restless feelin'

<sometimes,you really want this:

but in the end you ALWAYS end up asking yourself this:

And finally start wondering why can't you just have THIS:

 Well i'm gonna do my homework now.
And go on wishing for a real sunday morning , when i'll have time to go on reading "perfume" by patrick suskind.


Until then, keep hoping, my friends.

yeah.true.

TRUE,TRUE.

les passants

 

Μου άρεσε τόσο η εποχή που φορούσα πιο πολύ μαύρα ρούχα.

Και ως περίοδος της ζωής μου σε σχέση με τα γεγονότα, και το χρώμα των ρούχων.Μετά χρειάστηκε η αλλαγή,που σχεδόν όλα τα υπάρχοντά μου απέκτησαν "χρώμα".Ούτε είχε συμβεί κάτι που με έκανε να αλλάξω τη νοοτροπία μου, ούτε το επέτρεψα.

Απλά έγινε.Σαν να άφησα τα πράγματα στην τύχη τους.

Απλά, έχουμε συνηθίσει να βάζουμε παντού ταμπέλες , η πιο αθώα εκ των οποίων θα μπορούσε να είναι "το μαύρο είναι μελαγχολικό,λυπητερό,πένθιμο,καταθλιπτικό".Δεν εννοώ ότι είναι απαραίτητα κακό κάποιες φορές να έχουμε τόσο αρνητική διάθεση, ίσα ίσα είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ωστόσο αν αλλάξουμε λίγο τα στερεότυπα -που ΚΑΠΟΙΟΙ έχουν διαμορφώσει την κοινωνία ώστε να μας τα επιβάλλει συνεχώς-και ανοίξουμε τα μάτια μας λίγο περισσότερο από ότι συνήθως, σαν να προσπαθούμε να τα κρατήσουμε ανοιχτά για να τοποθετήσουμε το φακό επαφής που δεν πρόκειται να μπει, θα δούμε ότι το μαύρο δεν είναι απαραίτητα τόσο "κακό" κι αρνητικό χρώμα.Εμείς το κάναμε να φαίνεται έτσι, εμείς πάλι μπορούμε να το αλλάξουμε.

Και τώρα μία υπόσχεση σε εμένα. Από ΤΩΡΑ θα αρχίσω ξανά να ψάχνω και μουσική που μου αρέσει.Τελευταία ανακάλυψα αυτό το συγκρότημα το οποίο λάτρεψα κατευθείαν.Επίσης, θα παίζω περισσότερο κιθάρα και θα ξαναρχίσω να διαβάζω Καββαδία.

Αυτά τα ΘΑ ήταν χειρότερα κι από ομιλία πολιτικού...

Αλλά όπως κι εκείνοι θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν όσα υπόσχονταν αν το ήθελαν, θα το κάνω κι εγώ επειδή το θέλω.

Ναι, τελευταία οι εγωιστικές μου τάσεις βγαίνουν στην επιφάνεια.

Κάποια στιγμή όμως θα ισορροπήσω κάπως,που θα πάει.

«Rien n᾿ est beau comme ca -matelot- pour un homme»
Tr. Corbiere

peut-être en voyage, malgré la façon dont vous faites, est d'autant mieux, θα συμπλήρωνα εγώ, και συγχωρέστε τα λάθη στην έκφραση, αλλά τα γαλλικά μου δεν είναι ικανοποιητικού επιπέδου..

 

Εντάξει, μπορώ να πω ότι  λατρεύω αυτό το τραγούδι,επίσης:

she thought se was free

~Those pills won't kill me 

I 'll be careful,I swear

Just promise not to leave me alone~

~Reality's hard to understand,cause it simply doesn't exist.

As I believe EVERYTHING

EVERYTHING

EVERYTHING

has to do with YOUR point of view.

~So just trust me and give me my pills

Unless you wanna see me alive~

But i don't think so.

Otherwise you would have thrown them away from the first moment i told you 'bout them.

And there wouldn't be that "in case of need" in your vocabulary.

So please don't make me suffer more than I do~

the blue headed girl

" if you were dead or still alive, i don't care , i don't care, just go and leave this all behind , cause i swear,i don't care...

Oh what a lie!

Όλοι νοιαζόμαστε ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε, κρυβόμαστε πάλι από τους εαυτούς μας.." Σκέφτηκε ακούγοντας το τραγούδι..

Η Charlotte έκλεισε το στερεοφωνικό που μέχρι τότε ακουγόταν αρκετά δυνατά για να αναταράξει ολόκληρη την πολυκατοικία. Δεν άντεχε να ακούσει άλλο μουσική, όσο κι αν τη λάτρευε.

Μάθαινε πιάνο από 5 χρονών, μέχρι τώρα στα 19 της..Δεν της άρεσε η ζωή της, ζητούσε πολλά από όλους , το ήξερε.

Δεν ήθελε να το αλλάξει,είχε έναν εγωισμό, δεν ήθελε να πέσει καθόλου χαμηλότερα.

Ήταν τελειομανής σε οτιδήποτε αφορούσε τη ζωή της, ήθελε να είναι πάντα πρώτη σε όλα και όπως -ίσως ήδη- παρατήρησες χρησιμοποίησα το ρήμα θέλω. 

Σε αυτό είχε βασιστεί ολόκληρη η φιλοσοφία και η ζωή της.

Συχνά τη χαρακτίριζαν ψυχρή, υπολογίστρια, που δε μπορούσε να νιώσει ή να γελάσει πραγματικά.

Δεν έλειπε τίποτα από τη ζωή της, ούτε είχε ψυχολογικά τραύματα.

Η μοναδική στιγμή που ένιωθε ότι ζει πραγματικά χωρίς να το αντιλαμβάνεται, ήταν μόνο όταν έπαιζε πιάνο.

