Άργησα, μα να ξέρεις ίσως να μην είμαι ποτέ στην ώρα μου.
Νευρίασα, αλλά σπάνια είμαι ήρεμη, κι ακόμα πιο σπάνια θυμώνω πραγματικά.
Δάκρυσα, ένιωσα τις μέρες να κυλούν μέσα μου, βλέμματα να με κυκλώνουν,τα μάτια σου να με παρακαλούν, να αναρωτιούνται , χωρίς να είμαι σε θέση να δώσω απάντηση.
Πόνεσα.
Έκλαψα, μα και γέλασα μέχρι δακρύων.
Ονειρεύτηκα,χωρίς να κοιμάμαι μα και χωρίς να είμαι ξύπνια.
Μα και υπήρξα χωρίς να ζήσω. [ίσως ακόμα να μη ζω,ξέρεις]
Μετατράπηκα στη σκιά μου, μεταμφιέστηκα για να σ'αντικρίσω.
Μου άρεσε η στολή, τη φοράω ακόμα.
Λεκιάστηκε, από σκέψεις, μιάσματα ανεξίτηλα.
Αίμα πληγωμένου ελαφιού, που ξεψύχησε στα χέρια μου.
Μαύρο σαν την ανάμνηση, τη σκέψη του θανάτου.
Οι νεκροί δε μπορούν να ξαναπεθάνουν όμως, όχι στα όρια του δυνατού.
Το αδύνατο δεν υφίσταται, και το προσδοκώμενο πάντα θα υπάρχει, στη μορφή σου.
Το αίμα ξεράθηκε, δε φεύγει , αποτελεί κομμάτι μου, αντιπροσωπεύει συναισθήματά μου.
Δε θέλω να το αφήσω να φύγει, όσο υπάρχει δεν είμαι μόνη.
Κορο'ι'δεύω τον εαυτό μου , για να αποφύγω εκείνη τη μοναξιά που δεν αντιλαμβάνεσαι, παραμόνο όταν συνειδητοποιήσεις ότι εσύ σκότωσες το ελάφι.
and i've finally found a part of me which i had lost. (listen to this one , i'm sure you're gonna love it).
Όπως και πολλοί από εσάς , έτσι κι εγώ δέχτηκα πρόσκληση για το γνωστό αυτό blogoπαίχνιδο και πρέπει να αναφέρω 7 αλήθειες για τον εαυτό μου.Η αλήθεια είναι ότι θέλει σκέψη μιας και τα πάντα γύρω μας καταλήγουν ψεύτικα άρα είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσω αν ό,τι πω είναι πράγματι αλήθεια..Θα προσπαθήσω όμως!
1.Απ'όλα τα είδη βιβλίων που υπάρχουν, όσα κι αν μου αρέσουν αρκετά, ξεχωρίζω τα αστυνομικά μυθιστορήματα τα οποία λατρεύω συνήθως, ειδικά όσα έχουν σχέση με ιατροδικαστικά θέματα ή με αιρέσεις , και ένα από τα αγαπημένα μου είναι το the predatorτης cornwell.Τέλος πάντων , γενικά τα βιβλία αποτελούν ένα τεράστιο κομμάτι στην ενότητα "εγώ".
2.Έχω ένα εισητήριο από συναυλία των rolling stones στη Ρώμη το '82 (που δεν υπήρχα καν)καθώς και μερικά βινύλια των scorpions και των doors, για τα οποία είμαι περήφανη, ένα παλιό τεράστιο κασετόφωνο καθώς και πολλά άλλα παλιά αντικείμενα, ξύλινα κουτιά κλπ, τα οποία μου αρέσει να μαζεύω.
3.Δεν έχω αντικρίσει ποτέ κανονικό χιόνι, μόνο χιονόνερο ή μία απειροελάχιστη ποσότητα χιονιού.
