Εκκρεμ(ότητ)ες

Κοιτούσε το ξύλινο εκκρεμές στο σαλόνι. Ήταν φτιαγμένο από ξύλο κερασιάς κι ο ήχος του -κάθε που πήγαινε ακριβώς- διαπερνούσε τα τύμπανα των αυτιών της..Καθαρός, μεταλλικός και βαθύς. Το εκκρεμές έμενε σιωπηλό για πενηνταεννέα ολόκληρα λεπτά για να έχει δικαίωμα στο ένα -κι αυτό ποτέ ολόκληρο- , για να έχει δικαίωμα να χτυπήσει, να εκφραστεί, να δείξει την ύπαρξή του, έχοντας όμως περιορισμένο αριθμό χτύπων. Κι οι κάτοικοι εκείνου του σπιτιού το είχαν τόσο πολύ συνηθίσει που ούτε που παρατηρούσαν όταν χτυπούσε...Το κοίταζαν μόνο, κοίταζαν την ένδειξη στην όμορφη επιφάνειά του, μα τώρα πια το είχαν βαρεθεί, δεν έβρισκαν χρόνο να ασχοληθούν με τη φωνή του όσο εκείνο πάλευε απεγνωσμένα να τους τραβήξει την προσοχή.
Και τότε συνειδητοποίησε ότι κι η ίδια λειτουργούσε ως εκκρεμές...Περίμενε υπομονετικά να περάσουν μέρες ή βδομάδες, μέχρι να έχει την ευκαιρία να εκφραστεί, να αξιοποιήσει επιτέλους το χρόνο της όπως πραγματικά θέλει, να έχει χώρο να αναπνεύσει..Κάποιες φορές δε φτάνει μόνο ο χρόνος, πρέπει να υπάρχουν κι οι συνθήκες, τα πρόσωπα. Κι όμως μόνο ένα από τα πρόσωπα αυτά ίσως αρκεί για να κόψει το σκοινάκι εκείνο κι οι ταλαντώσεις να σταματήσουν. Εκείνη θα πέσει, κι εκείνος είτε θα την πιάσει, είτε θα την αφήσει να σηκωθεί και να επιβιώσει μόνη της. Δε θα σκοτωθεί όμως, τόσο καιρό μάζευε κουράγιο εκτελώντας την ίδια κίνηση ξανά και ξανά..Αυτή η εσωτερική δύναμη θα τη βοηθήσει να υπερνικήσει όλες τις άλλες και να σταθεί και πάλι στα πόδια της...
Κι εκείνες τις φορές που κανείς δε φαίνεται να σε προσέχει, να σε καταλαβαίνει, να ακούει τους λίγους χτύπους σου ; Εκείνες που κανένας δεν βρίσκεται εκεί για να κόψει το νήμα -πόσο μάλλον να σε πιάσει ; ...