Διαφορά Φάσης

Ανθρώπινες σχέσεις. Προβληματικές ανθρώπινες σχέσεις.

Σε θέλω.
Δε με θέλεις.
Συνεχίζω να σε θέλω.
Θέλεις κάτι άλλο.Κάποια άλλη.
Ξενερώνω κάπως.
Μου ανοίγεσαι και με αφήνεις επιτέλους να σε καταλάβω,λίγο.
Δένομαι μαζί σου.
Δένεσαι μαζί μου.
Σου λέω πως αν μου έδινες μια μικρή ευκαιρία, τρεις μέρες, θα άλλαζες γνώμη για τις σχέσεις.
Θέλεις εκείνη που αντιπαθώ.
Σας κάνω κατάσταση.
Κάνεις κάτι μαζί της.
Σε θέλω πάλι, πολύ.
Ξεμπερδεύεις μαζί της λίγο μετά που φεύγεις.
Είμαι δίπλα σου.
Ξαναέρχεσαι.
Έρχομαι στην ταράτσα σου.
Μου ανοίγεσαι.
Σου ανοίγομαι.
Νιώθεις εκπληκτικά.
Αισθάνομαι πως είσαι ό,τι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένη.
Φεύγεις.
Έχω εξετάσεις.
Έρχεσαι.
Σου δίνω εμένα πνευματικά και σωματικά.
Με έχεις όπως δε με είχε κανείς.
Εγώ έχω εσένα.
Φεύγεις και ατυχής αποχωρισμός.
Εκπληκτικό καλοκαίρι,δύσκολη χρονιά,-τα εμπόδια είναι για να τα ξεπερνάμε(?)-
Μου λείπεις και σου το λέω.
Εσύ δε νιώθεις καλά.
Προσπαθώ.
Δεν είναι αυτό που θέλεις.
Δεν είμαι αυτό που θέλεις.
Κλείνεσαι.
Δε μου μιλάς όπως παλιότερα.
Είναι σαν να με διώχνεις.
Κλείνομαι ασυνείδητα.
Θέλω εσένα αλλά νιώθω ερωτευμένη με μια ιδέα δική σου όχι με εσένα.
Περνάμε φάσεις.
Ή μάλλον εγώ περνάω φάσεις, κι εσύ δεν το αντιλαμβάνεσαι.
Εγώ χάνομαι και δεν με νιώθεις.
Φάσεις π/4 ή 3π/4 που λες κι εσύ.
Αλλά ακόμα κι αν εγώ έχω φάση π/4 κι εσύ 3π/4
τι να κάνουμε έχουμε ίδια ημίτονα ακόμα κι αν τα συνημίτονά μας είναι αντίθετα.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε τα ημίτονα να μας ενώσουν;
Αλλά
Εγώ ίσως θέλω κάποιον που θα μου αφιερώνει κάθε μέρα κι από ένα τραγούδι, που δε θα περιμένει μόνο από εμένα τηλέφωνα και που θα δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον του, δε θα περιμένει να το νιώσω, είμαι σε φάση που δε μπορώ να το νιώσω όταν δεν υπάρχει παρά μόνο σαν ιόντα.
Και όχι δεν ζηλεύω την τάδε ή τη δείνα. Ζηλεύω σχέσεις που είναι όπως αυτή που θα ήθελα. Και εσύ μου έλεγες ότι είσαι ρομαντικός και εγώ εναντιωνόμουν και μου έλεγες ότι δε σε έχω δει σε σχέση για να ξέρω πως είσαι, δύο χρόνια πριν. Αλλά τώρα σε βλέπω. Και δεν είσαι. Και εγώ κάποιες φορές το θέλω αυτό, και θέλω να νιώθω ότι είμαι το κοριτσάκι ΣΟΥ και όχι η κολλητή σου.
Το θέμα είναι ότι αυτά τα ξέρεις.
Αλλά δε σου βγαίνουν.
Δηλαδή εγώ δε σου τα βγάζω.
Και μη γελιόμαστε, πάντα η κολλητή θα είμαι.
Δεν υπάρχει περίπτωση να με ερωτευτείς ποτέ, όσο κι αν με λατρέψεις είναι διαφορετικές καταστάσεις.
Δε θα ενθουσιαστείς ποτέ μαζί μου, δε θα είμαι αυτό που πραγματικά θα θέλεις.
Πάντα κάτι θα σου λείπει.
Όπως και τώρα σου λείπει.
Δεν έχεις αυτοπεποίθηση γιατί δεν 'κυνηγάς' για να δεις αν θα σε κυνηγάνε.
Απλά αμφιβάλω αν και τι αξίζει.
Και δεν είσαι ο πυλώνας που θα διώξει τις αμφιβολίες.
Είσαι ο πομπός περισσότερων.
Και τώρα εγώ βράζω, θέλω να κλάψω, να σε βρίσω, να σε αγκαλιάσω.
Και δεν είσαι διαθέσιμος.
Δεν με νοιάζει που δεν είσαι εδώ, στο ίδιο μέρος.
Με νοιάζει που είσαι νοητικά απών,
που δεν...ξέρεις. 

