'ΑΠΝΟΙΑ.

Γιατί κάποια υπέροχα βιβλία να βγαίνουν σε σειρές?

Πρέπει να περιμένεις να εκδοθεί η συνέχεια...Και μέχρι τότε έχεις χάσει τον αρχικό ενθουσιασμό συχνά και στη συνέχεια βαριέσαι να διαβάσεις το επόμενο βιβλίο ή έχεις ξεχάσει σημαντικά προηγούμενα γεγονότα.

Έτσι και στη ζωή περιμένεις να έρθει ένα συγκεκριμένο γεγονός, μία συγκεκριμένη ημέρα, μέρχι τότε όμως ξεχνάς πολλά σημαντικά προηγούμενα.

Ή επιλέγεις να τα ξεχάσεις , ή πιο συχνά,ως αφελής που είσαι, παραβλέπεις να κρατήσεις αυτές τις αναμνήσεις , κι έτσι θα έρθει η εποχή που θα θέλεις τόσο να θυμηθείς αυτά τα πρώτα βιβλία της σειράς και θα σου έρχεται στο μυαλό μόνο το τέλος.

Συνήθως κρατάμε περισσότερο τις τελευταίες αναμνήσεις , ως πιο πρόσφατες , και συνήθως πιο μαύρες, αρνητικές...Γιατί ο άνθρωπος από τη φύση του είναι μαύρος , μνησίκακος, καταστροφικός.

(Απλά συχνά επιλέγει να αποβάλει αυτό το χαρακτήρα και να δημιουργήσει ένα καινούριο).

Γιατί να μην κρατάμε και τις αρχικές όμως?

Δεν μπορούμε.

Ζούμε τόσο έντονα τις αρχικές στιγμές σε οποιοδήποτε γεγονός της ζωής μας που δε σκεφτόμαστε εκείνη τη στιγμή να τις αποτυπώσουμε στη μνήμη μας.

Μας διαφεύγει απόλυτα.

Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, η ευτυχία της στιγμής.

Αυτά τα στιγμιαία χαμόγελα, τα αρχικά δεν επανεμφανίζονται εύκολα...

Στη συνέχεια όλα ξεφτίζουν,αραιώνουν και σιγά σιγά σβήνουν...

Ή πιο σπάνια δυναμώνουν μέσα από αυτό το τέλος και κρατάνε για πολύ καιρό ακόμα.

p.s. το πιο γρήγορο ποστ που έχω γράψει ποτέ , thanks σοφ για την έμπνευση^^ ♥♥

waiting for you to reply

Και όταν θα φεύγεις θα πέφτω σε χειμερία νάρκη,

θα περιμένω να γυρίσει το καλοκαίρι μου για να ζήσω.

Και θα υπάρχει αυτή η εσωτερική μάχη,

που προσπαθώ τον εαυτό μου να αναζητήσω.

Αλλά βαδίζω στα λάθος μονοπάτια ,

λάθος στοιχεία αναγκάζομαι να βρω,

Και καταλήγω στης παράνοιας τα σκαλοπάτια,

γιατί ποιος ορίζει τι είναι λάθος και τι σωστό.

KEEP FREEDOM FREE.

a letter to all of us.

Μιλάς για πολιτικά δικαιώματα, για ρατσισμό , για ναρκωτικά , για όλων των ειδών κοινωνικά προβλήματα , ενημερώνεσαι σχετικά με αυτά , μεταφέρεις τις γνώσεις στους φίλους και τους γνωστούς σου.Προσπαθείς όσο είναι στο χέρι σου να κάνεις κάτι για να τα σταματήσεις, σκέφτεσαι τους ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα και δεν περιμένουν τίποτα από τη ζωή , τους λείπει το σημαντικότερο συναίσθημα , η ελπίδα , και νιώθεις τυχερός που έχεις σπίτι, ευκαιρίες για μόρφωση , συνήθως ακόμα και σε ανώτατες σχολές.

Το σκέφτεσαι έτσι?

Σκέφτεσαι ότι σύμφωνα με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελειώδεις αρχές κάθε κοινωνίας ο άνθρωπος θα έπρεπε να είναι σε θέση να απορροφά ερεθίσματα από το περιβάλλον τα οποία θα τον βοηθήσουν να δημιουργήσει μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα και να φανεί χρήσιμος στην κοινωνία για αυτό που αποκαλούμε "κοινό καλό"? Ναι το σκέφτεσαι πράγματι. Και όταν δεν έχει τις ευκαιρίες?

Νομίζεις ότι πράγματι προσφέρεις κάτι αν δεν το προσφέρεις εμπράκτως? Είμαστε όλοι άξιοι της μοίρας μας.

Γιατί?

Επειδή νομίζουμε ότι σκεφτόμαστε.

Επειδή εθελοτυφλούμε.

Επειδή λέμε όλοι "οι πολιτικοί φταίνε. Αυτοί με τα χρήματα που κυρήττουν πολέμους είναι οι μόνοι που καθορίζουν τα πάντα στον κόσμο".Πράγματι είναι συχνά έτσι.

Αλλά δε θα ήταν έτσι αν ο λαός οργανωμένος,αν όλοι οι λαοί οργανωμένοι, προσπαθούσαν να αλλάξουν την κατάσταση.

