Χάος

~Κι αφού είμαστε τόσο ευαισθητοποιημένοι γιατί υπάρχουν ακόμα άστεγοι;

Γιατί πεθαίνουν ακόμα καθημερινά άνθρωποι από ελλείψεις; Από αδυναμία ικανοποίησης των βασικότερων αναγκών τους; 

Γιατί το παιδάκι που ζητάει χρήματα πουλώντας τριαντάφυλλα ή ο μετανάστης που σε παρακαλάει να αγοράσεις θήκη για το κινητό σου είναι ακόμα θύματα εκμετάλλευσης;

Γιατί υπάρχει εκμετάλλευση;

Γιατί υπάρχει πόλεμος, κακία, θάνατος από μη φυσικά αίτια, φόβος;

  Επειδή εσύ κι εγώ γλυκό μου σπουδάζουμε και προσπαθούμε να φτιάξουμε τους τέλειους εαυτούς μας για να ασχοληθούμε μεγαλώνοντας με τα προβλήματα του κόσμου. Για να είμαστε σπουδαγμένοι γιατροί για να μην εξετάζουμε κάποιον αν δε μας πληρώσει και για να εξετάζουμε μόνο στο ιατρείο μας όχι για να τρέχουμε για την κοπέλα που λιποθυμάει στο δρόμο ή για το πρεζάκι που καρφώνει τη βελόνα στο μπράτσο του. Για να είμαστε δικηγόροι που θα ζητάμε φυσικά αντίτιμο για να υπερασπιστούμε το σπίτι του ανθρώπου ο οποίος παλεύει για να το κρατήσει. Για να είμαστε μηχανικοί που θα ερευνούμε και θα κατασκευάζουμε αγαθά προς πώληση, σ'εκείνους που μπορούν να τα αγοράσουν. Για να είμαστε δάσκαλοι που θα περιμένουμε το διορισμό στο δημόσιο ή θα επιλέξουμε τη λύση των ιδιαίτερων μαθημάτων, με το γνωστό αντίτιμο φυσικά. Εσκεμμένα παραλείπω να αναφερθώ στον παράγοντα που καλείται ανεργία, παρ'όλα αυτά σχολιάζω τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις σου στην περίπτωση που θα είχες τη δυνατότητα να ασκήσεις το επάγγελμά σου. 

  Διαβάζουμε, ακόμη, βιβλία,ακούμε μουσική, μορφωνόμαστε, μαθαίνουμε γαλλικά και αγγλικά και ισπανικά, χορεύουμε και διασκεδάζουμε σαν να μην υπάρχει αύριο(20), δε μας αρέσει το αύριο(30), δε θέλουμε να έρθει(50), ίσως και να μην υπάρχουμε αύριο(70 χρονών). Ζούμε τη στιγμή για να τη ζήσουμε, είμαστε νέοι, ο κόσμος είναι δικός μας, και μπορούμε να πραγματοποιήσουμε κάθε όνειρό μας, έστω και σε τιμή ευκαιρίας. Προσπαθούμε, τουλάχιστον. Να βρούμε την ιδανική δουλειά, τον ιδανικό σύντροφο, σπίτι και κατοικίδιο. Ε, ακόμα κι αν δεν είναι τα ιδανικά δεν πειράζει, αρκεί να τα βρούμε, αρκεί να αποκτήσουμε αυτά που ονειρευό(νταν καποιοι για μας)μασταν όταν ήμασταν νέοι, αρκεί τα παιδιά να μεγαλώσουν, να σπουδάσουν, να τους βρούμε δουλειά(!), να δούμε εγγόνια, τα παιδιά και τα εγγόνια μας να γίνουν ό,τι δε γίναμε, να συνεχίσουν ό,τι αρχίσαμε, να μας σκέφτονται, να μας θυμούνται, να μας αγαπούν....

Και τότε γιατί να μη μας σκέφτονται, να μη μας θυμούνται και να μη μας αγαπούν και άλλοι άνθρωποι; Γιατί να μην προσπαθούμε να βελτιώσουμε και τη ζωή των συνανθρώπων μας όταν μπορούμε;  Και τι θα γίνει δηλαδή αν δώσεις ένα χρόνο από τη ζωή σου εσύ μελλοντικέ γιατρέ για να πας εθελοντικά με μια οργάνωση εκεί που χρειάζεται πραγματικά βοήθεια; Ή εσύ δικηγόρε μου αν υπερασπιστείς εκείνους που το έχουν ανάγκη αφιλοκερδώς; Ή εσύ αρχιτεκτόνισσα αν φτιάξεις ένα σπίτι από υλικά που θα βρεις γύρω σου για κάποιον άστεγο; Τόσο μεγάλο είναι το τίμημα; Έχεις πιθανότατα περισσότερα χρόνια ζωής ακόμη από όσα έχεις ζήσει μέχρι τώρα. Προλαβαίνεις να χορέψεις, να ακούσεις μουσική, να διασκεδάσεις και να κάνεις παιδιά. Αλλά ακόμη κι αν έχεις λιγότερη ζωή μπροστά σου, δεν αξίζει να αφιερώσεις λίγη από αυτήν σε κάποιον άλλο πέρα από σένα; Τόση έχεις αφιερώσει μέχρι τώρα που κουράστηκες;

