Μεγάλα μικρά λόγια νοήματα, Χιαστί ομοιοκαταληξίες ή και όχι, χαμένοι στη μεγάλη πόλη σ'ένα σπίτι μικρό, περιπλάνηση-διαδικασία μετακόμισης

Η καλύτερη μουσική που άκουσα τελευταία ήταν οι σταγόνες που έφευγαν από την κουρτίνα του ντουζ και χτυπούσαν το καπάκι του μεταλλικού κάδου, γυρνάς το τηλέφωνο του ντουζ σε συγκεκριμένο χρόνο για να μου μιλήσεις με τους ήχους σου, οι ήχοι σου είναι φθινοπωρινοί και μυρίζουν υγρασία, κατοικούν στο όριο γης κι αέρα κι ακούγονται πιο δυνατά όταν αναπνές με το πρόσωπό σου κολλημένο στο αυτί μου. Δεν ξέρω αν ζω πλέον στην πραγματικότητα, δε σε ξέρω, γιατί είσαι μέσα σε όλους όσους αγαπώ. Έχεις κρύψει τον πνεύμονά σου στο κομοδίνο μου, το μηριαίο οστό σου στη βιβλιοθήκη της σοφίας, ένα κομμάτι αστράγαλο στην πόλη την πιο κοντινή ανεβαίνοντας προς θεσσαλονίκη, στην τελευταία άφησες μια ανάσα κάπου στη νέα παραλία, αλλά ολόκληρος δεν είσαι πουθενά, μα δε με πειράζεις και μισός, αρκεί που υπάρχει αγάπη, που ερωτευόμαστε όλοι, που φωνάζουμε και τσακωνόμαστε, που πεθαίνουν μόνιμα, εμείς όχι ακόμα, αλλά πεθαίνουμε σε μικρές στιγμές χαμένοι κάπου στην αθήνα, συζητάμε χωρίς νόημα σε κάποια στάση, 

σ'ένα πεζοδρόμιο, 

σ'ένα μηχανάκι στο μαγικό νησί, 

σ'ένα τραπέζι παρατημένο έξω από ένα μαγαζί που τη μέρα κάνει ωραίο φαγητό, 

σε μια είσοδο πολυκατοικίας κάπου στο κέντρο,

σε μια μυστηριακή ρεματιά

ή δίπλα στις ράγες ενός τρένου,

ένα αγόρι μου είπε ότι είναι ωραίο να γνωρίζεις κάποιον σε μια στάση τρόλευ κάπου μεταμεσονύκτια, συμφώνησα μαζί του αν κι ακόμα δεν τον έχω γνωρίσει θεωρώ, μα υπομονή, πόση ακόμα, δεν ξέρω, αλλά δε νιώθω θλίψη, ηρεμία κι ένταση, αντιθέσεις μαζί,

ερωτευόμαστε για να υπάρχουμε,

υπάρχουμε για να ερωτευόμαστε,

μην πεθάνεις,

σ'αγαπάω

Μπουρδίτσες

Κάπου κοντά στις περιοχές Ομόνοια και  Μεταξουργείο, Γ'Σεπτεμβρίου, καθώς και στο υπόλοιπο παρηκμασμένο αθηναϊκό κέντρο, καθώς και σε κέντρα πολλά, πόλεων πολλών στον κόσμο όλο, γυναίκες και παιδιά εξαναγκάζονται να πουλούν τους εαυτούς τους για κάποιον άλλον, άνθρωποι σαν κι εσένα κείτονται στα πεζοδρόμια μέρα μεσημέρι ή σου ζητούν ένα ευρώ για να αγοράσουν γάλα για ένα αποκοιμισμένο (απ'όταν γεννήθηκε σχεδόν) κοριτσάκι. Από εκείνες τις περιοχές σου λένε να μην περνάς ούτε τη μέρα, βέβαια. Ασφάλεια εκεί δεν αισθάνεται κανένας.

Λίγο πιο κοντά μου τώρα.

Τελευταία συναντάται περίπου τρεις φορές στο εβδομαδιαίο μου πρόγραμμα η διαδρομή Κεραμεικός-Εξάρχεια με τα πόδια, μέσω Ερμού,Αιόλου και μετά Πατησίων. Πολύ κεντρικοί δρόμοι, έχουν ζωή και κίνηση όλες τις ώρες της ημέρας, γεγονός αρκετό για να τους καταστήσει ασφαλείς. Η ασφάλεια, ακόμη, επισφραγίζεται μέσω της παρουσίας συγκεκριμένων κυρίων με ρούχα σαν αυτά που φοράει ο μπαμπάς σου ή ο δικός μου και βλέμμα σαν εκείνων των ενόρκων στη δίκη που διαβάσαμε σ'ένα βιβλίο του '42. 

