Πάλι αυτή η ερώτηση#

*That love is mean, and love hurts But I still remember that day we met in December*

1.  ~ Βαρέθηκα αυτή τη μαυρίλα παντού στις σκέψεις μου.
Συνέχεια λέω ότι θα το αλλάξω, ότι θα τα βλέπω όλα πιο θετικά.
Προσπαθώ, και μετά λέω "δε με άφησαν οι συγκυρίες, δεν ήταν όπως θα ήθελα"
Μα ποτέ δε θα είναι όπως θα θέλω, πάντα θα υπάρχει κάτι να μου χαλάσει τα σχέδια.
Όσο κι αν προσπαθώ να σχεδιάσω την παραμικρή λεπτομέρεια κάτι θα πάει στραβά.
2.~ Όχι άλλη συννεφιά! Τουλάχιστον ας βρέξει λίγο. Δεν αντέχω αυτή τη μέση κατάσταση...Ούτε κρύο ούτε ζέστη κυριολεκτικά..Ούτε μαύρο ούτε άσπρο. Πάλι αυτό το απαίσιο γκρι. 
3~ Και πώς συνδέονται όλα αυτά? Μα φυσικά μέσα από το υπέρτατο αναπάντητο ερώτημα, πώς-ξεφεύγεις-από-το-φίλοι-σκέτο-φίλοι.
Απάντηση : .. αγνοείται προς το παρόν.

Αλλιώτικος πόλεμος, μα τόσο γνώριμος.

Είναι ένας πόλεμος, σφοδρός.

Κάποιες φορές εμφύλιος, νιώθεις να μάχεσαι εν μέρει με τον εαυτό σου.

Συχνότερα, νιώθεις να μάχεσαι έναν εχθρό που πάντα θα σε νικάει.

Πολύχρονος, σαν τον Τρωικό, μα συνάμα σύντομος, πιο σύντομος κι από μια πνιγμένη επανάσταση.

Επανάσταση κόντρα στον εαυτό σου και σ'αυτά που νόμιζες ότι ποτέ δε θα'νιωθες.

Οι συνέπειές του: τραγικές, τόσο για το νικημένο όσο και για το νικητή.

Κανένας δεν τη γλιτώνει μόνο με γρατζουνιές, το ελάχιστο που θα πάθεις είναι να πληγωθείς, κι απ'την πληγή να αρχίσουν να τρέχουν συναισθήματα καταπιεσμένα,ξεχασμένα. Πόνος.

Πολλοί αναμίχθηκαν, μα μόνο οι δυο μαχόμενοι ήταν αυτοί που πλήρωσαν, αυτοί που κάποτε είχαν συμφέροντα και που στο τέλος τα παράτησαν όλα κι έτρεξαν να σώσουν τους χτυπημένους τους εαυτούς.
Μα ο νικητής δε θα'ναι εκείνος που θα καταφέρει το μεγαλύτερο πλήγμα στον εχθρό, αλλά εκείνος που θα θυσιαστεί στη μάχη...

Κι ο έρωτας πόλεμος δεν είναι εξάλλου?

Και μάλιστα ο πιο σφοδρός απ'όλους.
Το θέμα είναι να μάθεις να ξεχωρίζεις πότε αξίζει να ριχτείς στη μάχη.

Ρυθμική ανάσα..

Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.

Είναι άπειρες οι φορές που λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος μας έρχονται οι πιο υπέροχες ιδέες. Είναι τα όνειρα της μέρας, οι στόχοι που φοβόμαστε να βάλουμε. Εκείνες τις ελάχιστες στιγμές της απόλυτης χαλάρωσης νιώθουμε την έμπνευση να μας κατακλύζει, τις σκέψεις να κλείνονται σε κουτιά καθώς ο εγκέφαλος δεν προλαβαίνει να τις επεξεργαστεί,μιας και δεν αργεί να παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Κι όμως πόσες φορές δεν έχουμε ξεχάσει που έχουμε βάλει τα κλειδιά για εκείνα τα κουτιά των σκέψεων? Κι αν καμιά φορά θυμηθούμε, μόλις ανοίξουμε το κουτί το περιεχόμενό του θα έχει κάνει φτερά, λες κι οι σκέψεις της νύχτας δεν ανήκουν πουθενά αλλού παραμόνο στη στιγμή. Κι είναι εκείνες οι σκέψεις που αδυνατούν να γίνουν αναμνήσεις, που φεύγουν χωρίς να αφήσουν το παραμικρό ίχνος, παραμόνο μία γεύση ανεξήγητη, ένα συναίσθημα ασύλληπτο.. Όπως είναι κι η ίδια η νύχτα άλλωστε.αλλόκοτη.and then..silently the senses abandon their defences...

ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ.

Κι εκεί που νομίζεις ότι έχεις σταματήσει να νιώθεις, ότι έχεις μείνει στάσιμος στα πιστεύω και τις απόψεις σου, όλα καταρρίπτονται..! Συνεχίζουμε να εξελισσόμαστε, απλά υπό διαφορετικές συνθήκες. Ήμουν σίγουρη ότι θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι να ξανανιώσω εγώ, μέχρι να πω: είμαι ικανοποιημένη με ό,τι έχω και έχω καλό προαίσθημα. Τελικά κατάλαβα ότι δεν υπάρχει προαίσθημα, ούτε τακτική, μόνο αυθορμητισμός. Εσύ θα καθορίσεις το πως θα σε δει ο άλλος, το θέμα είναι να αποφασίσεις από την αρχή ότι θέλεις να δείξεις τον εαυτό σου, κι όχι το πως θα ήθελες να είναι ο εαυτός σου. Εξάλλου έτσι είμαστε όλοι πιο όμορφοι, όταν είμαστε αυθόρμητοι, κι όταν δεν κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις, εξάλλου οι λέξεις πάντα παίζουν παιχνίδια. Η σημασία τους αλλάζει συνέχεια, ο καθένας εκλαμβάνει διαφορετικά την ίδια φράση. Και ξαναγυρίζω στο θέμα μου, αν υπάρχει θέμα, ο καλύτερος εαυτός μας, είναι αυτός που μας βγαίνει όταν απαντάμε χωρίς να σκεφτόμαστε, χωρίς να περιοριζόμαστε, όταν είμαστε αυθόρμητοι.
Και τώρα είμαι σίγουρη, ποτέ δε σταματάς να νιώθεις. Κι ακόμα κι όταν νομίζεις ότι είσαι κενός κι ότι η ρουτίνα έχει κατατροπώσει το "εγώ" σου αλλά και το "αυτός" ή "αυτή" σου ή καλύτερα το "εκείνος" , μιας και το "αυτός" είναι απαίσια λέξη, και τότε νιώθεις. Ακόμα και το κενό είναι "κάτι" γιατί σε βάζει σε σκέψεις, σε κάνει να καταλαβαίνεις την κατάστασή σου και να ψάχνεις ερεθίσματα μόνο για να καταλάβεις αν νιώθεις.
Και το συμπέρασμα είναι πάντα θετικό.
~
Και μετά λες "δείξε το ενδιαφέρον σου" στον εαυτό σου και φυσικά γεννιέται εκείνο το ερώτημα. Ένα ΠΩΣ που θα σε στοιχιώσει. Χαλάρωσε. Δεν αξίζει να παίρνεις τη ζωή τόσο στα σοβαρά, ένα αστείο είναι, σωστά? 

...Like a circle in a spiral Like a wheel within a wheel Never ending or beginning, On an ever spinning wheel As the images unwind Like the circles that you find In the windmills of your mind...

Καλημέρα=)