4.Πιστεύωότι η ανθρώπινη θέληση μπορεί να αλλάξει τα πάντα, ο χειρότερος όμως εχθρός της είναι η δύναμη της συνήθειας, που είναι η μεγαλύτερη δύναμη που διαθέτει το ανθρώπινο ον, και είναι σε θέση να μας διαλύσει, να μας κάνει να χάσουμε τους εαυτούς μας, να αλλοτροιωθούμε..
5.Μ'αρέσει να βρίσκω ιδέες για φωτογραφίες που θα μπορούσαν να τραβηχτούν, να δημιουργώ το χώρο, τα αντικείμενα, το πλαίσιο...Απολαμβάνω πολύ περισσότερο την προετοιμασία αυτή παρά την ίδια τη φωτογραφία.
6.Ο πρώτος πραγματικός μουσικός (και αγαπημένος μου πια) που άκουσα ήταν ο Φρανκ Ζάππα, οπότε θεωρώ καλή ιδέα να παραθέσω τα εξής λόγια του: "Δε μπορείς να λέγεσαι χώρα αν δεν έχεις τουλάχιστον μία μπύρα και μία αερογραμμή,βοηθάει αν έχεις και μία ομάδα ποδοσφαίρου ή μερικά πυρηνικά όπλα,αλλά το ελάχιστο που χρειάζεσαι είναι μία μπύρα."
7.Και κάτι πολύ προτώτυπ στοιχηματίζω, ένας από τους στόχους μου είναι να ταξιδέψω πολύ.πολύ.πολυ.Γι αυτό πρέπει να βρω και μία σχετική δουλειά κάποια στιγμή.Στο εξωτερικό.
Ξέρω ότι σας ενδιαφέρουν πολύ όλα αυτά.(πλάκα κάνω).
Με τη σειρά μου καλώ όσους από εσάς θέλετε να παίξετε το παραπάνω παιχνίδι μιας και δε μπορώ να διαλέξω.
Οπότε ακούστε αυτό να φτιάξει η διάθεσή σας( νομίζω ότι το αφιερώνουμε κατά ένα μέρος στη χώρα μας, και θυμόμαστε ότι μία χώρα είναι οι άνθρωποι όχι η γεωγραφική περιοχή)
#Είναι φορές που βαριέμαι τόσο πολύ να ξεκινήσω το διάβασμα είτε για το σχολείο, είτε ακόμα και κάποιου εξωσχολικού βιβλίουτον τελευταίο καιρό.Είναι όμως κι άλλες φορές που ανυπομονώ τόσο πολύ να ξεκινήσω, να λύνω ασκήσεις μαθηματικών κυρίως...Δεν ξέρω πως να αποκαλέσω αυτό το συναίσθημα, όμως μετά τους αρχικούς δισταγμούς και αναβολές για "κάποια άλλη φορά" ανυπομονώ τόσο πολύ για το αποτέλεσμα, την επόμενη άσκηση, ... Όχι για να τελειώσω, αλλά ακριβώς επειδή δε θέλω να τελειώσω, επειδή θέλω να νιώθω ότι κάνω κάτι ωφέλιμο, προς τον εαυτό μου στην προκειμένη περίπτωση.Όσο για τα λογοτεχνικά βιβλία, τα λετρεύω κι εγώ, όπως και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού,δε σκοπεύω όμως να καταμετρήσω τους λόγους αυτή τη στιγμή .. #Χτες,Σάββατο βράδυ, περπατώντας στους γεμάτους δρόμους της πόλης που έβρεχε ένιωσα μέσα στις τόσες έγνοιες,ξέγνοιαστη! Είχα τόσα πολλά στο μυαλό μου , που νομίζω ότι επιτέλους σταμάτησε να λειτουργεί για λίγο.Ως καταλύτης έδρασε βέβαια και η βροχή♥,η λατρεμένη βροχή..Ένιωσα αυτό το υπέροχο συναίσθημα που μοιράζεσαι κάτι με κάποιον, κάπου, χωρίς να χρειαστεί να μιλήσετε , σαν να ζεις μόνο για τη στιγμή, να βρέχει και να μη σκέφτεσαι, να νιώθεις αυτό που εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είναι η ελευθερία.