Κενό332

7.39

Νιώθω σαν να είναι 5 το πρωί.

Συνήθως έτσι νιώθω όταν είναι 5 το πρωί.

Κι έχω ξενυχτήσει με ρεμπέτικα και Θανάση.

Θέλω να πιω.

Πολύ.

Να μη νιώθω.

Ο καπνός μου έχει ξεραθεί.

Τον έχω ένα τρίμηνο τώρα.

Δε μπορώ να ισορροπήσω.

Δεν υπάρχει μέση κατάσταση.

Μέρες σε τάξη και μέρες στο χάος.

Κι εγώ ανάμεσα.

Κι έχω καιρό να γράψω για το εγώ.

Συνήθως είμαι στο εσύ, εσείς...εμείς ;

Το πολύ να είμαι στο εκείνη όταν πρόκειται για μένα.

Αλλά τώρα εγώ.

Εγώ θέλω να πιω μέχρι να μη νιώθω τίποτα.

Να αδειάσω κάθε συναίσθημα.

Να σταματήσω να νοιάζομαι.

Για όλα. 

Και σχολές και γκόμενους και ιδέες...

Α, οι ιδέες.

Ίσως υπάρχει κάτι ακόμα...