Μιλάμε για αλλαγές και για αγανάκτιση και για φορολογίες.

Βγες άνθρωπε από το σπιτάκι σου και υπερασπίσου αυτά που έχεις.

Μην περιμένεις από κανέναν άλλο , γιατί είμαστε όλοι ατομιστές.

Αλλά πολλοί ατομιστές με κοινό σκοπό , ίσως οδηγήσουν σε κάτι θετικό για όλους.

Και φυσικά αν δεν αλλάξουμε δραστικά τη νοοτροπία μας εμείς στις ανεπτυγμένες σε όλα τα επίπεδα -και κυρίως αυτά της τεχνολογίας και της μόρφωσης- χώρες , δε θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και τις μη ανεπτυγμένες.

Αλλά τι σου λέω ...

Κουραφέξαλα.

Τα έχεις ξανακούσει , έχεις βαρεθεί να τα ακούς , ξέρεις ότι έχω δίκιο.

Και εγώ το ξέρω.

Αλλά γιατί δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε την κατάσταση?!

Επειδή μας αρέσει.

Επειδή σου αρέσει να μένεις αδρανής,άπραγος,ανένδοτος στην κλασσική ελληνική νοοτροπία και να τη μεταφέρεις και στους απογόνους σου , οι οποίοι σαν άχρηστα κακομαθημένα βουτυρόπαιδα που είναι θα δεχτούν τη σωστή άποψή σου , και θα παραμείνουν έτσι όπως τους θέλουν εκείνοι , εκείνοι με τα συμφέροντα.

Κι αυτό το ξέρεις , ε?

Όλα τα ξέρεις.

Τότε γιατί δεν κάνεις κάτι για να χρησιμοποιήσεις τις τόσες γνώσεις σου?!

Rainmaker.

senses gone mad.

And i wonder.

Is there anybody out there?

Can you hear my voice?

Cause i can hear even the silent beat of your heart.

Cause i can feel you.

I feel your thoughts.

It seems unreal.

You can  listen to somebody's thoughts , but you can't feel them.

You can understand his mood , but not smell it.

But i will.

I will smell your mood and feel your thoughts.

I'll achieve what you call impossible.

You're here , you're wherever i go.

It doesn't make sense cause nobody can see you.

But I can.

I can smell your mood and feel your thoughts.

The unknown man thought i was crazy and i had been talking to myself .

But i was talking to the invisible you.

Cause i can smell your mood and feel your thoughts.

And your thoughts tell me that you're here.

But your mood tells me that you're not real.

And mood is unable to talk, especially like that.

So i'm probably dreaming otherwise i'm mad.

Or my dream is too real and my reality's going to explode.

And my world will disappear cause of the dream.

And there's no difference between them.

There's no difference between me and you.

And i'll be lost in you.

And you'll never find me , but i won't be dead , i'll be lost in you.

But is there anybody out there?

My paranoia is getting worse.

Or i'm just too deaf too speak.

And too mute to hear.

I told you , you won't make sense.

I forgot to take my meds today.

Too bad for you.

Beware.

Cause i'm just too crazy to care.

i miss those days.

Δεν ξέρω γιατί μου αρέσουν τα χρωματιστά μπαλόνια.

Είναι κάτι κοινότυπο κι όμως μοναδικό.

Κάτι που αρέσει σχεδόν σε όσους ανθρώπους ξέρω (κι ας είμαι εξωγήινος).

Απλά τελευταία νομίζω ότι έχω πάθει κάτι σαν ψύχωση με οποιαδήποτε εικόνα με μπαλόνια.

Και τελικά ανακάλυψα ότι πιθανότατα ο λόγος-αιτία αυτού του "κολλήματος" είναι ότι τα μπαλόνια μου δίνουν μία άφταστη υπόσχεση.

Ότι θα φύγω,

Θα ταξιδέψω,

Θα χαθώ.

Κι ας είναι κάτι ανέφικτο.

Είναι αυτή η σκέψη.

Ότι θα μείνω με την ελπίδα/όνειρο.

Συνήθιζα να λέω ότι οι έξυπνοι άνθρωποι πρέπει να βάζουν στόχους και όχι να κάνουν όνειρα.

Αλλά ίσως να κουράστηκα από τους στόχους.

Ίσως να κουράστηκα από την γιγαντιαία προσπάθεια να μην απογοητεύσω τον εαυτό μου/τους άλλους παραλείποντας ή μη καταφέρνοντας να υλοποιήσω κάποιο στόχο μου τελικά.

Θα χαθώ κάποια στιγμή. 

Από παντού.Από τα πάντα.

Κι ας μην υπάρχει "πάντα" κι ούτε "για πάντα" .

Εγώ θα χαθώ.

Δεν είναι στόχος , είναι όνειρο.

Και η χαρά από την πραγματοποιήση ενός ονείρου είναι μεγαλύτερη από αυτήν που σου προσφέρει η επίτευξη ενός στόχου.

Γιατί το όνειρο παραμένει όνειρο.

Φανταστικό,ίσως όχι.

 

Ίσως πέρα από τη φαντασία.

*κλικ*