Όρια

Δεν υπάρχουν όρια στους εαυτούς μας απλά διότι κάθε μέρα τα ξεπερνάμε. 

Χάος.

Επόμενη στάση Νέος Κόσμος. Η κοπέλα στο πάτωμα του βαγονιού του συρμού αναπνέει με δυσκολία. Τα μάτια της δακρύζουν κι όλα γύρω της θολώνουν. Ο κύριος απέναντι διαβάζει ήρεμος την εφημερίδα του. Η κυρία προσπαθεί να ταΐσει με το ζόρι το παιδάκι που κρατάει από το χέρι. Οι κοπέλες σιγογελούν κι ο νεαρός είναι απορροφημένος σε ό,τι ακούει εκείνη τη στιγμή στα ακουστικά του -πιστεύω ελληνικό χιπ χοπ κρίνοντας επιφανειακά από τα ρούχα του. Επόμενη Στάση Συγγρού-Φιξ. Εκείνη βγαίνει βιαστικά έξω, χτυπώντας αδέξια έναν προσεχή επιβάτη του συρμού, σωριάζεται σε μια καρέκλα και μετά ακούω μόνο το βουητό του συρμού που ξεκινά και εκείνη τη φωνή που τόσο πια έχω συνηθίσει να λέει επόμενη στάση Ακρόπολη.

Προσπάθεια, ίσως.

1.Μια κοπέλα διστάζει μερικά δευτερόλεπτα. Έπειτα ρίχνει νερό στο χέρι της και βρέχει το μέτωπο ενός αγοριού. Στοπ, λάθος.

Μια κοπέλα βγάζει αέρα από την τσέπη της ενώ θεωρητικά μιλάει στο κινητό. Στοπ.λάθος.

Μέσα της αμύνεται.

Επίθεση.

Αμύνεται στον ίδιο τον εαυτό της.
Επίθεση;

Αρνείται να συγκεντρωθεί.

Αρνείται να προσπαθήσει όσο μπορεί.

Ίσως να μη μπορεί. 

Αλλά ξέρει ότι μπορεί κι άλλο.

Ότι θέλει να προσπαθήσει κι άλλο.

Ότι θα τα καταφέρει;

Τάξη.

Η κατάσταση που έρχεται το μυαλό μου μετά την κατανάλωση συγκεκριμένης μικροποσότητας συγκέντρωσης σε συνδυασμό με μισή κουταλιά αγαπημένης μουσικής ανακατεμένης με ξύλα κανέλας. 

Και τελικά τι μένει;

Δύο σώματα αγκομαχούν το ένα πάνω στο άλλο. 

Εκείνοι νιώθουν το χάος.

Εσύ απ'έξω βλέπεις την τάξη,

τον κόσμο να μπαίνει σε τάξη.