Ένα φεγγάρι κόκκινο να τ'ονειρευόμαστε μαζί.

Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί είμαι τόσο αναποφάσιστη?

Πραγματικά, σαν τον καιρό κι εγώ... 

Κάθε δύο λεπτά τα σύννεφα κρύβουν τον ήλιο κι ύστερα από λίγο εκείνος καταφέρνει να ξεφύγει ξανά...Έτσι κι εγώ τη μία είμαι σίγουρη κι αποφασισμένη για το τι θέλω παρ'όλο που δεν ξέρω πως να το αποκτήσω, και την επόμενη στιγμή νομίζω ότι όλα γύρω μου είναι υπερβολικά άδεια, αόριστα...

Ίσως κι εγώ να είμαι άδεια, κενή αυτή την περίοδο, να μην ξέρω τι θέλω.

Δεν ξέρω τι θέλω, μόνο για ένα είμαι σίγουρη, εσύ θα μου έφτανες και θα μου παραέφτανες.

Συγκυρίες σου λέει μετά.

Πάμε μια βόλτα εκεί που θα ανακαλύψουμε τι χρειάζεται πραγματικά μία σχέση, επικοινωνία μάλλον μεταξύ των ατόμων, δε σου μιλάω για κάτι σοβαρό, απλά για την ικανότητα του ανθρώπου να αντιλαμβάνεται, να λαμβάνει και να αποκωδικοποιεί τα μηνύματα του άλλου.

Επικοινωνία σου λέει μετά...=)

Εγώ προτιμώ να επικοινωνώ με το φεγγάρι, με ακούει και το ακούω μέσα απ'τη σιωπή της νύχτας και το θόρυβο που πολλοί καλούνται αλλά λίγοι καταφέρνουν να αποκωδικοποιήσουν..

Καλό απόγευμα=)

Αϋπνία.

Ξύπνησε πριν καν ξημερώσει  με εκείνο το αίσθημα της πτώσης που σε τρομάζει όσο τίποτα άλλο καθώς σε βγάζει από το λήθαργο. Σηκώθηκε κατευθείαν νομίζοντας ότι είχε αργήσει, και δύο μόλις λεπτά μετά βρήκε τον εαυτό της να αναρωτιέται. Γιατί να έχει αργήσει? Αφού δεν είχε κάποια υποχρέωση αξημέρωτα. Παρ'όλο που ήταν αρκετά νωρίς ήξερε ότι δε θα κατάφερνε να ξανακοιμηθεί οπότε δεν προσπάθησε καν. Άνοιξε το ραδιόφωνο, αρκετά δυνατά για να είναι σίγουρη ότι θα ενοχλήσει το ζευγάρι του διπλανού διαμερίσματος κι η μουσική ξεχύθηκε στο χώρο δίνοντας ζωή στο σκοτεινιασμένο ακόμα διαμέρισμα. 

Όσο περίμενε να ζεσταθεί το νερό πριν φτιάξει καφέ το θέαμα έξω από το παράθυρο τράβηξε την προσοχή της. Εκείνη τη στιγμή άκουσε το χτύπημα στην πόρτα, δεν άνοιξε όμως, όντας σίγουρη ότι κάποιος από το διπλανό διαμέρισμα ήθελε να παραπονεθεί για τη μουσική που τον έβγαλε από την ύπνωση. Ο άγνωστος επισκέπτης επέμενε στην πόρτα, το νερό έβραζε κι εκείνη συνέχιζε να κοιτάζει από το παράθυρο τους αγνώστους σε αυτήν ανθρώπους να μαλώνουν. Κάνοντας μία αποφασιστική κίνηση άνοιξε το παράθυρο.

-Καλημέρα.Κι αν αύριο ένας από εσάς πέθαινε δε θα νιώθατε τύψεις που ανταλλάσετε αυτά τα πικρά λόγια τώρα, αξημέρωτα, χωρίς αιτία, απλά για να εκτονωθείτε?

Με τον ίδιο τρόπο ξανάκλεισε το παράθυρο χωρίς να περιμένει να ακούσει την απάντηση. Έκλεισε το μάτι της κουζίνας έχοντας χάσει κάθε ίχνος καλής διάθεσης, μιας και το χτύπημα στην πόρτα συνεχιζόταν.Άνοιξε απότομα έτοιμη να γρονθοκοπήσει το άτομο που θα έβλεπε έξω.

Κοίταξε δεξιά, αριστερά αλλά δεν είδε κανένα, παραμόνο ένα σημείωμα "Εσύ δε νιώθεις τύψεις για ό,τι έκανες ποτέ?" . Ξαναμπήκε φουριόζα στο διαμέρισμα κι έτρεξε στο παράθυρο. Οι άνθρωποι στο δρόμο ήταν αγκαλιασμένοι την ώρα που ένα τρίτο άτομο έβγαινε από την πολυκατοικία της κατευθυνόμενο σ'ένα τόσο γνώριμο ασημί wolkswagen.

