Γυάλινος Πύργος

Εδώ, κλεισμένη στην προσωπική μου φυλακή παρατηρώ τις διαφορές μεταξύ υποθετικών και πραγματικών καταστάσεων. Και στις δυο περιπτώσεις βρίσκομαι στο ίδιο μέρος, στο ίδιο υπέροχο μίνιμαλ, λιτό, ακριβό και εξαιρετικό σπίτι. Μήνες πριν φανταζόμουν την εν λόγω σκηνή.
 Με φανταζόμουν χαρούμενη. Να γράφω κι εσύ να μαγειρεύεις, να γυρνάς να με κοιτάξεις και να χαμογελάς. Ύστερα να έρχεσαι σε μενα, να με φιλάς εδώ στον καναπέ και να μου δαγκώνεις τη μύτη-εγώ να το παίζω νευριασμένη αλλά κατά βάθος να χαίρομαι τόσο που σε έχω.
Και τώρα χαίρομαι που σε έχω, αλλά δε χαίρομαι για καμία άλλη κατάσταση. Βλέπω τη μιζέρια να κατακλύζει τη ζωή μου, τη βαρεμάρα να φουσκώνει και να μετατρέπει το υπέροχο σπίτι σου στην προσωπική φυλακή μου. Για όλα φταίει το ΕΜΠ που αργεί να ανοίξει, οι περσινές διαρκείς απεργίες που δε με αφήνουν να χαρώ (υποθετω) τη σχολή που ελπίζω ότι θα γεμίσει τον κενό χωροχρόνο μου. Κι είναι τόσο πολύτιμες αυτές οι στιγμές μαζί σου, που τις εκμεταλεύομαι στο έπακρο...Γράφω σχετικά με εσένα, ελπίζω να έρθεις να με αγκαλιάσεις και να μου πεις να πάμε βόλτα, να αρνηθώ αρχικά, να επιμείνεις και να δεις πόσο το θέλω τελικά. Και είναι τόσο πολύτιμες αυτές οι στιγμές μαζί σου, που κοιμάσαι ενώ μελαγχολώ και δε θέλεις να δεις την πραγματικότητα, ότι πάλι με αφήνεις μόλις τα πραγματα λίγο δυσκολέψουν....