Βέβαια, στη σύγχρονη αστική πραγματικότητα η ασφάλεια έχει χαθεί προ πολλού, αν ποτέ υπήρξε, κι όχι μόνο στο προαναφερθέν γκετοποιημένο κέντρο, αλλά προφανέστατα και στο πιο ζωντανό. Για σένα έχει χαθεί λόγω της παρακμής. Για μένα λόγω του φόβου. Γιατί περιοχές παρακμάζουν; Πώς ο φόβος συνδέεται με αυτό; Η ασφάλεια έχει χαθεί σε κάθε σημείο που ζουν και κινούνται φασίστες, που έχουν το θράσος να βγαίνουν από τα σπίτια τους και να είναι ανάμεσα σε σένα και σε μένα, που έχουν το θράσος να υπάρχουν. 

(Με έχει μπερδέψει αυτό το κείμενο, καιρό έχω να γράψω κάτι με ειρμό και μάλλον έχω ξεχάσει ως φαίνεται. Οπότε λέω να τα παρατήσω και να βουλιάξω πάλι στη γνωστή γλυκιά λούπα που τα δάχτυλα λειτουργούν ως προέκταση της σκέψης μου, χωρίς το ενδιάμεσο φίλτρο της λογικής προσέγγισης.)

Είναι αυτό το πράγμα που τα προβλήματα είναι παντού, που ο ρατσισμός, ο σεξισμός και κάθε άλλη έκφανση ακραία και φασιστική είναι γύρω μου κι εγώ τα παρατηρώ, εσύ τα αποδέχεσαι, και η μάνα μου δεν τα βλέπει καν. Είναι αυτό που δεν κάνεις ούτε το πιο απλό, που θα σου πουν "εε κοπελιά ωραία σκουλαρίκια στο στόμα σου, βάζεις κι άλλα πράγματα εκεί;" κι εσύ θα κοιτάξεις κάτω και θα περιμένεις να φύγουν. Που τα παιδιά των μεταναστών δε μπορούν να πάνε σχολείο, κι οι ελληνάρες έχουν το θράσος να περνούν την ξενοφοβία ως κάτι φυσιολογικό που έχουν δικαίωμα να αισθάνονται, με τις ευλογίες των μμε. Είναι αυτό που βγαίνουν και σκοτώνουν ανενόχλητοι κι όλα κουκουλώνονται κι εγώ φοβάμαι να αναφερθώ ακόμα και σε γεγονότα.Που χτες ήταν η επέτειος της μάχης του Μελιγαλά και δεν είδα ένα κείμενο κάπου. Μπορεί εγώ να μην ψάχνω στα σωστά μέρη. Όμως μετά σε άκουσα  να φωνάζεις εαμ-ελας-μελιγαλάς και νομίζω θα μπορούσα να σε ερωτευτώ εκείνη τη στιγμή. Είναι αυτό που στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων εκείνοι συγκρούονται, σκοτώνονται και εσύ δεν το ξέρεις, αλλά και να το ΄ξερες πάλι δε θα άλλαζε και κάτι. Δηλαδή και για τον κύριο Μιχάλη που έμενε στο δίπλα σπίτι, μετά στο δίπλα χαρτόκουτο, κι έπειτα στις ράγες του ηλεκτρικού στη Βικτώρια (έτσι έλεγαν και τη γυναίκα του, ειρωνία) για σένα άλλαξε κάτι; Δάκρυσες και δεν το θυμάμαι; Μπα, αυτά συμβαίνουν μόνο όταν ο Ράιαν Γκόσλινγκ λέει " αν είσαι πουλί τότε είμαι κι εγώ πουλί " Γιατί δυο πουλιά είναι πολύ συγκινητικά. Κοίτα, αν φιλιούνται σ'ένα δέντρο ίσως και να'ναι δεν ξέρω. Ίσως και να χρειάζεται ο ρομαντισμός αυτός. Αλλά να μη μένεις εκεί. Να κλαις με αυτό, να φωνάζεις για το άδικο και να τσακίζεις τον τύπο που επιτέθηκε σε κάποιον επειδή έτσι. Κι εγώ φοβάμαι. Αλλά πρέπει ρε, δεν έχουμε και μια κοινωνική ευθύνη; Είναι η κοινωνική ευθύνη μας η βουβή συμφωνία κι έμπρακτη στήριξη σε μια κοινωνία καπιταλιστική, άνιση και φασιστική;

