αγάπη μου νομίζω ότι δεν υπάρχεις

Δε μπορώ να γράψω γιατί μπαίνει ήλιος από τη μπαλκονόπορτα και με τυφλώνει.

Αλήθεια, αυτό φταίει.

per hier go

για χτες φυγε

περίεργο, αυτό το πράγμα με τις λέξεις

a loup

loupa

κι αυτό με τις λούπες, επίσης

δώσε μου μια λέξη για να σου δώσω μια ιστορία

-μπάνιο;

-δεν ξέρω

-μα αυτό δεν είναι ιστορία

-πίστεψέ με, είναι η δική μας με δύο λέξεις

Η κυρία πόλη

έχει πάρα πολλά εξογκώματα
έχει και κάτι εσοχές που μαζεύουν σκόνη φθινοπωρινή
το καλοκαίρι είναι μόνη
μα το χειμώνα, αν και γεμάτη, είναι μόνη πιο πολύ
βράζει μακαρόνια σκέτα, άνοστα, λιωμένα
λίγο πολύ σαν κι εμένα
κάποιες φορές ντύνεται επίσημα,
φοράει δηλαδή μια κουβέρτα πουά, έτσι που να μη βλέπεις τίποτα πραγματικά δικό της.
Μόνο τα μάτια της βλέπεις,
που είναι χρόνια τώρα ίδια,
κι ας αλλάζουν οι κουβέρτες και τα σημεία εσοχών κι εξοχών.
Όταν ανοίγει το στόμα της να μιλήσει
βγαίνει από μέσα ένα πηχτό υγρό
μεγάλου ιξώδους
απόχρωσης με σέπια
κι αυτό που τελικά ακούγεται
είναι η κραυγή του παιδιού της που το σκοτώνουν μπάτσοι.
γιατί τελικά η κυρία πόλη
είναι μια συστημική μήδεια.

Η έκπληξη των ημερών είναι ο μέλβιν να λιάζεται.
Νομίζω ότι κάποιος έχει απαγάγει το σκυλί μου και μου χει δώσει άλλο.
Τρέχει χαρωπός πάνω κάτω στο μπαλκόνι,
ξαπλώνει και παίζει μόνος του σα γατί,
χτες πήρε πρώτη φορά μόνος του και το κόκκινο μπαλάκι.
Μετά, ξαπλώνει στη φωτεινή λωρίδα στο πάτωμα,
εκεί ακριβώς που πέφτει ο ήλιος,
και με κοιτάζει χαμογελαστός με τη γλώσσα έξω.
Μελβοζούζουνε λοβ

ειναι περιεργο δε μπορω να σου το πω με λεξεις
μαρεσει πολυ ολο αυτο
απλα να, ξερεις, κατι λειπει

γκουινι2

Κι αν η ακτινωτή διάταξη οδηγήσει στο πανοπτικον;

|Σχεδιάζοντας το χώρο διαμορφώνεις τη ζωή|
|Μα σχολείο βασισμένο στο πανοπτικον?!|
|Να γκρεμισουμε καθε φυλακη|