Η βροχή λοιπόν έρχεται πάντα και σε σώζει, σε βγάζει από τη φυλακή της λογικής, σε αφήνει μόνο σου , αλλά μαζί με ό,τι αγαπάς ταυτόχρονα. #Κάτι που θα μου μείνει στο μυαλό ως conclusion της εβδομάδας είναι το πόσο αρέσει στους ανθρώπους να γίνονται ένα με τη μάζα, πόσο χαρακτηρίζονται όλοι από την "ψυχολογία του όχλου" , πόσο εύκολα μπορεί να ερμηνευτεί ο χαρακτήρας μας βάσει των πράξεών μας..Συμπεράσματα που όλοι βγάζουμε, χωρίς αποδείξεις συχνά ή παίρνοντας αφορμή από συγκεκριμένα περιστατικά,όπως στη δική μου περίπτωση.Χτες λοιπόν παρατήρησα ότι όλοι επηρρεαζόμαστε από τα καταναλωτικά πρότυπα, μετά από προσεκτική έρευνα^^ , αφού λοιπόν οδηγήθηκα (όχι μόνη μου φυσικά:p) στην καταμέτρηση 33 ίδιων απαίσιων ριγέ μαύρων+ένα-φωσφορίζον-χρώμα μπουφάν μέσα σε 2 ώρες! Δηλαδή έχουμε αφήσει στην άκρη την προσωπική μας άποψη για να φοράμε οτιδήποτε μας επιβάλει η χ πολυεθνική εταιρία που ως απώτερο σκοπό έχει να μας κάνει ακόμα πιο άβουλους για να αποδείξει ότι δεν έχουμε συνείδηση των πράξεών μας αλλά είμαστε υποχείρια της και ακολουθούμε πιστά οτιδήποτε μας πλασάρει? Και δε θα διαφωνούσα τόσο με την επιλογή μας αυτή να αφήσουμε στην άκρη τους εαυτούς μας για να μπούμε στη μόδα χάνοντας την προσωπικότητά μας, αν τουλάχιστον τα εν λόγω μπουφάν ήταν ΈΣΤΩ εμφανίσιμα. Επειδή η μόνη λέξη που θα τα χαρακτίριζε πραγματικά είναι αίσχος!
Και καταλήξαμε και πάλι σε άλλη μία μελαγχολική , βροχερή, φθινοπωρινή , όχι-και-τόσο-ιδιαίτερη κυριακή♥...
H μία αγαπημένη εκτέλεση από τη μία και μοναδική Billy Holliday:
Καθώς και η δεύτερη επίσης υπέροχη εκτέλεση από τους Portishead=) Τώρα που ξαναδιαβάζω όσα έγραψα δε βγάζουν και τόσο νόημα, αλλά ..=)
Όταν βρέχει η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα φτιάχνουν,ειδικά από τη στιγμή που υπάρχει και ουράνιο τόξο.
Εξακολουθώ να νιώθω περίεργα όμως.
Σαν να πρέπει να ανοίξει καινούρια υποενότητα στη ζωή μου χωρίς κάτι να αλλάζει, κι όμως στον απολογισμό της ημέρας διαπιστώνω ότι οι μεγάλες αλλαγές γίνονται τις Δευτέρες.
Αυτή τη Δευτέρα ήθελα τόσο να είμαι μόνη μου έξω όσο θα βρέχει, να ακούω μουσική και να σκέφτομαι, αλλά πού χρόνος? Έτσι είμαστε όλοι , όσο και να θέλουμε κάτι , όταν φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε έστω κι ένα μικρό κομματάκι του, βρίσκουμε αυτή τη δικαιολογία, την έλλειψη χρόνου και το σκάμε.
Αλλά η σκέψη εκείνη παραμένει, εισβάλει τις πιο ακατάλληλες στιγμές , καταλαμβάνει το μυαλό σου στιγμιαία και σε προειδοποιεί για εκείνη τη στιγμή, που θα πρέπει να αντιμετωπίσεις επιτέλους τους φόβους σου και κυρίως το μεγαλύτερο από αυτούς , τον ίδιο σου τον εαυτό.
