Το ζητούμενο είναι να πετύχεις την ακτινωτή διάταξη.
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί ξεκινώντας από γραμμικές διατάξεις που έχουν το ίδιο κοινό σημείο.
Καθόμαστε σε ένα βαγόνι, τρένο προς Βερολίνο.
Κρατάς ένα μαχαίρι από αυτά που δεν κόβουν καλά, είναι μόνο για άπλωμα.
Το έκλεψα νωρίτερα από το μέρος που τρώγαμε.
Σου το έκανα δώρο για να θυμάσαι το ταξίδι μας.
Στο άλλο χέρι σου έχεις ένα πορτοκάλι.
Όχι ιδιαίτερα σφαιρικό, έχει τις ατέλειές του.
Θα περίμενα να το χαράξεις απαλά με το μαχαίρι.
Είτε σε τόξα με κοινή αρχή και τέλος, σαν τους μεσημβρινούς της γης, σαν να'ταν ο κόσμος σου το πορτοκάλι.
Ειδάλλως, θα δεχόμουν να το καθάριζες μονοκονδυλιά, ξετυλίγοντας σαν κορδέλα σφικτή τη φλούδα για να την περάσεις στο λαιμό μου.
Αλλά όχι, πάντα με εκπλήσεις εσύ.
Ακούμπησες το μαχαίρι στην παλάμη μου κι ύστερα με τα νύχια σου τρύπησες τη φλούδα του πορτοκαλιού. Κι αφού διέλυσες το κέλυφός του ολοκληρωτικά, άρχισες να ξεχωρίζεις ένα ένα τα κομμάτια. Η φλούδα κείτεται στο άδειο κάθισμα δίπλα σου. Το μαχαίρι είναι ακουμπισμένο δίπλα στο δικό μου.
Ζουμιά πορτοκαλιού κυλούν στα κασκόλ μας κι εγώ θέλω να σου χαμογελάσω αλλά είμαστε μόνο φίλοι και να, αν σου χαμογελάσω θα σου δείξω ότι σε ερωτεύομαι λίγο.
Ε και δεν έχει νόημα να σου επιβεβαιώνω συνεχώς κάτι που ήδη ξέρεις.
Είμαι προβλέψιμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου