Εξομολόγηση2

Όταν ο καθένας μας περνάει μια φάση που δε νιώθει καλά μαζί με κάποιον άλλο που περνάει την ίδια φάση ξεκινούν θέλοντας να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, στη συνέχεια η πίεση τους κάνει να ξεσπούν ο ένας στον άλλον, να παρεξηγούνται, να μαλώνουν και να αποξενώνονται. Κι όμως, ότι κι αν συμβεί, αν πραγματικά νοιάζονται ο ένας για τον άλλον, να συνεχίσουν να θέλουν ότι και στην αρχή. Να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Και τέλος όταν αυτή η φάση περάσει και για τους δύο να καταλήξουν καλύτερα από πριν, πολύ καλύτερα από πριν. Και η βελτίωση έγκυται στην βαθύτερη γνώση που αποκτά ο καθένας για τις χειρότερες πτυχές του άλλου. Όσο για το πότε περνάει αυτή η φάση δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Ίσως να αρκεί ένας καφές (το πρόβλημα είναι όταν κάποιος από τους δυο δεν πίνει καφέ) ή ένα τσιγάρο (εδώ το πρόβλημα προκύπτει αν κάποιος δεν καπνίζει). Η έστω μια αγκαλιά που σίγουρα θα μπορούν να ανταλλάξουν.



Υ.Γ.Αρκετά δύσκολη βδομάδα, ομολογώ. Περισσότερο από ψυχολογική άποψη που σε αποτρέπει από την απαραίτητη και αναγκαία δραστηριοποίηση. Λόγια που δεν ήθελες να ακούσεις ή δεν περίμενες, ούτε εσύ ούτε εγώ. Αλλά τα λόγια είναι λόγια, και τα συναισθήματα ή οι απόψεις δε βρίσκονται εκεί. Βρίσκονται στα βλέμματα και τις πράξεις. Μην πιστεύεις ό,τι σου λένε, πίστεψε ότι σου λένε εκείνοι που εμπιστεύεσαι, εκείνοι που αγαπάς. Αυτοί θα είναι δίπλα σου, κι όχι ο κάθε άσχετος. Κάποια μέρα, ανεξάρτητα από τη σχέση που θα υπάρχει- αν υπάρχει- μεταξύ μας, πιστεύω ότι θα καταλάβεις το νόημα όσων σου λέω.  

Μ'αρέσει, καληνύχτα!