Μπορεί να μην έχεις μουσική υπόκρουση, παραμόνο το μελαγχολικό soundtrack της ζωής σου.
Μπορεί να μην έχει ουράνιο τόξο στον ουρανό της σκέψης παραμόνο αναμνήσεις για να σπάνε τη μονοτονία της συννεφιάς.
Όλη τη μέρα σκέφτομαι πόσα μικροπεριστατικά θέλω να σου αναφέρω, λεπτομέρειες που θα ήθελα να μου πεις κι εσύ, γιατί αυτά τα μικρά πράγματα κάνουν τη διαφορά..
Και μετά , όταν επιτέλους ακούω αυτή την αγαπημένη φωνή στο τηλέφωνο, τότε δεν ξέρω τι παθαίνω,σαν να βγαίνει από μέσα μου όλη η κούραση της μέρας, 12 τα μεσάνυχτα όπως είναι λογικό.Κι έτσι που καταλήγουμε? Στο να εμφανίζω το χειρότερο κομμάτι του εαυτού μου, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσες να το αντιμετωπίσεις, οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Και μετά σκέφτομαι αυτό που είχες πει, ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε.
Εγώ ξέρω ότι έχω κάτι να περιμένω.
Έχω κάτι να μου δίνει ακόμα κι αυτή τη μικρή δόση ελπίδας που χρειάζομαι , ακόμα κι αν τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είμαι σε θέση να χαμογελάω συχνά, πόσο μάλλον εσύ απ'ότι φαντάζομαι..
Θέλω να το κάνεις όμως.
Θέλω να χαμογελάσεις.
Τώρα=).
Γιατί μπορώ να σε δω, να χαμογελάσω κι εγώ, να νιώσω ότι δεν πρέπει να παρατήσω τίποτα.
Θα μπορούσα να κάνω μία ωραία λίστα με φράσεις σου τις οποίες λατρεύω, αλλά...
Αλλά δε ζω μόνο για συγκεκριμένες στιγμές με εσένα.
Ζω γενικά νομίζω, κάθε στιγμή, ακόμα κι όταν δε λες αυτό που περιμένω, όταν δε λες αυτό που θέλω να ακούσω, όταν δεν ξέρεις πως να μου φτιάξεις τι διάθεση, επειδή ίσως απλά δε γίνεται.
Και το τελευταίο που θέλω, και σε αυτό καταλήγω πάντα, είναι η κακή διάθεσή μου να έχει επιπτώσεις σε εσένα, και μετά να καταλήξουμε και οι δύο χάλια ψυχολογικά , μαζί και χωριστά.
Επειδή αν ήσουν εδώ.
Δεν θα νευριάζαμε τόσο εύκολα, θα σε έβλεπα κάθε βδομάδα, θα ήξερα ότι αν σχολάσω νωρίτερα μπορώ να περάσω από το σχολείο σου, ότι κάποια βράδυα Σαββάτου θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί, να μου χαμογελάς, να με αγκαλιάζεις , να ξέρω ότι τότε ζω πιο πολύ από ποτέ.
Αλλά δεν είσαι εδώ , κι όσο κι αν κάθε μέρα λόγω των έντονων αστικών ρυθμών ξεχνάω πως είναι , αφού δε συνήθισα και ποτέ ουσιαστικά, έρχονται οι νύχτες..
Και τότε έχω όλες αυτές τις σκέψεις, τότε αντιλαμβάνομαι πόσο μόνη νιώθω , πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ, δίπλα μου , μα ξέρω ότι όσο κι αν μου λες πως είσαι εδώ, όσο κι αν νιώθω ότι σε αγκαλιάζω, δεν είσαι πράγματι εδώ..
Δε γίνεται αλλιώς όμως..
Δε γινόταν διαφορετικά.
Ήταν μία επιλογή, νομίζω η σωστή.
Όσο κι αν δεν υπάρχει λάθος, ούτε και σωστό..
Αλλά να ξέρεις, οι νύχτες είναι τόσο δύσκολες ,
κι όσο γρήγορα κι αν ταξιδεύει η σκέψη,
όταν είναι τόσο αποπροσανατολισμένη και μόνη,
πλάθει ιστορίες, αληθοφανείς όμως , όχι αληθινές...
Έτσι, για άλλη μία Πέμπτη , μου λείπεις.. και παραμένω covered in rain..=)
...from fireworks to fireplaces
summer stole what fall replaces
and now, and now we're people watching
all the people, people watching us right back now...
Μετάνιωσα που δεν ψήφισα υπέρ της κατάληψης από τη στιγμή που συμφωνούσα με τα αιτήματα.
Όσο κι αν ξέρω ότι η κατάσταση δεν αλλάζει, δε θέλω να ακούγομαι μοιρολατρική και ίσα ίσα που θέλω να προσπαθησω πραγματικά για να αλλάξει. Κι όχι για μένα, επειδή εγώ έτσι κι αλλιώς δεν έχω μέλλον , οπότε τι να το κάνω που θα χάσω τα μαθήματα και δε θα μορφωθώ σε αυτό το φοβερό επίπεδο που προσφέρει το ελληνικό κράτος?Αλλά σκέφτομαι τις επόμενες γενιές που θα αναγκαστούν να ζήσουν χειρότερα από αυτά που ζούμε εμείς, κι όχι δε θα έχουν απλά θέσεις εργασίας , αλλά θα βρίσκονται στη θέση που βρίσκονται πλέον και πολλοί Έλληνες, δε θα έχουν ούτε να φάνε!
Μετά τη "συζήτηση" λοιπόν σχετικά με την κατάληψη σήμερα ήρθε και η αναμενόμενη πορεία.Ως μία από τις πρώτες φέτος δεν είχε και μεγάλη συμμετοχή , ωστόσο υπήρχε όπως πάντα αυτό το συναίσθημα, το ότι δεν είσαι μόνος, ότι παλεύεις, ότι πιστεύεις σε αυτό που διεκδικείς όσο μάταιο κι αν είναι...Αλληλεγγύη ,επίσης..
Ψωμί,παιδεία,ελευθερία
Η χούντα δεν τελείωσε το '73
Κι όμως αυτό είναι αλήθεια, μιας κι ακόμα και τώρα η κοινωνία που ζούμε φασιστική είναι, απλά για να μας χρυσώσουν το χάπι το βαφτίζουν δημοκρατία..Και είναι δημοκρατία να μην έχεις άποψη? Να μασάμε ότι μας προσφέρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και να νομίζουμε ότι ισχύει κι όλας? Επειδή στην αρχαία Ελλάδα σίγουρα η δημοκρατία ήταν κάτι διαφορετικό, ακόμα κι αν δεν ήταν αντιπροσωπευτική όπως σήμερα. Ωφείλουν λοιπόν οι εκπρόσωποι του λαού να υπερασπίζονται τα δικά του συμφέροντα και όχι τα δικά τους, σε αντίθετη περίπτωση πράγματι καταλήγουμε σε ολιγαρχία.
Αννούλα, Γιωργάκη, ακούστε το καλά
Αυτό το νομοσχέδιο θα μείνει στα χαρτιά!
Και βέβαια συνοδεύεται από την αντίστοιχη καθιστική διαμαρτυρία, πέταγμα αυγών και αρνητικά επιφωνήματα έξω από τα γραφεία του πασόκ καθώς και απρεπείς χειρονομίες.Παιδιά, συγγνώμη που σας απογοητεύω, αλλά αυτό είναι περσινό σύνθημα...Το νομοσχέδιο μια χαρά πέρασε όσο κι αν διαμαρτυρόμαστε εμείς, όσο κι αν αγαναχτούμε.
Πασόκ και Νέα Δημοκρατία,
Πουλήστε κάνα πύραυλο και δώστε μας βιβλία!