 

 Καλό μεσημέρι :)

Κάτι σαν λογική.

Εντάξει δεν ξέρω τι έχω, αλλά περιμένω να καταλάβεις ότι έχω κάτι.

Σου το δείχνω υπερβολικά έμεσα, αλλά σου το δείχνω.

Δε θέλω να με ρωτήσεις τι συνέβη ή να προσπαθήσεις να με βοηθήσεις.

Δεν υπάρχει τρόπος να βοηθήσεις κάποιον αν ο ίδιος δεν ξέρει από τι πάσχει.

Θέλω απλά να το νιώσεις.

Να μου δείξεις ότι υπάρχει επικοινωνία μεταξύ μας.

Ότι δεν είμαστε επιφανειακοί ή ρηχοί.

Μα δεν έχουμε λόγο να ξεχωρίζουμε από το σύνολο.

Να καταλάβεις ότι δεν είμαι καλά, να με αγκαλιάσεις και να μην πεις τίποτα.

Δε θέλω να μου πεις "όλα θα πάνε καλά" ούτε ότι θα είσαι εδώ.

Θέλω μόνο να με αγκαλιάσεις και τότε θα ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά κι ότι θα είσαι εδώ.

Νόμιζα ότι δε θέλω συναισθήματα, όμως δεν ξέρω τι θέλω.

Κάτι ενδιάμεσο, κάτι κανονικό, αλλά ο καθένας σταθμίζει διαφορετικά αυτή την "κανονικότητα", ο καθένας έχει άλλη λογική, άλλα δεδομένα.

Απλά να μου δείξεις ότι βλέπεις ότι κάτι δεν πάει καλά...

Κι ίσως αυτό με βοηθήσει να ανακαλύψω την αιτία..

 

At least, i can still enjoy music (click here!!!)

PATHETIC.

Εσύ πώς θα ένιωθες σε μια σχολική αίθουσα όταν έξω ακούγονται φωνές?

Όταν νιώθεις το ξύπνημα να πραγματοποιείται λίγο μακριά σου.

Όταν αρχίζεις να ελπίζεις μα διστάζεις?

Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι διλειάζεις?

Όταν θέλεις να αποφύγεις την ουδετερότητα.

Όταν θέλεις να συμβάλεις κι εσύ σαν οντότητα.

Όταν νιώθεις τόσο αδύναμος σ'αυτό το χώρο, τότε αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι αποτελείς το μελλοντικό στρατιώτη, ένα απλό πιονάκι που προετοιμάζεται με σκοπό να γίνει ένας εκ των πολλών,ένα πανομοιότυπο προιόν της μαζοποίησης.

Κι εκείνη τη στιγμή είναι που έρχεται το τελειωτικό χτύπημα.

Τραγελαφική ή όχι η κατάσταση, χαρακτιρίζεται σίγουρα από ειρωνία, μη σου πω τραγική.

"Μετά τη δολοφονία του Πειθία και των άλλων δημοκρατικών...Στην Κέρκυρα επικρατεί μεγάλη σύγχυση" Και τότε τα στρατιωτάκια που μαιθαίνουν για ένα καθεστώς ανομίας, βίας και τρομοκρατίας, όπου οι θεσμοί υπολειτυργούν, 2.500 χρόνια πριν , χάνουν έναν αγώνα που γίνεται 100 μέτρα μακριά τους , λειτουργούν απλά παθητικά.

Κι εσύ μου λες για κριτική σκέψη στην παιδεία.

Πού την είδες?

Ξύπνα.

 

Σκέψεις του αδύνατου.

 

-what's wrong?

-nothing, i just ... No. it's nothing, really.

-You know that i care about you, please tell me that nothing important has happened.

-Thank you for being here.Well, truth is that nothing important has happened...It's just that need...that hunger inside me, the feeling that there's something missing, that our time is up, that we'll never live these particular moments again...That nothing is permanent, and that i'm too unstable to make any decisions...

-I understand...You know i can't help but feel the same way as you do...like time passes by so quickly...like i've regretted for uncountable things i did not do, and i should have done...

-Do you wish we were free? 

-I can't stand making wishes anymore...They're all fake.

-Do you know how to be free?

-I don't have to look for an answer. I know i'm free whenever i want to. I just have to close my eyes and dream of being somewhere else, anywhere else in the universe but this planet.

Αιχμάλωτοι της ελεύθερης σκέψης.

Επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Επειδή έτσι έχω μάθει από μία κοινωνία την οποία όλοι βρίζουν αλλά κανένας δεν προσπαθεί να αλλάξει.

Επειδή έτσι με διδάξατε εσείς.

Όλοι οι μεσήλικες που κάποτε αγωνιστήκατε και τώρα τα έχετε παρατήσει.

Εσείς που παραπονιέστε για τα εισοδήματα σας που καταλήγουν ανύπαρκτα.

Εσείς που φοβάστε να τα διεκδικήσετε.

Εσείς που καταλήγετε πίσω από μία κατά το ήμισυ αληθινή μάσκα-ότι δεν έχετε τη δυνατότητα.

Γι αυτό κι εγώ επέλεξα να κλειστώ σε εμένα.

Να φορέσω τη δική μου μάσκα που γράφει πάνω "νέος, ελεύθερος,σκοτώστε τον",όποτε βαδίζω μπροστά σας.

Να μπω στο ρόλο εκείνου που περιμένετε να αγωνιστεί για εσάς και να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

-Γιατί νιώθεις φυλακισμένη? Τόσες ελευθερίες δε σου φτάνουν?

-Επειδή είμαι. 

Ακόμα και στο ίδιο μου το μυαλό έχουν χαραχτεί συγκεκριμένες πεποιθήσεις και πρότυπα.

Ευτυχώς δεν είναι τα δικά σας.

Ίσως όμως και δυστυχώς, γιατί εσείς ξέρατε ότι μπορούσατε.

Ότι μπορούσατε να αγωνιστείτε κόντρα σε κάτι παρά τις αντιξοότητες.

Αλλά όλοι πάντα θα μπορούν.

Θα υπάρχουν δυνατότητες, όμως ο άνθρωπος που απ'τη φύση του τα πάντα απορρίπτει, θα τις χαραμίσει άσκοπα, κι έπειτα θα μείνει μόνος να κλαίει τη μοίρα του, σ'ένα κλουβί που λέγεται κοινωνία, φορώντας μια μάσκα που σε ονομάζει άνθρωπο.

-Τουλάχιστον η δική μαυ φυλακή μου δημιουργεί και κάποιες παραισθήσεις, κάποιες "ελευθερίες" , όπως το να γράφω και να νομίζω ότι σκέφτομαι.

Για να καταλάβω μετά, ότι σκέφτομαι ό,τι πρέπει να σκέφτομαι σύμφωνα με τους κανόνες του κλουβιού μου, ότι οι σκέψεις μου δεν παραμένουν ακέραιες γιατί φοβούνται, γι αυτό και χάνουν όλη την αλήθεια τους μόλις αποτυπωθούν κάπου...

Ο ήχος του φτερουγίσματος.

"Είναι μια σπάνια ευκαιρία να ωριμάσεις, να αποκτήσεις μιαν υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος κόσμος  για χάρη κάποιου άλλου αγαπημένου προσώπου... 

Εδώ όμως λαθεύουν οι νέοι τόσο συχνά και τόσο βαριά, ορμάνε ακράτητοι ο ένας προς τον άλλον,όταν τους αγγίξει η αγάπη σκορπίζονται εδώ κι εκεί, ενώ η ψυχή τους είναι γεμάτη ακεφιά, ακαταστασία και ταραχή. Τι μπορεί όμως να βγει από αυτό? Τι μπορεί να κάνει η ζωή αυτό το μπερδεμένο σωρό των μισοσπασμένων υλικών που αυτοί τα ονομάζουν "ένωσή" τους και πολύ θα'θελαν να τα ονομάζουν "ευτυχία" τους? Και τι τους μέλλεται το αύριο? Καθένας τους αφανίζεται για χάρη του άλλου, κι αφανίζει σύγκερα τον άλλον κι άλλους πολλούς ακόμα, που ίσως να'ρχόντουσαν κατόπι. Χάνει το νόημα της απεραντοσύνης, χάνει όλες του τις δυνατότητες. Ανταλλάζει το "πηγαιν'έλα" των σιωπηλών, γεμάτων υποσχέσεις πραγμάτων, μ'ένα στείρο ανακάτεμα,απ'όπου δε μπορεί να βγει άλλο τίποτα παρά σιχασιά, απογοήτευση και φτώχεια..."

Γράμματα σ'ένα νέο ποιητή, Rainer Maria Rilke.

Μα αλήθεια, τι είδους ένωση ή ευτυχία είναι αυτή? Αφού ο έρωτας, εξ'ορισμού (αν υπάρχει ορισμός ) ικανοποιεί το εγώ μας.
Ωστόσο και μόνο η προσπάθεια κατασκευής ορισμού γίνεται από άτομα ανίκανα να νιώσουν, νομίζω. Συναισθήματα σαν κι αυτό, που έρχονται κάθε φορά με μορφή διαφορετική αλλά με τα ίδια συμπτώματα -σαν ιό που μεταβάλλεται καθιστώντας την εύρεση εμβολίου αδύνατη-, απλούστατα δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν με λέξεις, μα ούτε και με εικόνες. Ίσως μόνο μέσα από τη μουσική, καθώς δημιουργεί σε όλους μας διαφορετικά συναισθήματα, τέτοια που να αρμόζουν στην κατάσταση που βρίσκεται ο καθένας μας :)

Καλό μήνα!

 

Υ.Γ. Μπίλλυ ευχαριστώ για το βιβλίο, είναι υπέροχο.