Ο ήχος του φτερουγίσματος.

"Είναι μια σπάνια ευκαιρία να ωριμάσεις, να αποκτήσεις μιαν υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος κόσμος  για χάρη κάποιου άλλου αγαπημένου προσώπου... 

Εδώ όμως λαθεύουν οι νέοι τόσο συχνά και τόσο βαριά, ορμάνε ακράτητοι ο ένας προς τον άλλον,όταν τους αγγίξει η αγάπη σκορπίζονται εδώ κι εκεί, ενώ η ψυχή τους είναι γεμάτη ακεφιά, ακαταστασία και ταραχή. Τι μπορεί όμως να βγει από αυτό? Τι μπορεί να κάνει η ζωή αυτό το μπερδεμένο σωρό των μισοσπασμένων υλικών που αυτοί τα ονομάζουν "ένωσή" τους και πολύ θα'θελαν να τα ονομάζουν "ευτυχία" τους? Και τι τους μέλλεται το αύριο? Καθένας τους αφανίζεται για χάρη του άλλου, κι αφανίζει σύγκερα τον άλλον κι άλλους πολλούς ακόμα, που ίσως να'ρχόντουσαν κατόπι. Χάνει το νόημα της απεραντοσύνης, χάνει όλες του τις δυνατότητες. Ανταλλάζει το "πηγαιν'έλα" των σιωπηλών, γεμάτων υποσχέσεις πραγμάτων, μ'ένα στείρο ανακάτεμα,απ'όπου δε μπορεί να βγει άλλο τίποτα παρά σιχασιά, απογοήτευση και φτώχεια..."

Γράμματα σ'ένα νέο ποιητή, Rainer Maria Rilke.

Μα αλήθεια, τι είδους ένωση ή ευτυχία είναι αυτή? Αφού ο έρωτας, εξ'ορισμού (αν υπάρχει ορισμός ) ικανοποιεί το εγώ μας.
Ωστόσο και μόνο η προσπάθεια κατασκευής ορισμού γίνεται από άτομα ανίκανα να νιώσουν, νομίζω. Συναισθήματα σαν κι αυτό, που έρχονται κάθε φορά με μορφή διαφορετική αλλά με τα ίδια συμπτώματα -σαν ιό που μεταβάλλεται καθιστώντας την εύρεση εμβολίου αδύνατη-, απλούστατα δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν με λέξεις, μα ούτε και με εικόνες. Ίσως μόνο μέσα από τη μουσική, καθώς δημιουργεί σε όλους μας διαφορετικά συναισθήματα, τέτοια που να αρμόζουν στην κατάσταση που βρίσκεται ο καθένας μας :)

Καλό μήνα!

 

Υ.Γ. Μπίλλυ ευχαριστώ για το βιβλίο, είναι υπέροχο.