Κι όμως, όσο επαρκής και υπεραρκετός κι αν φαίνεται να είναι ακόμα κι ο στρατιωτικός εξοπλισμός στοιχηματίζω ότι σε περίπτωση εισβολής/πολέμου θα αποδειχτεί άχρηστος.Και γιατί άραγε? Γιατί έτσι συμφέρει τους Ευρωπαίους και όχι μόνο, η Ελλάδα να βγαίνει πάντα χαμένη, να εκμεταλλεύεται απ'όλους εκτός από τους δικαιούχους , τους πολίτες της δηλαδή. Όσο για τα βιβλία? Όνειρο άφταστο πια...Εδώ τα παιδιά της Γ' λυκείου πρέπει να διαβάζουν από το cd τα μαθήματα κατεύθυνσης και να πληρώνουν σε 3πλάσιες τιμές τις φωτοτυπίες! Αλλά ο σύζυγος της κυρίας Διαμαντοπούλου , μια χαρά πληρώθηκε ως ιδιοκτήτης της εταιρίας με τα cd.Ίσα ίσα που αυτά τα χρήματα θα έφταναν για να τυπωθούν τα διπλάσια βιβλία απ'οσα χρειάζονται, απ'ότι ακούγεται..
Τι θα γίνει? Χαμός! Τι θα γίνει? Χαμός, χαμός , αγώνας μαζικός , πανεκπαιδευτικός ,
θα είναι η απάντηση , από'δω και εμπρός..
Κι όμως όσο και αν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε έτσι κάθε χρόνο τίποτα δεν καταφέρνουμε, κι έτσι οι καταλήψεις θυμίζουν πια έθιμο, όσο κι αν οι μαθητές στοχεύουν στο αντίθετο.Κι ακούγεται ότι γίνονται μόνο για να χάσουμε μάθημα, ωστόσο ευτυχώς τα τελευταία χρόνια το ποσοστό των μαθητών που υποστηρίζει την κατάληψη για αυτό το λόγο έχει μειωθεί αρκετά.Κι όμως μόνο χαμός που δε γίνεται. Αν δε σκεφτεί ο καθένας μόνος του, να βάλει το μυαλό του να δουλέψει κανονικά, δε θα αλλάξει τίποτα, θα είναι άλλη μία ανούσια προσπάθεια. Σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε, να επεξεργαζόμαστε την πληροφορία και να μην τα δεχόμαστε όλα έτοιμα. Αυτό ισχύει για οτιδήποτε μας πλασάρει οποιαδήποτε κομματική παράταξη ,επίσης, αφού τώρα πια όλοι έχουν τα ίδια κοινά στοιχεία, την επιθυμία να αρπάξουν όσο το δυνατόν περισσότερα από μια χώρα που έχει καταρρεύσει χωρίς εμείς να το συνειδητοποιήσουμε καν.
Μιλάμε όλοι για τέλος στην παραπαιδεία.Η λύση δεν είναι αυτή. Αν μειωνόταν ο αριθμός μαθητών ανά τμήμα από 30 σε 15 άτομα, κανείς δε θα χρειαζόταν ιδιαίτερα.Αλλά ούτε ο καθηγητής δε μπορεί αν δουλέψει με 30 άτομα αρά καταλήγει να αποφύγει την κούραση , για να φυλάξει δυνάμεις για τα ιδιαίτερα του απογεύματος.Αν η διδασκαλία της ξένης γλώσσας πρόσφερε εφόδια, πιστοποιητικά αναγνωριζόμενα παγκοσμίως, δε θα χρειαζόταν κανείς τα ιδιαίτερα.Αλλά έτσι είναι το σύστημα, χτισμένο πάνω στην παρανομία..
Ακόμα λυπάμαι που ψήφισα κατά της κατάληψης.
Από τα λάθη μας μαθαίνουμε όμως..Ίσως είναι άλλη μία ανούσια προσπάθειά μας για το αναπόφευκτο, εκείνο που είναι μπροστά μας αλλά δε μπορούμε να δεχτούμε.
