Ταυτόσημα ίσως...

Και μετά συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου είναι γεμάτη ψέματα, ότι όλα είναι χτισμένα πάνω σ'ένα ψέμα, όλοι όσοι συμμετέχουν κάποια στιγμή γίνονται υποκριτές.Φρόντισε τουλάχιστον το σενάριο του ψέματος να αξίζει τόση υποκρισία,τόση τέχνη..

Και μετά το σκέφτεσαι αλλιώς...

Ίσως το ψέμα να είναι όνειρο.
Και έρχεται ξανά στο νου σου εκείνη η φράση..

αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...

Btw, ελπίζω να τα ξαναπούμε πριν αλλάξει ο χρόνος.

Σκέψεις της Λήθης

Στον κόσμο της εναλλαγής : των συναισθημάτων, των καταστάσεων , των πρωταγωνιστών και των κομπάρσων, στον κόσμο του κάποτε , ενός κάποτε που όλοι είπαν χωρίς να πιστεύουν ότι είναι καν εφικτό, στον κόσμου του πραγματικού, όπου κάθε προσπάθεια να ξεφύγεις, κάθε αντιφατική ενέργεια ή έστω σκεψη σε βάζει στο περιθώριο , σ'ένα περιθώριο γεμάτο από διαφορετικούς με τόσα κοινά γνωρίσματα, ώστε το άδειο περιθώριο να αποκτήσει ζωή και να διαφοροποιηθεί ,να αποκοπεί, να γίνει ένας άλλος κόσμος.

Σε αυτό τον κόσμο.

Εκεί θα ήθελες να ζεις , ανεξαρτήτως πεποιθήσεων ή φρονημάτων, είσαι σίγουρος ότι υπάρχει ένας κόσμος που εσύ δεν αποτελείς τη μειοψηφία, ένας κόσμος γεμάτος ομοιδεάτες σου, ένας κόσμος όπου θα μπορείς να ανήκεις ολοκληρωτικά.

Και κάνοντας αυτές τις σκέψεις νιώθεις τόσο διαφορετικός, και νομίζεις ότι είσαι μόνος , ότι είσαι εκείνος που παλεύει για αυτό που υποστηρίζει, που νοιάζεται, που..που..που..

Αλλά δε σκέφτεσαι ότι δεν είσαι μόνο εσύ, ότι όλοι ανεξαιρέτως νιώθουν έτσι , είτε σε όλη τους τη ζωή είτε κατά τη διάρκεια μίας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου.

Και συνεχίζεις ακάθεκτος, ψάχνεις τη δική σου Εδέμ, τη δική σου wonderland, τη δική σου Χώρα του Ποτέ -ή και του Πάντα κάποιες φορές , εκείνου του ανύπαρκτου πάντα- ,εκείνο το μέρος που δεν είναι μέρος , είναι κομμάτι σου, σκέψη σου, εκεί που θα μπορείς να είσαι ΕΣΥ.Και συνεχίζεις να ψάχνεις χωρίς να καταλάβεις μέχρι το τέλος, ναι το τέλος, ότι εκείνη η χώρα των αντιφάσεων , όλων των Ποτέ και των Πάντα μαζί, βρίσκεται μέσα σου και πουθενά αλλού. Και ότι εκεί θα είσαι μόνος και μαζί με όλους τους άλλους ταυτόχρονα.

even my armchair wants to be fucked.

Λοιπόν , εξερευνώντας το tumblr σήμερα (= κατασκοπεύοντας τις ζωές όσων το επιλέγουν-βγάζοντας όλες τις φωτογραφίες τους online) ανακάλυψα ένα αρκετά ενδιαφέρον blog όπου όλοι όμως ρωτούσαν τον ιδιοκτήτη σχετικά με το σεξ, χωρίς το περιεχόμενο του blog να είναι ακαταλληλο ωστόσο.

Ο κλασσικός ρομαντικός άνθρωπος θα έλεγε ότι έχουμε αντικαταστήσει τον έρωτα, την πραγματική πηγή ζωής , με τη σεξουαλική πράξη χωρίς συναισθήματα , χωρίς τίποτα βασικά , μόνο για τη δική μας ευχαρίστηση , ούτε καν του συντρόφου μας , αλλά με μοναδικό σκοπό τη σαρκική απόλαυση.

