Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Heart shaped box

Κοίταζε πίσω του κάθε λίγα δευτερόλεπτα καθώς προχωρούσε. Είχε στ'αυτιά του και πάλι τα ακουστικά, με την ένταση δυναμωμένη στο τέρμα. Μετά από ένα τέταρτο περίπου σταμάτησε μπροστά στην είσοδο του παλαιοπωλείου και μπήκε μέσα χωρίς δισταγμό. Σταμάτησε μπροστά στον πάγκο του παλαιοπώλη αποφασιστικά κι έβγαλε τρία χαρτονομίσματα των πενήντα από την τσέπη του τζιν του κοιτάζοντας τον καταστηματάρχη έντονα στα μάτια. "Αυτά για το κουτί" είπε με τη βραχνή μπάσσα φωνή του. "Μα η δημοπρασία είναι αύριο! " απάντησε έκπληκτος ο ηλικιωμένος άντρας. "Αν νομίζεις ότι η υπομονή μου είναι απεριόριστη κάνεις λάθος. Όπως επίσης  κάνεις λάθος αν νομίζεις ότι οποιοσδήποτε θα έδινε περισσότερα γι ένα σάπιο κομμάτι ξύλο." Ο άντρας πήγε να ξαναπάρει τα χρήματα όμως ο παλαιοπώλης τον σταμάτησε ακουμπώντας βιαστικά ένα σκαλιστό ξύλινο κουτί από ξύλο κερασιάς πάνω στο γραφείο. "Όλο δικό σου, αν και το υπερεκτιμάς όπως κι εσύ ο ίδιος είπες".
Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόταν στο ημιυπόγειο διαμέρισμά του έχοντας το κουτί στα χέρια του. Όπως το περίμενε το κλειδί που του έδωσε ο παλαιοπώλης δεν ταίριαζε με την κλειδαριά. Έβγαλε ένα μεγάλο σκουριασμένο κλειδί από ένα συρτάρι κι άνοιξε αμέσως το μπαουλάκι.  Χαμογέλασε νιώθοντας σίγουρος για τον εαυτό του. "Μετά από τόσα ψάξιμο, επιτέλους θα ανήκει σε εμένα. Επιτέλους θα αποκτήσω αυτό που τόσο καιρό θα έπρεπε να έχω.. Δικαιωματικά" . 
Όμως προς μεγάλη έκπληξή του το κουτί ήταν άδειο...Ήταν τελείως απροετοίμαστος γι αυτό το ενδεχόμενο, είχε ακολουθήσει σωστά όλα της τα βήματα, είχε ρωτήσει τους κατάλληλους ανθρώπους, είχε αποκτήσει όλες τις πληροφορίες από κοινούς γνωστούς τους από την ημέρα που εκείνη έφυγε και μετά. Είχε καταφέρει μετά από χρόνια να εντοπίσει εκείνο το κουτί και τώρα ήταν άδειο. Ξήλωσε προσεκτικά τα ξύλινα τοιχώματα, και πάλι τίποτα. "Εδώ μέσα υπάρχει όλη η αγάπη μου για σένα, να την προσέχεις και να τη φροντίζεις γιατί τώρα πια δε μπορώ να παράξω άλλη" της είχε πει πριν πολλά χρόνια. Όμως έκανε λάθος και πάλι, η αγάπη του δε βρισκόταν εκεί, την είχε χάσει για πάντα. Κι όμως της είχε πει να την προσέχει, της είχε πει να τη φυλάξει...
Δε στεναχωρήθηκε, νευρίασε. Πέταξε με δύναμη τα απομεινάρια του ξύλινου κουτιού στον τοίχο με αποτέλεσμα να σπάσει σε κομμάτια ακόμα μικρότερα κι ένας λευκός φάκελος να πέσει στο πάτωμα. " Ίσως να'ναι εδώ η αγάπη μου όλη" σκέφτηκε κι έτρεξε στο φάκελο με μάτια που έλαμπαν. "Δε μπορείς να φυλακίσεις την αγάπη σε κουτιά. Κράτα εσύ τη φυλακή γιατί αυτή σου άρεσε πάντα. Όμως η φυλακή είναι μόνο το περιτύλιγμα, η επιφάνεια. Εγώ θα κρατήσω όλη την αγάπη του κουτιού για τον εαυτό μου, θα την πάρω μαζί μου, κι όταν θα φύγω δε θα μπορέσεις να με ξαναβρείς. Αν όμως καταφέρεις να βρεις το κουτί αυτό σημαίνει πως επιτέλους κατάλαβες το λάθος της στάσης σου τόσα χρόνια. Αν καταφέρεις να ξεφύγεις από το κουτί σου, τη φυλακή σου, αυτή που έφτιαξες μόνος σου κι εγκλωβίστηκες ηθελημένα, ίσως τότε να σου επιστρέψω την πολύτιμη αγάπη σου, εκείνω που φυλώ πια μέσα μου και προσέχω σαν τίποτα άλλο, όπως εσύ ο ίδιος μου είχες κάποτε ζητήσει. Όμως θα πρέπει να έχεις προσπαθήσει πραγματικά." Έσκισε το σημείωμα βιαστικά και πέταξε τα κομμάτια του στο τζάκι.
"Και για ένα τόσο δα κομματάκι χαρτί εγώ κατέστρεψα το όμορφο κουτί μου",
είπε μαζεύοντας νευρικά τα απομεινάρια του ξύλου σαν να'ταν θησαυροί...


6 σχόλια: