Αϋπνία.

Ξύπνησε πριν καν ξημερώσει  με εκείνο το αίσθημα της πτώσης που σε τρομάζει όσο τίποτα άλλο καθώς σε βγάζει από το λήθαργο. Σηκώθηκε κατευθείαν νομίζοντας ότι είχε αργήσει, και δύο μόλις λεπτά μετά βρήκε τον εαυτό της να αναρωτιέται. Γιατί να έχει αργήσει? Αφού δεν είχε κάποια υποχρέωση αξημέρωτα. Παρ'όλο που ήταν αρκετά νωρίς ήξερε ότι δε θα κατάφερνε να ξανακοιμηθεί οπότε δεν προσπάθησε καν. Άνοιξε το ραδιόφωνο, αρκετά δυνατά για να είναι σίγουρη ότι θα ενοχλήσει το ζευγάρι του διπλανού διαμερίσματος κι η μουσική ξεχύθηκε στο χώρο δίνοντας ζωή στο σκοτεινιασμένο ακόμα διαμέρισμα. 

Όσο περίμενε να ζεσταθεί το νερό πριν φτιάξει καφέ το θέαμα έξω από το παράθυρο τράβηξε την προσοχή της. Εκείνη τη στιγμή άκουσε το χτύπημα στην πόρτα, δεν άνοιξε όμως, όντας σίγουρη ότι κάποιος από το διπλανό διαμέρισμα ήθελε να παραπονεθεί για τη μουσική που τον έβγαλε από την ύπνωση. Ο άγνωστος επισκέπτης επέμενε στην πόρτα, το νερό έβραζε κι εκείνη συνέχιζε να κοιτάζει από το παράθυρο τους αγνώστους σε αυτήν ανθρώπους να μαλώνουν. Κάνοντας μία αποφασιστική κίνηση άνοιξε το παράθυρο.

-Καλημέρα.Κι αν αύριο ένας από εσάς πέθαινε δε θα νιώθατε τύψεις που ανταλλάσετε αυτά τα πικρά λόγια τώρα, αξημέρωτα, χωρίς αιτία, απλά για να εκτονωθείτε?

Με τον ίδιο τρόπο ξανάκλεισε το παράθυρο χωρίς να περιμένει να ακούσει την απάντηση. Έκλεισε το μάτι της κουζίνας έχοντας χάσει κάθε ίχνος καλής διάθεσης, μιας και το χτύπημα στην πόρτα συνεχιζόταν.Άνοιξε απότομα έτοιμη να γρονθοκοπήσει το άτομο που θα έβλεπε έξω.

Κοίταξε δεξιά, αριστερά αλλά δεν είδε κανένα, παραμόνο ένα σημείωμα "Εσύ δε νιώθεις τύψεις για ό,τι έκανες ποτέ?" . Ξαναμπήκε φουριόζα στο διαμέρισμα κι έτρεξε στο παράθυρο. Οι άνθρωποι στο δρόμο ήταν αγκαλιασμένοι την ώρα που ένα τρίτο άτομο έβγαινε από την πολυκατοικία της κατευθυνόμενο σ'ένα τόσο γνώριμο ασημί wolkswagen.

 

 Καλό μεσημέρι :)