ΑΝΥΠΑΡΞΊΑ

Ήταν ένα δωμάτιο, τα πάντα ήταν λευκά.

Υπήρχε ένα μεγάλο τραπέζι , και μία προθήκη με γυαλικά . Πολλές καρέκλες , ξύλινες, με ψηλή πλάτη, σκαλισμένες στο χέρι.

Όλα καλυμμένα με άσπρο ύφασμα.

Ξεχώριζαν μόνο σχήματα, αλλά ήξερε τι κρυβόταν πίσω από το ύφασμα.

Κάθισε στο λευκό μάρμαρο , και κοιτούσε για ώρα τον άσπρο τοίχο απέναντί του.

Η μονοτονία αυτή τον έκανε να δημιουργήσει νοητά σχήματα πάνω στον τοίχο, ανύπαρκτα, φανταστικά.

Κάποιος μπήκε στο δωμάτιο, άναψε ένας προβολέας , και τότε πράγματι μπορούσε να δει είδωλα στο λευκό τοίχο.

Τον εαυτό του, φορώντας ένα καουμπόικο καπέλο, με τις παλάμες ενωμένες σαν να προσεύχεται.

Κι αναρωτιέται αν ήταν σε αυτή τη στάση όλη εκείνη την ώρα.

Αν πράγματι προσευχόταν στο άγνωστό, αν προσπαθούσε τόσο σκληρά να φανταστεί, να νιώσει ότι κάτι άλλο υπάρχει στο λευκό δωμάτιο , ότι κάτι άλλο καθρεπτίζεται στον άσπρο τοίχο εκτός από το είδωλό του.

Και τότε παρατήρησε το άλλο είδωλο.

Το διαφορετικό, το ξένο. Τον εισβολέα , για τον οποίο τόσο καιρό παρακαλούσε.

Πόσο καιρό? Δεν ξέρει. Δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης  για τα όνειρα.

Κι όμως , αυτό το λευκό σε φοβίζει, αντιπροσοπεύει το φως , εκείνο το φως που σε κάνει να νιώθεις γυμνός απέναντι σε όλους, και πιο πολύ στον εαυτό σου.

Εκείνο το φως που σε τρομάζει και συνάμα σε συναρπάζει, που θέλεις να χαθείς μέσα του ,αλλά φοβάσαι το ότι ενώ εσύ θα θέλεις μόνο να κρυφτείς για λίγο, μέχρι ο εαυτός σου να σταματήσει να σε ψάχνει, εκείνο θα σε καταπιεί, και θα μείνεις στη λευκή αιωνιότητα. 

Ήταν ένα δωμάτιο, τα πάντα ήταν λευκά.

Δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης  για τα όνειρα...