Έχω κουραστεί, αλήθεια, δε μπορώ πολύ ακόμα. Κινήσεις απελπισίας και βουβά δάκρυα. Μηνύματα προς γνωστούς και κανένας διαθέσιμος. Μαλακίες. μπροζ οβερ γουατ. Σχολές και διάβασμα. Εσύ γιατί έτρεχες; Ειρωνία τα άτομα που κράζουν κάτι μετά να το κάνουν και να ρίχνουν στάχτη στα ίδια τους τα μάτια. Δεν έχουν μάτια ή φορούν παρωπίδες. Κι εγώ φοράω φακούς με φίλτρα. Δε θέλω να ξημερώσει το αύριο. Μετράω αντίστροφα. Προλαβαίνω να σταματήσω το χρόνο και να παγώσω τη στιγμή για μένα. Λίγη θλίψη για τους άλλους. Σε τρία χρόνια θα 'μαι μόνο μια ανάμνηση. Μια φωτογραφία σε κάποιο σαλόνι ή ένα όνομα σε κάποιο παιδί. 

Κλήση προς π=3,14

Έλα ρε..ναι, καλά είμαι..εσύ;..Α, όμορφα..Κοίτα..ε,βασικά άκου εννοώ...μια ερώτηση θέλω να κάνω..όλο αυτόν τον καιρό που με ζεις έτσι,από εδώ.. τι σκέφτεσαι για μένα;

R=πόσα_για_σένα (Ω)

Είναι περίεργο το ψυχικό ξεγύμνωμα, 

νιώθεις μια κάθαρση αλλόκοτη,

σαν πρόστυχο άδειασμα,

πιο μυστικιστικό από όσο πρέπει

Ξέρω κάποια παιδιά που κοιτάζονται κι είναι σαν να ξεγυμνώνουν ψυχικά ο ένας τον άλλο με το βλέμμα τους

Είναι περίεργο να βλέπεις από έξω τον ηλεκτρισμό

να παρακολουθείς τον έρωτα να συμβαίνει

απ'έξω, όλα κυλούν πιο αργά και ξεκάθαρα

από μέσα πάλι, οι εκκενώσεις είναι τόσο έντονες

όλα κυλούν γρήγορα και μπερδεμένα,

σκέψεις και συναισθήματα είναι ένα,

δε θυμάσαι τι συνέβη και τι φαντάστηκες,

το άσπρο είναι λευκότερο και το μαύρο, έρεβος

μα όσο περνάει ο καιρός όλα διάφανα γίνονται,

και η καινούρια ένταση ξαναγράφει πάνω στην παλιά.

Κάποιοι ξεγυμνώνονται αλλιώς, 

μαυρίζουν λευκά χαρτιά, 

χαράσσουν μαυρόγκριζες στιγματισμένες πορείες που οδηγούν σε λευκά κελιά,

ή μαυρίζουν το είναι τους ρουφώντας λευκές γραμμές.

Δεν ξέρω ποιο μαυρόασπρο είναι πιο έντονο,

όλα οργασμικά είναι προς τον ερωτευμένο, όποιο κι αν είναι το αντικείμενο του πόθου.

Κάθε ξεγύμνωμα όμως είναι μια μικρή, βαθιά, επανάσταση 

μια αντίσταση στο πρέπει σου,

το σημείο που σταματάς να προχωράς και μένεις εκεί απολαμβάνοντας τις εκκρήξεις.

........

πάμε τύρναβο,πάμε θεσσαλονίκη,δεν ξέρω τι θα κάνω,δε θέλω να μείνω εδώ πέρα πάλι μόνη μου, αθήνα μου τη σπας -κι εσύ αθηνά- , από την άλλη θέλω να συνεχίσω να είμαι μόνη μου, αλλά ξέρεις, υπάρχουν και τα αδέλφια που μάθαμε να αγαπάμε και αγαπάμε να τους μαθαίνουμε πράγματα χεχε. 

γαμώ.

λάθος, όλα λάθος.

πάλι.

χίλιες ζωές, να ζούσαν όλοι απ'την αρχή, δε θα μετάνιωνε κανείς για την αγάπη αυτή.

τι δουλειά προλαβαίνει να βρει κάποιος με τη ζωή μου;

όχι εντάξει, έχω ελεύθερο το βράδυ. 

μπορώ να γράφω συμβουλές για γκομενικά σε στήλη περιοδικού.

με τίτλο "πώς να τα γαμήσετε όλα".