Λέξεις, παντού. Τις διαβάζεις, τις ακούς, τις προφέρεις, τις σκέφτεσαι. Μετατρέπεις τα πάντα σε σκέψεις. Τις εικόνες τις περιγράφεις με λέξεις. Τα συναισθήματα τα εκφράζεις με λέξεις. Τους ήχους τους αναλύεις σε λέξεις και οι φόβοι σου δεν είναι ιδέες, είναι λέξεις. Φοβάσαι τον εαυτό σου, το σκοτάδι, τη μοναξιά, τον κόσμο, τους ανθρώπους. Μα όχι τις έννοιες, αλλά τις λέξεις. Δεν πιστεύεις στον εαυτό σου γιατί δεν τον ξέρεις αρκετά καλά κι έτσι τον φοβάσαι. Φοβάσαι το σκοτάδι επειδή φοβάσαι να κινηθείς με το ένστικτό σου, δεν έχεις μάθει να πιστεύεις σ'όσα νιώθεις αλλά μόνο σ'όσα βλέπεις. Φοβάσαι τη μοναξιά και τους ανθρώπους κι όταν έχεις το ένα θέλεις το άλλο, κι όμως τίποτα από τα δύο δε φοβάσαι πραγματικά, χρειάζεσαι μόνο ένα λόγο να παραπονιέσαι. Φοβάσαι τη σκιά σου μα δεν την παρατήρησες ποτέ. Φοβάσαι το χρόνο. Κυρίως αυτό. Γιατί ο χρόνος είναι η μοναδική λέξη με τόση δύναμη. Επειδή δε μπορίσεις να τον ορίσεις. Επειδή περικλύει, εξαφανίζει, καταστρέφει και ξαναδημιουργεί όλες τις άλλες ένοιες. Εσένα τον ίδιο, το σκοτάδι, τη μοναξιά, τους ανθρώπους, τα συναισθήματα. Φοβάσαι το χρόνο γιατί είναι η λέξη που έχει την εξουσία, που ελέγχει όλες τις υπόλοιπες. Άργησες να καταλάβεις πως άξιζες να προσπαθήσεις, καθυστέρησα να αντιληφθώ τη σοβαρότητα μιας κατάστασης, δεν πρόλαβε να της πει πως την αγαπάει,δεν πρόλαβε να επιστρέψει...Εξάλλου, το πλήθος ή το είδος των λέξεων που θα χρησιμοποιήσουμε εξαρτάται από το χρόνο. Τα πάντα εξαρτώνται από αυτών. Το ξέρουμε, το βιώνουμε αλλά δεν το συνειδητοποιούμε. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Αλλιώς αγχωνόμαστε, στεναχωριόμαστε, αλλά και πάλι δεν καταλήγουμε παρά στο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε.
