Κλαδιά και χέρια μπλεγμένα

*στίχοι στην εικόνα από εδώ

 Και κάπως έτσι κυλούν οι μέρες, γλιστράνε σαν τις στάλες της βροχής, κολλούν η μια πάνω στην άλλη σαν τις αναμνήσεις που τυλίγουμε τόσο προσεκτικά μέχρι που λυπόμαστε πια να χαλάσουμε το περιτύλιγμα και να τις ανοίξουμε, και χάνονται σαν τις εικόνες που φτιάχνω βλέποντας τα σύννεφα όταν μας σκέφτομαι. 

~ Τι σου λείπει πιο πολύ;
~Το χαμόγελο στα μάτια σου.

*Υ.Γ. Η φωτογραφία προφανώς εν ώρα διαβάσματος τραβήχτηκε..*

Χάλασαν τα ακουστικά μου σήμερα, και τώρα η φωνή σου θα κάνει παράσιτα.

Ψάχνεις αφηρημένα στην τσέπη του παλτού σου μα τα τσιγάρα σου δεν είναι από καιρό εκεί.
Ξεκλειδώνεις βιαστικά την πόρτα του διαμερίσματος, μα δεν έχεις αυταπάτες, μόνο η μοναξιά σου σε περιμένει.
Ανοίγεις τα μάτια σου απότομα, όμως το τελευταίο κλάσμα του δευτερολέπτου πριν τα ανοίξεις είσαι σίγουρος πως είσαι ακόμα μόνος σου.
Σταματάς να πατάς τα πλήκτρα, μένεις ακίνητος, κι όμως ξέρεις ότι ο ήχος του κουδουνιού έρχεται από το απέναντι διαμέρισμα.
Αφήνεις άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη αλλά ξέρεις ότι το μεσημέρι που θα γυρίσεις θα είναι ακόμα εκεί. Και το κρεβάτι σου θα είναι ακόμα ξεστρωμένο, και η μπαλκονόπορτα ακόμα κλειστή. Ίσως και το πατζούρι.
Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και νιώθεις ότι δεν ανήκεις εκεί, ότι είσαι χαμένος. Βυθίζεσαι μέρα με τη μέρα στον εαυτό σου, ξέρεις κάθε αντίδραση, κάθε σκέψη σου πριν καν προκύψει. Σαν το κενό του περιβάλλοντός σου να έχει κάνει μετάσταση μέσα σου.
Ξαπλώνεις και δεν ξέρεις αν θέλεις να σκεφτείς πριν κοιμηθείς ή αν θέλεις να σε πάρει ο ύπνος κατευθείαν για να μη σκέφτεσαι. Αλλά και τι να σκεφτείς; Τη ρουτίνα σου την έχεις υπεραναλύσει.
Μα αν σ'αφήσει κι η ρουτίνα σου τότε τι θ'απομείνει; Ένας παλιός γνωστός που τώρα πια τον αναγνωρίζεις μόνο αμυδρά.
Κι είναι τα αδιέξοδα στη ζωή που τρώνε τον περισσότερο χρόνο, λέμε. Όταν όμως είσαι σε μια κυκλική πλατεία, όταν βρίσκεσαι σ'ένα μαρμάρινο κόσμο,τόσο ψυχρό που επιδρά καταλυτικά πάνω σου, όταν δε θυμάσαι από που μπήκες σ'αυτη την πλατεία, κι όταν δε βλέπεις δίοδο διαφυγής ή έστω κάποιο τρόπο να κάνεις την κενή αυτή πλατεία κατάλληλη για σένα: Κι όταν δεν ξέρεις αν είναι απλά ένα μεταβατικό στάδιο -ή ακόμα κι αν είναι πόσο περισσότερο θα κρατήσει;-
Συνειδητοποιείς ότι κάποιος σ'έριξε εκεί μ'ένα αλεξίπτωτο. Να πεις ότι ήταν αερόστατο κάπως θα έφευγες. Να πεις ότι ήταν ένα ζευγάρι φτερά, θα ήσουν τρισευτυχισμένος. 'Ομως το γαλάζιο αλεξίπτωτο φτάνει μόνο για να σε σκεπάζει τα βράδια, μόνο για να σε προστατεύσει λίγο από τα φαντάσματα της μαρμάρινης πλατείας. Να τα κρύψει από μπροστά σου. Τότε ίσως και να πίστευες ότι θα εξαφανίζονταν στ'αλήθεια-ίσως όντως και να εξαφανίζονταν.
Σε βλέπω να αγγίζεις το γαλάζιο αλεξίπτωτο. Σε βλέπω. Θέλω να σου πετάξω ένα σκοινί, να σε βοηθήσω να ανέβεις και πάλι πιο πάνω. Σε κάποιο δρόμο, σε διαστάυρωση ή σε αδιέξοδο. Οτιδήποτε από αυτά είναι καλύτερο από το χαντάκι. Στο αδιέξοδο γυρίζεις πίσω, στο σταυροδρόμι επιλέγεις και στο δρόμο προχωράς. Όμως, ή το σκοινί δεν είναι αρκετά μακρύ ή δεν έχω τόση δύναμη για να σε τραβήξω. Συνεχίζω να δίνω όλο και περισσότερο μήκος στο σκοινί μου, όλο και περισσότερη ένταση στη φωνή μου, μα δεν ξέρω αν με ακούω κι εγώ η ίδια. Είναι σαν να αποστασιοποιείσαι όλο και πιο πολύ, όλο και πιο γρήγορα, κι εγώ να θέλω να βάλω τέλος σε όλες αυτές τις εκθετικές συναρτήσεις γύρω μας.

Καλημέρα:)

Γεωμετρημένα Αισθήματα

Κι εσύ χάνεσαι και τρέχεις, περιμένεις εκείνον να τρέξει πίσω σου, περιμένεις να σε ακολουθήσει, να σ'αγαπήσει, να σε αποθεώσει. Περιμένεις και τρέχεις, τι ειρωνία. Πώς μπορεί κάποιος να τρέχει περιμένοντας κοριτσάκι; Πώς μπορεί κάποιος να περιμένει ενώ τρέχει; Τέτοιες όμορφες και μη πραγματοποιήσιμες αντιθέσεις τις βρίσκεις μόνο στα όνειρα. Γιατί ούτε να τρέξεις δεν τολμάς. Ονειρεύεσαι πως τρέχεις ενώ μόνο περιμένεις. Ονειρεύεσαι πως περιμένεις ενώ μόνο τρέχεις για να ξεφύγεις. Εν τέλει, ονειρεύεσαι πως τρέχεις για να τον προλάβεις ενώ μένεις στάσιμη, αόρατη, άχρωμη, άοσμη, εκείνος σε προσπερνά χωρίς να αντιληφθεί καν την παρουσία σου. Εκείνος είναι ο χρόνος ή ο έρωτας, τα καλοκαίρια που έφυγαν ή οι μυρωδιές που ξεθύμαναν, τα λόγια που έμειναν λέξεις όταν οι φωνές χάθηκαν...Μα χάνονται οι φωνές; Όχι βέβαια, εμείς επιλέγουμε να τις (ξε)χάσουμε. Εμείς επιλέγουμε να τις διαγράψουμε, είτε γιατί δεν τις θυμόμαστε αρκετά συχνά, είτε επειδή κρατήσαμε μόνο τις λέξεις και τίποτα άλλο. Κι έτσι τα βράδια είσαι μόνος και στα αυτιά σου αντηχούν σ'αγαπώ που έχουν ξεθυμάνει, στα μάτια σου αναβοσβήνουν εικόνες γενικευμένες, και τα γέλια αντηχούν όλα παρόμοια. Μα το γέλιο του καθένα είναι τόσο χαρακτηριστικό, πώς μπορείς να τα συγχέεις όλα μεταξύ τους; Δεν είπαμε; Γενικεύτηκαν. Είναι η ατέλειωτη προσπάθεια του ανθρώπου να παρομοιάσει τη ζωή του με τα μαθηματικά. Να υπολογίσει την κάθε πτυχή της, να μετρήσει την κάθε απώλεια ή το κάθε δευτερόλεπτο χαράς που του απομένει ακόμα, να προσθέσει όλες τις αναμνήσεις μαζί κι ύστερα να αφαιρέσει μια δόση εικόνων πολύ προσωπικών που θέλει να αφήσει ανέπαφες, να πολλαπλασιάσει τις στεναχώριες του- ή καλύτερα να τις μετατρέψει σε συνάρτηση εκθετική, κι ύστερα να αρχίσει να διαιρεί. Τις στιγμές και τα όνειρά του. Να αρχίσει να μοιράζει τον εαυτό του σε κομμάτια, να τον χαρίζει απλόχερα ή να τον πουλάει. Μα πάντα να κρατάει εκείνα τα υπόλοιπα της διαίρεσης, πάντα να του μένει μια γεύση του παραδείσου που δεν εκμεταλλεύτηκε. Όσο για τη γεωμετρία, καλύτερα να μην την ακουμπήσει καθόλου.  Έβαλα τα συναισθήματά μου σε τροχιές γύρω σου, κι από τότε προσπαθώ να τετραγωνίσω τον κύκλο.

Υ.Γ. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από ένα λατρεμένο άτομο, εκεί που -αν όλα πάνε καλά- θα βρεθώ για ένα βράδυ, σε λιγότερο από μήνα.

~Δεν ξέρω που πηγαίνω,
σινιάλα μακρινά.
Μπορεί να με κοιτάξεις ξανά,
με μάτια αληθινά.
Πέρασε ο καιρός και έχεις πια χαθεί.
Σύννεφα καπνού σε έχουν σκεπάσει.
Πέρασε ο καιρός μα είμαι ακόμα εκεί.
Ψάχνω για να βρω τι έχω χάσει.

Καινές/Κενές σελίδες

"..."Κι έμοιαζαν τόσο χαρούμενοι. Θα στοιχημάτιζα πως ήταν. Θα στοιχημάτιζα πολλά γι αυτούς.Για τον καθένα χωριστά, για όλους μαζί. Θα στοιχημάτιζα ότι θα μπορούσα να κάνω τουλάχιστον έναν τους ευτυχισμένο. Θα στοιχημάτιζα ότι θα μπορούσα να βοηθήσω τις περισσότερες από τις κοπέλες εκείνες, όπως ο καθένας μας νομίζει ότι μπορεί να βοηθήσει εξωτερικά. Μα εγώ δεν τους ζούσα εξωτερικά. Τους ζούσα δίπλα μου, ζούσαν μαζί μου, συμβιώναμε ρε παιδί μου, πως το λένε. Κάναμε σχέδια μαζί, μιλούσαμε, γελούσαμε και τσακωνόμασταν. Όλα σε υπερβολικό βαθμό μπορώ να πω."
-Τι γράφεις; Συνέχισε σε παρακαλώ τη δουλειά σου κοπέλα μου. Πρέπει να τελειώσεις τα σχέδια για να τα παραδώσεις το μεσημέρι, κι έτσι δεν σε βλέπω να προλαβαίνεις.
Εκείνη δεν απάντησε. Έκανε πως κλείνει τον κειμενογράφο, μα μόλις εκείνος χάθηκε από το οπτικό της πεδίο συνέχισε να γράφει. Δηλαδή ξανάνοιξε τον κειμενογράφο αλλά είχε ήδη χάσει τον ειρμό της. Διέγραψε τις πρόχειρες σκέψεις της και προσπάθησε να συνεχίσει το σχέδιο, όμως το μυαλό της έμοιαζε να έχει κολλήσει, να επαναλαμβάνει τα ίδια μοτίβα εδώ και αρκετό καιρό. Χρειαζόταν κάτι διαφορετικό, χρειαζόταν μια αλλαγή, μια σπίθα για να ξαναζωντανέψει η φλόγα μέσα της. Να δελεαστεί ο εαυτός της από τη φωτιά της, μιας και είχε κρυφτεί κάπου στο βάθος λόγω του κρύου παντού μέσα της. Και γύρω της μη σου πω.
-Καλημέρααα, δε δουλεύουμε τέτοια ώρα; είπε κεφάτα ο υπάλληλος της καφετέρειας.
-Ένα νες σκέτο και γρήγορα. 
Ναι, ήταν ψυχρή και εξωτερικά σίγουρα. Λίγα λεπτά μετά περπατούσε προς το μεγάλο πάρκο. Προσπάθησε να βάλει μουσική όμως τα ακουστικά της είχαν χαλάσει-ατυχία της στιγμής. Κοίταζε τη μικρή τεχνητή λίμνη ακουμπισμένη στο κάγκελο κι έπινε τον καφέ της που είχε κρυώσει αισθητά.
"Τι ειρωνία, ακόμα κι ο καφές με μιμείται..." σκέφτηκε. "Αυτός όμως δεν το κάνει συνειδητά, ούτε από άμυνα..Το κάνει γιατί έτσι πρέπει. Γιατί έτσι είναι η φύση. Ίσως όμως έτσι να είναι και η δική μου φύση. Ποιος ξέρει.."
Συνέχισε να περπατάει. Χαμογελούσε με τις ευτυχισμένες οικογένειες που έκαναν πικνίκ στο γκαζόν το μεσημέρι του Σαββάτου, θαύμαζε τα ηλικιωμένα ζευγάρια που περπατούσαν αργά αλλά μαζί, και χαιρόταν που ο έρωτας δε χάνεται τόσο εύκολα από τον κόσμο καθώς παρατηρούσε τα ζευγαρια παντού γύρω της. Προχώρησε κι άλλο. Τώρα έβλεπε άστεγους σε μια απόμερη γωνιά του πάρκου, εκεί που οι περισσότεροι άνθρωποι απέφευγαν να πηγαίνουν. Άστεγους ή πρεζάκια που τάιζαν αδέσποτους σκύλους ή περιστέρια. Ζητιάνους κουρασμένους κι ανθρώπους διαλυμένους. Κι άλλους που κρύβονταν. Ζευγάρια παράνομα ή συνέταιροι με δοσοληψίες παράνομες. Έφυγε τρέχοντας από αυτή την πλευρά του πάρκου. Έφυγε τρέχοντας από το πάρκο, εν τέλει. Δε φοβήθηκε τους ανθρώπους. Φοβόταντο γεγονός ότι οι περισσότεροι είχαν ζωές. Είτε εξαθλιωμένες ζωές τις οποίες είχαν αποδεχτεί κι έτσι δε νοιάζονταν για συνέπειες, είτε ζωές όμορφες και ταχτοποιημένες μα γεμάτες μικρές καθημερινές χαρές. 
Πέρασε απέναντι στη διαστάυρωση χωρίς να περιμένει να ανάψει το πράσινο ανθρωπάκι στο φανάρι. Ένα αυτοκίνητο της κόρναρε μανιασμένα κι ένα ποδήλατο φρέναρε απότομα αλλά ευτυχώς την κατάλληλη στιγμή για να μην τη χτυπήσει. "Συγγνώμη" φ'ωναξε εκείνη, χωρίς να το πολυεννοεί.  Συνέχισε να τρέχει μέχρι το διαμέρισμά της, μα όταν έφτασε απ'έξω σταμάτησε απότομα. Από τη μια εκεί ήταν το καταφύγιό της, εκεί βρίσκονταν όλα τα αγαπημένα της αντικείμενα. Από την άλλη..από την άλλη εκεί βρισκόταν κι αυτό από το οποίο προσπαθούσε να ξεφύγει, η μοναξιά της.
Κάθισε στο πεζοδρόμιο μπροστά από την πολυκατοικία της κι ακούμπησε δίπλα το από ώρα άδειο φελιζολένιο κουτί του καφέ.Έβαλε το πρόσωπο ανάμεσα στις παλάμες της και προσπάθησε να χαθεί σε μια κενή εικόνα στο μυαλό της. Μια Καινή σελίδα, αυτό χρειαζόταν. Ένα γεγονός. Να ξεκινήσει να γράφει γι αυτό, να ζει γι αυτό, να ξεκινήσει να ξυπνάει. Γύρισε να πιάσει το κουτί του καφέ κι εκείνος ήταν δίπλα της. Πρέπει να ήταν οπτασία όμως, γιατί εκείνος δεν ήταν εδώ, δηλαδή αποκλείεται να ήταν εκείνος."

Κι έτσι αυτή η ιστορία είχε το χαρούμενο τέλος που μακάρι να έχουν οι ζωές μας.

Κι έτσι η κοπέλα είχε ένα λόγο να ξυπνάει το πρωί.

Είχε κάτι να της δίνει έμπνευση.

Εμείς τι έχουμε;

-Κι αν σ'ερωτευτώ δεν ξέρω τι θα γίνει, αλήθεια. Δεν ξέρω τι πιθανότητες θα μου έδινα, ξέρεις, για να συμβεί αυτό. Ίσως όχι πολλές επειδή το περιόρισα αρκετά. Ούτε αν εσύ νιώσεις κάτι για μένα ξέρω τι θα είναι, μα δε νομίζω πως υπάρχουν πιθανότητες για την εκδοχή αυτή. Ξέρω όμως ότι πρέπει να σταματήσουμε να νοιαζόμαστε τόσο πολύ για τις λεπτομέρειες, πρέπει να σταματήσουμε να προσχεδιάζουμε τόσο πολύ τις ζωές μας. Είναι ήδη μπλεγμένες αρκετά, τις αφήνουμε λοιπόν να πάρουν μόνες τους κάποιο δρόμο. Στην πιθανότητα να αλληλοερωτευτούμε δεν ξέρω πόσο θα πόνταρα. Δε μπορώ να ξέρω όμως, νομίζω.

"Η επιχείρηση συνδέεται με το στοιχείο του κινδύνου καθώς κάθε επιχειρούμενος συνδυασμός συντελεστών παραγωγής μπορεί να αποτύχει στο σκοπό του".

Ε αυτή η επιχείρηση δε θα αποτύχει, έχω ξαναπεί ότι θα μπορούσαμε να έχουμε πολύ καλές επαγγελματικές συνεργασίες εμείς.

 

Και πρόσφατα διάβασα κάπου 

"-Σ'αγαπώ

-Σ'αγαπήγαινε!"

Καληνύχτα!

Drink, honey, drink.

Ξέρεις τι γίνεται; Οι σχέσεις μας δεν είναι ποτέ ικανοποιητικές απλά γιατί ποτέ δεν αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλο όπως είναι και προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους για να ταιριάξουν στα πρότυπά μας. Έτσι αλλοιώνονται οι σχέσεις. Και μετά καταλήγουμε να αναρωτιόμαστε τι πήγε στραβά χωρίς να σκεφτόμαστε ποτέ ότι όλα ξεκινούν από τις υποσυνείδητες ανάγκες μας. Κι έτσι αρχικά πιστεύουμε ότι εμείς δεν είμαστε αρκετά καλοί, μετά ίσως μας πείσουν ότι οι άλλοι μας έπεφταν λίγοι ή δεν ήταν για μας κι έτσι καταλήγουμε να προσπαθούμε να βρούμε αυτούς που είναι για μας, περιμένοντας κάποιον που θα ταιριάξει επακριβώς στις ιδανικές μας αναλογίες και αλλοτριώνοντας όλους τους υπόλοιπους υποσυνείδητα προκειμένου να τους φέρουμε στις αναλογίες αυτές. Κι όταν απογοητευτούμε από την προσπάθεια κι αναρωτιόμαστε τι κάνουμε λάθος ή γιατί πάντα οι καταστάσεις είναι εναντίον μας, το μυαλό μας δεν πάει ποτέ εκεί.



=)

Εξομολόγηση2

Όταν ο καθένας μας περνάει μια φάση που δε νιώθει καλά μαζί με κάποιον άλλο που περνάει την ίδια φάση ξεκινούν θέλοντας να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, στη συνέχεια η πίεση τους κάνει να ξεσπούν ο ένας στον άλλον, να παρεξηγούνται, να μαλώνουν και να αποξενώνονται. Κι όμως, ότι κι αν συμβεί, αν πραγματικά νοιάζονται ο ένας για τον άλλον, να συνεχίσουν να θέλουν ότι και στην αρχή. Να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Και τέλος όταν αυτή η φάση περάσει και για τους δύο να καταλήξουν καλύτερα από πριν, πολύ καλύτερα από πριν. Και η βελτίωση έγκυται στην βαθύτερη γνώση που αποκτά ο καθένας για τις χειρότερες πτυχές του άλλου. Όσο για το πότε περνάει αυτή η φάση δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Ίσως να αρκεί ένας καφές (το πρόβλημα είναι όταν κάποιος από τους δυο δεν πίνει καφέ) ή ένα τσιγάρο (εδώ το πρόβλημα προκύπτει αν κάποιος δεν καπνίζει). Η έστω μια αγκαλιά που σίγουρα θα μπορούν να ανταλλάξουν.



Υ.Γ.Αρκετά δύσκολη βδομάδα, ομολογώ. Περισσότερο από ψυχολογική άποψη που σε αποτρέπει από την απαραίτητη και αναγκαία δραστηριοποίηση. Λόγια που δεν ήθελες να ακούσεις ή δεν περίμενες, ούτε εσύ ούτε εγώ. Αλλά τα λόγια είναι λόγια, και τα συναισθήματα ή οι απόψεις δε βρίσκονται εκεί. Βρίσκονται στα βλέμματα και τις πράξεις. Μην πιστεύεις ό,τι σου λένε, πίστεψε ότι σου λένε εκείνοι που εμπιστεύεσαι, εκείνοι που αγαπάς. Αυτοί θα είναι δίπλα σου, κι όχι ο κάθε άσχετος. Κάποια μέρα, ανεξάρτητα από τη σχέση που θα υπάρχει- αν υπάρχει- μεταξύ μας, πιστεύω ότι θα καταλάβεις το νόημα όσων σου λέω.  

Μ'αρέσει, καληνύχτα!

Εξομολόγηση1

Φοβάμαι τον εαυτό μου γιατί είναι υπερβολικά αυθόρμητος και πραγματικός για τα δεδομένα μου. Φοβάμαι τη ζωή μου γιατί είναι υπερβολικά συνηθισμένη για τον εαυτό μου.Κι όμως, ...

strange days, strange feelings, strange us

Μου λες πως δεν έχεις λόγο να ξυπνάς το πρωί κι εγώ θέλω μόνο να μπορέσω να σου βρω το λόγο αυτόν. Με τα λόγια δε μπορώ νομίζω. Ίσως να είχα προσπαθήσει να είμαι ο λόγος αυτός, ίσως οι προσπάθειές μου να μην απέδωσαν. Ίσως πρέπει να προσπαθήσω να σου δείξω τη δύναμη μέσα σου για να μπορέσεις να βρεις το λόγο στις σκέψεις σου και στους στόχους σου. Δεν ξέρω..επειδή κι εγώ είμαι στην ίδια κατάσταση, το ξέρεις. Κι έτσι βρίσκουμε και οι δυο λόγους να συνεχίζουμε μέσα από την υποχρέωση, ξυπνάμε το πρωί εξαιτίας της ρουτίνας κι όχι εξαιτίας της ζωής ή της αγάπης. Ήθελα να σου πω ότι θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα δικό σου χαμόγελο μια μέρα, ένα χαμόγελο που κάνει κι εμένα να γελάω. Κι ήθελα να σου πω ότι θα φτιάξουν, όλα..Πάντα πρέπει να φτιάχνουν.

Καλησπέρα:)