Και τότε , χωρίς τίποτα ουσιαστικό να αλλάξει, συνάντησε στο δρόμο μία κοπέλα με μπλε φουντωτά μαλλιά και ένα ασημί κρίκο στη μύτη.

Δεν αντάλλαξαν κουβέντα, απλά έτυχε να μπουν στο ίδιο βαγόνι του μετρό στο Λονδίνο.

Όμως ήξερε.

Από το βλέμμα της κοπέλας εκείνης.

Κατάλαβε ότι είχε χάσει 15 ολόκληρα χρόνια από τη ζωή της, τα 15 χρόνια από τα οποία είχε αναμνήσεις.

Αντιλήφθηκε ότι δεν έχει καταφέρει τίποτα ουσιαστικό, τίποτα αξιέπαινο, πραγματικό.

Ότι το μόνο που την έκανε πραγματικά χαρούμενη ήταν το πιάνο της.

Κι όμως.

Δε γίνεται να συνέβη αυτό, κι εκείνη, η άτρωτη Charlotte, να αλλάξει τόσο εύκολα από το βλέμμα μίας άγνωστης κοπέλας.

Ανήκουστο.

Κι όμως ένιωσε να καθρεφτίζεται στα κατάμαυρα μάτια της άγνωστης, ένιωθε να βλέπει έναν εαυτό που θα ήθελε όσο τίποτα να έχει.

Κι όταν την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα περίμενε στην ίδια στάση του μετρό και δεν κατάφερε τίποτα, κατάλαβε ότι αυτό που χρειαζόταν δεν ήταν να κυνηγήσει την άγνωστη, εξάλλου αυτή δεν έκανε τίποτα εκουσίως.

Τον εαυτό της έπρεπε να κυνηγήσει, να τον βρει και να τον διαμορφώσει όπως πραγματικά ήθελε και για να το πετύχει αυτό ούτε τα μαλλιά της χρειαζόταν να βάψει μπλε, ούτε κρίκο επιβαλόταν να τοποθετήσει στη μύτη της.

Να ασχοληθεί με το πιάνο της και τίποτα άλλο για αρχή.

Και να διαμορφώσει τη ζωή της ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ψυχρή λογική ακολουθούσε μέχρι τότε, όπως εκείνη ήθελε.

Κι έτσι άνοιξε την πόρτα.

Και βρέθηκε αντιμέτωπη με την κοπέλα με τα μπλε μαλλιά που μόλις είχε βγει από το απέναντι διαμέρισμα.

 

nothin' special

Τελικά the winner takes it all ή ο χαμένος τα παίρνει όλα ?

Επειδή απ'ό,τι έχω καταλάβει εγώ,ο μόνος που κερδίζει σε κάθε περίπτωση είναι ο χρόνος.

Ο μόνος που μας εκμεταλλεύεται, ζει μέσα από εμάς , σκοτώνοντάς μας, είν'ο χρόνος.

Μας δίνει να γευτούμε την ευτυχία, κι έχει τόσο γλυκιά γεύση που τραβάει ακόμα κι αυτούς που προτιμούν τα πικρά. Και πριν καν αρχίσουμε να συνηθίζουμε την τόσο γλυκιά αυτή γεύση , το κουταλάκι με τους υπόλοιπους κόκκους εξαφανίζεται. Κι εμείς ξεκινάμε να περιμένουμε . Αλλά και η αναμονή χρόνος είναι, αλλά άδειος. Ενώ τα συναισθήματα είναι γεμάτος. Η ελπίδα, για παράδειγμα είναι εκείνο το κουταλάκι με την ουσία που ξέρεις ότι κάτι λείπει, κι ενώ είσαι σίγουρος ότι δε θα το βρεις , περιμένεις. Κι άλλη αναμονή , κι άλλος χρόνος χαμένος άδειος...Δεν είναι κενό αυτό που νιώθεις όμως όσο περιμένεις, είναι ένα συναίσθημα από αυτά που δεν περιγράφονται, από τα κουταλάκια που είναι γεμάτα με συστατικά τόσο αταίριαστα μεταξύ τους, αλλά και τόσο αλληλένδετα, που μαζί δεν κάνουν και χώρια δε μπορούν, in the end. 

 and here's the soundtrack for today=)

(Σήμερα είπα κι εγώ να δοκιμάσω τι είναι το tumblr, οπότε ελπίζω απλά να μη μετατραπώ σε εθισμένο χρήστη.)

ΑΣΦΥΞΙΑ

Dear best-friend (well,i hope i don't have to say "ex-best-friend"),

  Finally, it wasn't impossible for her to cry..Three little salty  drops -many people call them tears- , could be seen on that notebook with the penguins.Nothing remarkable or strange.Maybe.

  But when you're unable to cry even when really bad things happen to you, then seeing an old postcard and feeling that everything's gonna be dizzy ,IS remarkable .

  She went on reading the three-line message which was written inside the card...

And she couldn't help wondering..Why now? Why now that this so-called O* who signs this card has started forgetting about her.She didn't know why this had to happen now... Why now ,when she needs that O* more than ever, not wanting to chat with him , or make him listen to her..but just wanting to feel his arms around her and obtain that feeling of losing the world around her.

  She may has been asking for too much.She could just look for another O*, cause as we all know there are many other people out there, and not only O*s but other letters of the alphabet,too.But nobody 's like him.

  She's too exhausted even for waiting.She knows she shouldn't give up . but .

  She'd rather just stay in this moment , looking at that card .Even if she's sure that he's gone for now , and she may be the one mistaken, (but not the only one).

 soundtrack of this piece of bleak thoughts...

R.D.