 

If you go to Thessaloniki..(Το διάλειμμα της πενταήμερης)

Το διάλειμμα της πενταήμερης ήρθε λίγο μετά τα Χριστούγεννα. Και ευτυχώς ήρθε σε πολύ καλή τιμή, γιατί δεν είμαστε για πολλά έξοδα. Και τι είναι τελικά αυτό το όνειρο που κάποιοι μαθητές από το δημοτικό ονειρεύονται; Σίγουρα δεν είναι τόσο όνειρο, αλλά ταυτόχρονα ξεφεύγει πολύ από την πραγματικότητα που έχουμε συνηθίσει.
Πέντε μέρες. Φορτωμένες με αποσκευές που δεν περιείχαν βιβλία(!). 'Εξι βράδια με συνολική διάρκεια ύπνου 13 ώρες...και δυστυχώς δεν είμαι από αυτούς που μπορούν να κοιμηθούν στο λεωφορείο. 
Η ηπειρωτική Ελλάδα διαφέρει πολύ από τη νησιωτικη. Η συνεχής σχεδόν θέα στη θάλασσα αντικαθίσταται από τον κάμπο ή το βουνό, που διασχίζονται από ποτάμια. Ο κρητικός χειμώνας εκεί μοιάζει φθινόπωρο. Οι καταρράκτες στην Έδεσα, το δάσος του Αγίου Νικολάου λίγο έξω από τη Νάουσα είναι η επιτομή της ηρεμίας. Ο ξεναγός στη Βεργίνα πραγματικά μας ταξίδεψε πίσω στο χρόνο.[ Λεπτομέρεια: η αλλαγή στον εαυτό μου. Πλέον παρατηρώ τα πάντα από μια διαφορετική σκοπιά νομίζω, και διαπιστώνω μέρα με τη μέρα πως η αρχιτεκτονική με ενδιαφέρει πραγματικά.]
Όσο για τη Θεσσαλονίκη..Η πόλη της αντίθεσης! Ας γίνω λίγο κακιά κι ας εναντιωθώ σ'αυτούς που τη θεωρούν τόσο ονειρική. Τη μέρα έμοιαζε σαν μια μικρή Αθήνα...ή τουλάχιστον εμείς δεν είχαμε το χρόνο να η δούμε διαφορετικά.Τη νύχτα όμως μεταμορφώθηκε. Κι η μεταμόρφωση ήταν ακόμα πιο αισθητή αφού η γκρίζα πόλη ντύθηκε στα λευκά...Χιόνι παντού. Στο λευκό πύργο (πλέον κυριολεκτικά λευκός), στην Αριστοτέλους, στους δρόμους που τόσο καιρό άκουγα και τελικά περπάτησα (κάποιους για δεύτερη φορά εντάξει). Στα κάστρα η θερμοκρασία στα αναμνηστικά μαγνητάκια-θερμόμετρα έδειχνε ένα βαθμό υπό το μηδέν.Και τα βράδια είναι αλλιώτικα..Κι εκείνο το ρεμπετάδικο στα λαδάδικα,έρωτας.
~
Πήρα το λεωφορείο λίγο κάτω από το ξενοδοχείο. Σε μια πόλη άγνωστη μα συνάμα όμορφη. Άκουγα στάσεις άγνωστες και περίμενα το λεωφορείο να στρίψει αριστερά, να βγει από την Εγνατία προς Τούμπα.
-Τέτοιες μέρες που παίζει ο ΠΑΟΚ βάζουν τα παλιά λεωφορεία, γι αυτό είναι έτσι.. είπε ο γεράκος απέναντί μου.
Στάση στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας και φοιτητές που ανεβαίνουν. Ανέμελοι και κουρασμένοι μαζί. Ζηλεύω.
Ακούω τη στάση μου και κατεβαίνω. Στρίβω δεξιά και προχωράω μέχρι τη γωνία και τον αριθμό 7. Και κοιτάζω απέναντι τη χιονισμένη παιδική χαρά. Έπειτα κοιτάζω πάνω και σε βλέπω να με κοιτάς από το μπαλκόνι. Μου ανοίγεις, μπαίνω στο ασανσέρ και πατάω το κουμπί για τον τέταρτο. Έπειτα ξεκινάω να κατεβαίνω και στον τρίτο μου ανοίγεις την πόρτα. Τρέχω στην αγκαλιά σου και κλείνομαι εκεί.
Λάτρεψα το σπίτι σου. Τη θέα από το μπαλκόνι σου. Την αγκαλιά σου ακόμα πιο πολύ.Μετά να φεύγουμε και να παίρνουμε μαζί το λεωφορείο προς το κέντρο. Εσένα να περπατάς δίπλα μου και να με οδηγείς στη χιονισμένη παραλιακή. 
Κι έπειτα, όλοι μαζί να περπατάμε στη Θεσσαλονίκη, να θέλω να χαθώ στη στιγμή και να μείνω εκεί.
~
Ξεσσαλονίκη,.. Ίσως τελικά μετά την αναπόληση η πόλη των αντιθέσεων να είναι και λίγο ονειρική παραδέχομαι..