she .

Κοιταξε το παραθυρο με τα αορατα καγκελα που προσδιοριζαν τα ορια της φυλακης της.κοιταξε αναπολωντας...μια απο τις αναριθμητες , ατελειωτες συζητησεις τις με τις αλλες 6.ολοι ανθρωποι της εφηβικης ηλικιας , οπως και αυτες ειχαν τα ιδια ενδιαφερονται.τα αισθηματικα, οι φιλιες τα προβληματα της ηλικιας.ομως ηταν καποιες φορες που μαζευονταν αυτες.μονες τους.χωρις αλλη παρεα . για να μιλησουν.και οχι για τα κοινα προβληματα.αλλα για τα πραγματικα.αυτα που ενδιαφερουν ολες τους : τον εθελοντισμο, τις κοινωνικες και φυλετικες διακρισεις, την πολιτικη κατασταση και τι μπορουν να κανουν για να αλλαξουν τον κοσμο.θελουν . η προσπαθεια αξιζει. τι αλλο ειπαν?μιλουσαν για ωρες, αλλα οταν επρεπε να φυγουν φανηκε σαν να ειχαν συναντηθει για λιγοτερο απο δυο λεπτα...ειχαν ανησυχιες.στην καρδια ενος εφηβου.πολλων μαλλον.που η φωνη τους υψωνεται αλλα οχι αρκετα για να ακουστει...συνεχισε να κοιταει το παραθυρο και σκεφτηκε "θα προσπαθησω".προσπαθησε.θελει να μεινει μαζι τους για παντα.μπορει να τους μιλαει για ωρες ατελειωτες και τους χρωσταει ενα μεγαλο κομματι της ζωης και της καρδιας της.τους το αφιερωνει.αυτες οι ατελειωτες συζητησεις...για τον κοσμο μας και το που βαδιζουμε.αναπολωντας τις ακομα παλαιοτερες,βαθυτερες κοινες τους αναμνησεις...

Συνεχισε να κοιταει εξω απο τα σκουριασμενα καγκελα της σκεψης της...πού θα καταληξω? σκεφτηκε...παντως οχι οπως ολοι οι αλλοι.δε θα εβγαζε μια σχολη , θα εβρισκε -αν εβρισκε- μια δουλεια , ουτε θα ζουσε για τα λεφτα.ειχε ονειρα.μεγαλο σπιτι, πολλα παιδια (οχι απαραιτητα γαμος) , σκυλος....τα παντα...αλλα οχι μονο αυτα.οχι οχι οχι...ηθελε να βοηθησει τον κοσμο.μπορουσε.μπορει.να αλλαξει την κατασταση με οποιο τροπο μπορει.η δικη της ατομικη προσπαθεια συμβαλλει στη συλλογικη δικη τους.εθελοντρια.ενα ονειρο,ενας στοχος.τα ονειρα ειναι για τους χαζους.οι εξυπνοι βαζουν στοχους...Σημερα ηταν στον κηπο της.ειχε καιρο να αντικρισει οτιδηποτε αλλο εκτος τα βιβλια των αγγλικων , γαλλικων και του σχολειου.εκτος τους φιλους και την κιθαρα της οσο κι αν τα αγαπαει.εκτος την οθονη του υπολογιστη της, οσο κι αν θελει να τη σπαει, αλλα μετανιωνει θεωρωντας τη διεξοδο στη μοναξια της.Σημερα ηταν στον κηπο.Προσεξε για πρωτη φορα την ομορφια της φυσης, τα λουλουδια,ενα ασπρο τριανταφυλλο που θελει να ευχαριστησει για την υπαρξη του, και ενα μωβ κρινο.μωβ...πενθιμο χρωμα ελεγε η γιαγια της.σοφη γιαγια.ισως το πενθιμο μωβ να συμβολιζει το θανατο της παλιας της προσωπικοτητας και την αρχη μιας καινουριας ζωης , λευκης οπως το ασπρο τριανταφυλλο.Σκεφτηκε να κοψει τα λουλουδια και να τα κρατησει για παντα, αλλα το μετανιωσε, προτιμησε να τα αφησει να χαρουν τη συντομη ζωη τους.να συνισφερουν βαζοντας το λιθαρακι τους σε αυτη τη γιγαντιαια αλυσιδα που θα μας καταπιει ολους, της οποιας ενα λιθαρακι μονο να αφερεθει, ολοκληρη η ισορροπια καταρρεει.εχει καταφερει πολλα στη ζωη της."θα προσπαθησω κι αλλο " , ειπε.το χρωστουσε σε αυτους που ειναι διπλα της , που την αγαπανε.το ωφειλε σε οσους την εμπιστευονται.στους φιλους της.

Κλείνει το παραθυρο, ειχε πια σκοτεινιασει.υπεροχη μερα.γνωρισε τον εαυτο της.γι αυτο ευχαριστει το Ν*...που την προτρεψε να το κανει.να μαθει ποια ειναι και τι ψαχνει.το σκοπο της.δε λυνεται αυτο σε ενα απογευμα.αλλα η ηρεμια βοηθαει.η σταθεροτητα.

Είναι ετοιμη να απομακρυνθει απο το παραθυρο, αλλα θυμαται κατι...κανει μια ευχη που αποτελειται απο δυο μερη...παρακαλει εκεινον να δει οτι υπαρχει.να μην της μιλαει χωρις να τη βλεπει.και δευτερον, παρακαλει και εκεινον που ηταν παντα διπλα της, εκεινον που χρειαζεται περισσοτερο απο ολα, εκεινον που παντα ηταν λογικος κι ας μην ηταν σοβαρος, εκεινον για τον οποιον στεναχωριεται συνεχεια ...τον παρακαλει να επανελθει και να σκεφτει λογικα...και να την κανει να ξεχασει μια φραση του "η φιλια δε διαρκει για παντα"

αυτη η φραση.

ο εφιαλτης της.

αυτο το κειμενο.

κομματι της ψυχης της.

*καληνυχτα,

Rainmaker*