Πόσο χρόνο έχασες σήμερα;
Αντιστρόφως ανάλογο με τα βλέμματα που δεν ανταλλάξαμε.
Βασικά όχι, δεν ξέρω καλά μαθηματικά, μπορεί και να μην είναι έτσι, μπορεί και να ανταλλάσσουμε βλέμματα στο μυαλό μου.
Μπορεί όμως να τα ανταλλάξουμε μεταξύ μας κάποια στιγμή.
Θέλω να δεις πως σε βλέπω.
Δε με νοιάζει πως με βλέπεις, είναι πολύ σαφές αυτό θα έλεγα.
Ηλίθια πιεστική γκόμενα.
Και γιατί όταν κάποιος γουστάρει να είσαι ακριβώς αυτό εσύ επαναστατείς, ε; αφού αυτό πιστεύεις για τον εαυτό σου.
έλα ντάξει, μαλακίες, άμα πίστευες αυτό θα συμβιβαζόσουν.
αλλά έχεις λίγο τα μυαλά πάνω από το κεφάλι σου και λίγο μεγάλη ιδέα για σένα, οπότε αντί να κάτσεις στα αυγά σου να μείνεις με το καλό το σωστό το παιδί που θέλει σχεσούλα, εσύ μαλακισμένη προτιμάς να σαι μόνη σου και μετά δε γουστάρεις κιόλας που είσαι μόνη σου. Γαμώ τα στερεότυπά μας. 
Σχέση είναι η αλληλεπίδραση που προκύπτει σε κάθε περίπτωση. Δε γίνεται όλο αυτό να είναι ευχάριστο κι όχι καταπιεστικό; επιλέγουμε την αντιδραστικότητα φίλε και καταλήγουμε στη μοναξιά, με ενοχλούν αυτές οι διπλές συνεπαγωγές. Με ενοχλεί ο εαυτός μου, με ενοχλούν οι άλλοι, εσύ, τα πάντα. Κι είναι άλλες φορές που λατρεύω τον εαυτό μου, τους άλλους, εσένα, τα πάντα, και τις συνεπαγωγές..Είμαι διπολική τελικά, ψυχίατρος του εαυτού μου.
Χορηγώ και αγωγή, θέλεις να ακούσεις; Βγαίνω από το σπίτι, στρίβω αριστερά και ξανά αριστερά στη Δερβενίων, μετά δεξιά στη Μπενάκη, διασχίζω την Καλλιδρομίου, κι ανεβαίνω τα σκαλάκια. Λίγο πιο πάνω αριστερά κι άλλα σκαλάκια. Λόφος. Είσαι ελεύθερος. Θα σου φωνάζω και θα έρχεσαι, αλλά μπορείς και να μην έρθεις. Μπορεί να σε κυνηγήσω εγώ ή να με κυνηγήσεις εσύ. Σ'αγαπώ γιατί είσαι ο μόνος που μαγαπάει με αυτόν τον τρόπο. Θέλω να κλάψω όταν σε κοιτάω και με κοιτάς. Ανταλλάσσουμε κάθε μέρα βλέμματα κι είναι όλη η αγάπη που χρειάζεσαι. Να μην ήταν και για μένα έτσι;

#tikanwstizwimou

γκουινι

Το ζητούμενο είναι να πετύχεις την ακτινωτή διάταξη.

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί ξεκινώντας από γραμμικές διατάξεις που έχουν το ίδιο κοινό σημείο.

Καθόμαστε σε ένα βαγόνι, τρένο προς Βερολίνο.

Κρατάς ένα μαχαίρι από αυτά που δεν κόβουν καλά, είναι μόνο για άπλωμα.

Το έκλεψα νωρίτερα από το μέρος που τρώγαμε. 

Σου το έκανα δώρο για να θυμάσαι το ταξίδι μας.

Στο άλλο χέρι σου έχεις ένα πορτοκάλι.

Όχι ιδιαίτερα σφαιρικό, έχει τις ατέλειές του.

Θα περίμενα να το χαράξεις απαλά με το μαχαίρι. 

Είτε σε τόξα με κοινή αρχή και τέλος, σαν τους μεσημβρινούς της γης, σαν να'ταν ο κόσμος σου το πορτοκάλι. 

Ειδάλλως, θα δεχόμουν να το καθάριζες μονοκονδυλιά, ξετυλίγοντας σαν κορδέλα σφικτή τη φλούδα για να την περάσεις στο λαιμό μου.

Αλλά όχι, πάντα με εκπλήσεις εσύ. 

Ακούμπησες το μαχαίρι στην παλάμη μου κι ύστερα με τα νύχια σου τρύπησες τη φλούδα του πορτοκαλιού. Κι αφού διέλυσες το κέλυφός του ολοκληρωτικά, άρχισες να ξεχωρίζεις ένα ένα τα κομμάτια. Η φλούδα κείτεται στο άδειο κάθισμα δίπλα σου. Το μαχαίρι είναι ακουμπισμένο δίπλα στο δικό μου. 

Ζουμιά πορτοκαλιού κυλούν στα κασκόλ μας κι εγώ θέλω να σου χαμογελάσω αλλά είμαστε μόνο φίλοι και να, αν σου χαμογελάσω θα σου δείξω ότι σε ερωτεύομαι λίγο.

Ε και δεν έχει νόημα να σου επιβεβαιώνω συνεχώς κάτι που ήδη ξέρεις.

Είμαι προβλέψιμη.