Και την ίδια στιγμή που σκέφτομαι την παραπάνω περίοδο αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η αντίληψη δε θα χαρακτήριζε μόνο κάποιον σχετικά ή απελπισμένα ρομαντικό, αλλά τον οποιοδήποτε συνειδητοποιημένο άνθρωπο. ΝΟΜΙΖΩ.Και μετά απορώ γιατί αναρωτιέμαι πως συνδέουμε τα πάντα με το σεξ.Αφού υπάρχει παντού γύρω μας.Αυτό που συμβαίνει δεν είναι απομυθοποίηση ,κύριοι, είναι "ξεφτιλιζόμαστε για να δείξουμε πόσο προοδευτικοί είμαστε και πως αντιμετωπίζουμε τα πάντα χωρίς κόμπλεξ" Αλλά αυτό κι αν είναι κόμπλεξ! Και μάλιστα ένα κόμπλεξ ικανό να διαμορφώσει τη ζωή σου , με τρόπο ώστε να μη μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο , να μην είσαι σε θέση να κρίνεις καν τι θέλεις! Δηλαδή ειλικρινά δεν υπάρχει κάποιο νόημα στο να είμαστε τόσο εγωιστές.

Και μετα αναρωτιέσαι , "γιατί , σε τι άλλο υπάρχει νόημα? Υπάρχει στην ίδια τη ζωή?"

Και θα σου απαντήσω εγώ , αν και αργότερα δε θα πιστεύω ότι είμαι εγώ που μιλάει.

Ναι υπάρχει νόημα , στα πάντα , από την πιο μικρή χειρονομία , από την πιο ασήμαντη αντίδραση ή πράξη, μέχρι κάτι που αντιμετωπίζεται οικουμενικά ως "σημαντικό"(αν και ίσως σ'αυτό το σημαντικό να κρύβεται λιγότερο νόημα απ'ότι και σ'ένα ασυναίσθητο βλέμμα ενός αγνώστου ακόμα!).

Το θέμα είναι να προσπαθήσεις ΕΣΥ να δώσεις το νόημα , να σταματήσεις να γίνεσαι μοιρολατρικός και ψεύτικος , να προσπαθήσεις πραγματικά για να γλιτώσεις από αυτή την πλασματική ζωή που όλοι μας διαφιμίζουν είτε αυτή μας καθιστά χαρούμενους και τέλειους , είτε καταθλιπτικούς κι αντικοινωνικούς. Στην ουσία όλα εξαρτώνται από το πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας , κι αν δε μας δούμε λίγο θετικά τότε δε θα μπορέσουμε να δούμε τίποτα άλλο "σωστά".

Με εκπλήσσει ο τρόπος που περνάω από το ένα θέμα στο άλλο. I really have to try not to lose my train of thought, stay concentrated on my subject and , and , and...Yeap.One day.When i will have changed the point of view , the way i see myself..=)

Καλό βράδυ!

Επιλέγω να κλείσω με ένα υπερτέλειο , αγαπημένο τραγούδι λοιπόν,...

Epitaph - King Crimson

Κι όμως όσο καλή φωτογραφική μηχανή κι αν έχεις , δε μπορείς να αποτυπώσεις τα χρώματα που εμαφνίζονται από το παιχνίδι του ήλιου με τα σύννεφα.

Συμπέρασμα της ημέρας ήταν αυτό,μάλλον.

Σήμερα στεκόταν στο μπαλκόνι κοιτάζοντας τα σύννεφα και τις λευκές γραμμές που σχημάτιζαν στον ουρανό τα αεροπλάνα που έφευγαν.Και τότε ήρθε στο μυαλό της μία μελωδία.

Ένα τραγούδι το οποίο της δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα κάθε φορά που το ακούει.

Μπορεί να το μισεί όσο τίποτα τη μία στιγμή και την επόμενη να το λατρεύει και να ψιθυρίζει τους στίχους του για όλη την υπόλοιπη μέρα (ή και νύχτα).

Νιώθοντας το κρύο να τη διαπερνά , κατάλαβε ότι δεν ήταν τόσο έξυπνο εκ μέρους της να βγει στο μπαλκόνι με το φανελάκι.Κι όμως, δεν την ενοχλούσε ούτε το κρύο ούτε ο άνεμος που το κουβαλούσε μέσα του.

Confusion will be my epitaph

As i crawl a cracked and broken path

If we make it we can all sit back and laugh

But i fear tomorrow i'll be crying

Yes i fear tomorrow i'll be crying...

Σήμερα ήταν η μοναδική μέρα που ακούγοντας το τραγούδι δεν ήξερε αν το μισούσε ή αν το λάτρευε.

Υπό την επίδραση του κρύου στον εγκέφαλο της , ο οποίος ξεκίνησε να βουίζει , όλα ήταν αλλιώς.

Άρχισε να το συνειδητοποιεί. Βρισκόταν σε εκείνο το μπαλκόνι ώρες τώρα, ίσως και μέρες ή μήνες.

Είχε χάσει την αίσθηση του χωροχρόνου και ίσως και την ικανότητα της μνήμης.

Το μόνο που ήταν στο παγωμένο μυαλό της ήταν εκείνη η μελωδία και εκείνη η φράση.

Confusion will be my epitaph

Και τότε ένιωσε τον παγωμένο άνεμο να στεγνώνει το ένα και μοναδικό δάκρυ από το πρόσωπό της.