Δε χανόμαστε εξάλλου

“Οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται μεταξύ 2 π.μ. και τρίτου ποτού.” ,όπως είπε κάποιος ανώνυμος κάπου στον ιστό. Και θα συμφωνήσω με αυτόν τον ανώνυμο. 
"Δεν έχω κάνει ποτέ..." γράφει πάνω στο θρανίο μου με τους γραφικούς χαρακτήρες της Ε*, και μια ημερομηνία χαραγμένη δίπλα. "Έχουμε και λέμε..." κι άλλη μια ημερομηνία δίπλα. Και λίγο πιο πέρα η ίδια φράση με διαφορετική ημερομηνία κάθε φορά. Σκέφτομαι πως το θρανίο μου κάθε χρονιά δέχεται χωρίς να αντιδρά όλα τα ψυχολογικά μου. Στο γυμνάσιο ήταν γεμάτο στίχους από ξένα κομμάτια, μέταλ πιο πολύ, άντε και τίποτα ρεντ χοτ τσίλι πέππερς. Στο λύκειο το ρεπερτόριο άλλαξε λίγο, και φέτος άλλαξε ακόμα πιο πολύ. Και πάλι στίχοι, ελληνικοί στην πλειοψηφία τους, Πασχαλίδης στην πλειοψηφία τους. Και ζωγραφιές μικρές, και πράξεις αμέτρητες. Σαν τη ζωή. Εξιστορείται μέσα από στίχους, περιγράφεται μέσα από ζωγραφιές και μένει μέσα από πράξεις -μα όχι αριθμητικές. Θα μου λείψει το θρανίο μου, και το κάθε θρανίο που είχα. Θα πρέπει να αρχίσω να γράφω αλλού ημερομηνίες...σε τετράδια, στο κινητό, κάπου.
~
-Τι σκέφτεσαι;
-Ότι θα μου είναι πολύ δύσκολο να αρχίσω από την αρχή. Ότι δεν είμαι σαν εκείνους που κοινωνικοποιούνται και προσαρμόζονται απευθείας μόλις αλλάξουν περιβάλλον. Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου να ξεκινάει κάπου αλλού, από το μηδέν, χωρίς κανένα γνωστό και καμιά από εσάς..
-Κι ακόμα κι όταν βρούμε άλλες παρέες πάντα θα τις συγκρίνουμε με τη δική μας, θα βλέπουμε ότι είναι κατώτερες, ότι περνάμε καλά, αλλά διαφορετικά. 
-Και μετά δε θα μπορούμε να δεθούμε μαζί τους, δε θα μπορέσουμε να έχουμε με τους άλλους το δέσιμο που έχουμε μεταξύ μας.
-Ναι αλλά Χριστούγεννα και Πάσχα και καλοκαίρι θα ξαναγυρνάμε εδώ. Το εδώ θα υπάρχει πάντα και θα μας περιμένει. Όποτε το χρειαζόμαστε, όποτε δεν είμαστε καλά, όποτε μας λείπει ο ήλιος κι η θάλασσα κι η αύρα της πόλης αυτής γενικά...-
-Έχουμε άλλον ένα χρόνο και λίγους μήνες, δεν πρέπει να αγχωνόμαστε τόσο από τώρα..Και πρέπει να φροντίσουμε να περάσουμε όσο πιο καλά μπορούμε.Κι ακόμα κι όταν έρθει το "μετά" εμείς ξέρουμε πως δε χανόμαστε, ακόμα κι αν δεν είμαστε όπως τώρα , είπε και η έκτη κοπέλα. 
Χαμογελούσαν. Κι είχαν ακόμα καιρό. Όσο γρήγορα και αν περνάει ο χρόνος οι στιγμές θα μένουν.
~
-Ρε δεν έχει έρθει κανένα ταξί τόση ώρα.
-Ήρθε ένα κι έφυγε.
-Δεν το είδα καν.
-Θα σε πάω να πάρεις από την πλατεία ταξί.
-Σε λίγο, όχι ακόμα...Πώς νιώθεις;
-Σαν να λείπει κάτι. Εσύ;
-Σαν να λείπουν πολλά.
-Δε θέλω να γυρίσω πίσω.
-Ούτε εγώ θέλω να γυρίσεις. Αλλά θα γυρίσεις και θα φροντίσεις να περάσεις καλά. Νομίζω ότι επαναλαμβάνομαι. Ότι σου λέω τα ίδια πράγματα, μα εύχομαι να μπορούσα να σου πω κάτι άλλο. Εύχομαι να μπορούσα να σου λέω κάθε μέρα κάτι διαφορετικό που να σε έκανε να χαμογελάς.
-Εσύ πώς νιώθεις;
-Τώρα;
-Γενικά. Και τώρα.
-Γενικά βαρετά. Η ρουτίνα, ξέρεις...Κι εσύ το ζεις...Τώρα..Τώρα όμορφα.

 

Υ.Γ.θέλω να με κρατάς για πάντα.. , μπράβο που κατάφερες και μου το κόλλησες!