λείπει το χέρι σου γύρω απ'το δικό μου.

Μου λείπουν τα βράδια στην ταράτσα σου τα καλοκαίρια.

Μου λείπει η φωνή σου, όταν λέει συγκεκριμένες λέξεις, και κυρίως το όνομά μου, με εκείνο το μοναδικά δικό σου τρόπο.

Κι άλλα τόσα συναισθήματα, εικόνες και γεγονότα.

Που δεν έχει κανένα νόημα να αραδιάζω από τη στιγμή που έχουν χαθεί.

Από τη στιγμή που εμείς έχουμε χαθεί.

Μακάρι να μπορούσαμε να φεύγουμε λίγο πιο συχνά. Κι ας μην πηγαίναμε τόσο μακριά όσο είναι η Ρώμη. Ας πηγαίναμε μέχρι τον επόμενο δρόμο.

Ας πηγαίναμε μέχρι το λιμενοβραχίονα ή την πλατεία.

Ξέροντας ότι πηγαίνουμε μαζί.

Όχι ο καθένας μόνος του κι απλά δίπλα στον άλλο.

Καληνύχτα.