Εγώ, όμως, είδα κι άκουσα γι ανθρώπους που τα κάνουν αυτά, κι ακόμη περισσότερα. Που κάνουν ό,τι μπορούν, ανεξάρτητα από το επάγγελμά τους για να βοηθήσουν όσους βρίσκονται σε ανάγκη. Κι όταν οι δεύτεροι σταματήσουν να βρίσκονται σε ανάγκη θα βοηθήσουν με τη σειρά τους άλλους όταν χρειαστεί. Ένα ποσοστό εξ' αυτών τουλάχιστον. Ακόμη κι ένα πακέτο μακαρόνια να αγοράσεις και να δώσεις στο σημείο συλλογής τροφίμων στη σχολή σου πρόοδος είναι σε σχέση με το σταύρωμα των χεριών ή την αλλαγή του καναλιού στην τηλεορασούλα σου όταν ακούς για πρόσφυγες. Όχι ότι δε μπορείς να βοηθήσεις πολύ περισσότερο, αλλά δε θα σου πει κανένας να το κάνεις. Σημασία έχει να νιώσεις εσύ την ανάγκη.

Και γιατί δεν τη νιώθεις-ή έστω τη "νιώθεις" αλλά δεν προλαβαίνεις να την ικανοποιήσεις μιας και δεν έχεις χρόνο (βέβαια χρόνο για το κινητό σου έχεις άπλετο) ; Επειδή είσαι φυλακισμένος, γλυκό μου, του σύγχρονου πολιτισμού μέσα στον οποίο κι εσύ κι εγώ μεγαλώσαμε. Μάθαμε να κοιτάμε οθόνες, να μιλάμε σε κεραίες και καλώδια(πλέον όχι βέβαια!) και να υπακούμε σε μηχανικές φωνές. Και κάπως έτσι ξεχάσαμε να σκεφτόμαστε, όχι μόνο τους άλλους, αλλά και τον εαυτό μας. Γιατί αν δεν είναι αυτοπραγμάτωση να βοηθήσεις τους άλλους και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, τότε ποια είναι  η αυτοπραγμάτωση; ΤΙ θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα και πιο ολοκληρωμένος; Και θα μου πεις, "εσύ γι αυτό θα πήγαινες κάπου εθελοντικά να προσφέρεις βοήθεια;" Και θα σου έγνεφα αρνητικά... Αλλά σίγουρα αυτό είναι ένα συναίσθημα που κερδίζω κάθε φορά και με κάνει να νιώθω φτερά να βγαίνουν από την πλάτη μου, να τρέχω στο δρόμο χαμογελώντας επειδή δεν έχασα άλλο ένα απόγευμα που θα ήταν για τον εαυτό μου.

Δε θα σταματήσουν να υπάρχουν άστεγοι, άνθρωποι που τους εκμεταλλεύονται ή πτώματα που δε θα έπρεπε να είναι πτώματα γύρω μας. Δε θα σταματήσει ο πόλεμος, δε θα εξαλειφθεί η πείνα ή θα κοπάσουν οι φυσικές καταστροφές επειδή εσύ κι εγώ θα προσφέρουμε ένα πακέτο μακαρόνια ή ένα απόγευμα από τη ζωή μας για να κάνουμε κάποιους ανθρώπους να χαμογελάσουν. Σκέψου όμως ότι αυτό το χαμόγελο αξίζει περισσότερο από εκείνο που είδες σε μια φωτογραφία όπου πάτησες like πριν επτά λεπτά.

Σου έδωσα ένα χάος προς προβληματισμό ευχόμενη να πήρες κίνητρο για να βάλεις σε τάξη τη ζωή σου. 

Σχόλιο: Απλουστεύσεις της πραγματικότητας και πλευρές του θέματος όπως η ανεργία δε σχολιάστηκαν εσκεμμένα. Αυτό δεν αποτελεί πάτημα για σένα φυγόπονε άνθρωπε.

Φωτογραφία: Μυρσίνη Μαυραπίδη, Λιμάνι Μυτιλήνης.

Α, και σ'ευχαριστώ που με πιέζεις να γράφω πότε πότε ρε Γιάννη.