i miss those days.

Δεν ξέρω γιατί μου αρέσουν τα χρωματιστά μπαλόνια.

Είναι κάτι κοινότυπο κι όμως μοναδικό.

Κάτι που αρέσει σχεδόν σε όσους ανθρώπους ξέρω (κι ας είμαι εξωγήινος).

Απλά τελευταία νομίζω ότι έχω πάθει κάτι σαν ψύχωση με οποιαδήποτε εικόνα με μπαλόνια.

Και τελικά ανακάλυψα ότι πιθανότατα ο λόγος-αιτία αυτού του "κολλήματος" είναι ότι τα μπαλόνια μου δίνουν μία άφταστη υπόσχεση.

Ότι θα φύγω,

Θα ταξιδέψω,

Θα χαθώ.

Κι ας είναι κάτι ανέφικτο.

Είναι αυτή η σκέψη.

Ότι θα μείνω με την ελπίδα/όνειρο.

Συνήθιζα να λέω ότι οι έξυπνοι άνθρωποι πρέπει να βάζουν στόχους και όχι να κάνουν όνειρα.

Αλλά ίσως να κουράστηκα από τους στόχους.

Ίσως να κουράστηκα από την γιγαντιαία προσπάθεια να μην απογοητεύσω τον εαυτό μου/τους άλλους παραλείποντας ή μη καταφέρνοντας να υλοποιήσω κάποιο στόχο μου τελικά.

Θα χαθώ κάποια στιγμή. 

Από παντού.Από τα πάντα.

Κι ας μην υπάρχει "πάντα" κι ούτε "για πάντα" .

Εγώ θα χαθώ.

Δεν είναι στόχος , είναι όνειρο.

Και η χαρά από την πραγματοποιήση ενός ονείρου είναι μεγαλύτερη από αυτήν που σου προσφέρει η επίτευξη ενός στόχου.

Γιατί το όνειρο παραμένει όνειρο.

Φανταστικό,ίσως όχι.

 

Ίσως πέρα από τη φαντασία.

*κλικ*